In What Do You Trust?

Έχω μια ηθική γύρω από το θέμα της εμπιστοσύνης. Είναι για μένα πολύ λεπτό και ευαίσθητο θέμα. Οτιδήποτε μου εκμυστηρευτούν, το κρατάω. Για μένα. Για πάντα.

Η ανθρωπότητα στην συντριπτική πλειοψηφία της βέβαια, δεν παύει από το να με εκπλήττει. Αλλά αυτό είναι άλλο θέμα κι όχι της παρούσης.

Δεν πα να με θάψει μετά ο άλλος, δεν πρόκειται να γυρίσω ποτέ εναντίον του την εμπιστοσύνη που μου έδειξε.

Και είναι ηθικό το θέμα: ούτε θέμα ανωτερότητας ούτε τίποτα. It all comes down to how decent you can be behind closed doors when noone is watching.

Γιατί το μυστικό του, παραμένει δικό του, άσχετα αν το μοιράστηκε μαζί μου. Και πρέπει να είσαι πολύ κωλόπαιδο και παλιοχαρακτήρας για να βλάψεις κάποιον με κάτι πολύτιμο του που σε μια στιγμή αδυναμίας? απόγνωσης? φόβου? το είπε για να το ακούσουν τα δικά σου αυτιά.

Ανέκαθεν το είχα αυτό. Στην πορεία (μου), βρέθηκαν ανάξιοι (αρκετοί) ή εγώ φάνηκα ανάξια (αρκετά) να υπολογίσω σωστά ανθρώπους, χαρακτήρες και προθέσεις, με αποτέλεσμα πια να μην εμπιστεύομαι κανένα. Να δυσκολεύομαι να ανοίξω το στόμα μου και να πω τον πόνο μου.

Αμφιβάλλω αν έχει κανείς 100% αγνές και καθαρές προθέσεις. Δεν είδα -παρά σε ελάχιστες περιπτώσεις- την συμπεριφορά που έδειξα σε κάποιους να την σέβονται και να την αντικατοπτρίζουν.

Γιατί τα θυμήθηκα τώρα αυτά νυχτιάτικα?

Σήμερα ένας συνεργάτης μου άνοιξε την καρδιά του και μου είπε το φορτίου που κουβαλά μες την ψυχή του, λέγοντάς μου ότι δεν είχε και που να τα πει και "ευχαριστώ που με άκουσες".

Εγώ ξέρω ότι θα το κρατήσω για μένα το content της συζήτησης μας.

Κι απλώς αναρωτήθηκα, ρε Tinks, πόσοι θα το έκαναν αυτό για σένα?

Δεν ξέρω.