Που ήταν, δηλαδή, απλώς όχι το αναμενόμενο.
Αλλά that's life right? Για αλλού να ξεκινάς κι αλλού να καταλήγεις.
Κοιτάω τη θέα από το μπαλκόνι... Δεν έχει αλλάξει. Τόσα χρόνια παραμένει η ίδια ουσιαστικά.
Αλλά τελευταία, όλα μου φαίνονται διαφορετικά. Έχω αλλάξει εγώ. Και η θέα.... είναι λες και δεν την βλέπω πια.
Τελευταία νιώθω ότι με προλαβαίνουν οι εξελίξεις. Ότι οι αποφάσεις μου γίνονται λίγο-πολύ προτετελεσμένα. Τελευταία νιώθω ότι πνίγομαι. Ότι βαρέθηκα. Ότι δεν είμαι εκεί που θα ήθελα να είμαι.
Ξεσπώ περίεργα. Συμπεριφέρομαι αλλοπρόσαλλα. Τη μια θέλω να είμαι μόνη μου και την άλλη σε ένα δωμάτιο γεμάτο κόσμο. Και μετά πάλι μόνη μου. Έχω ανάγκη να μιλήσω, αλλά μου βγαίνουν τόσο συγκεχυμένες οι σκέψεις μου. Δεν περιμένω βέβαια να με καταλάβει κάποιος γιατί εγώ η ίδια δυσκολεύομαι να προσδιορίσω τι ακριβώς είναι αυτό που μου φταίει.
I'm not happy κατάφερα και είπα τις προάλλες.
I'm not.
Δεν σου λέω ότι είμαι δυστυχισμένη και κακοπερνώ, απλώς... μου φαίνονται όλα flat, χωρίς εξέλιξη και κανένα τούνελ εδώ γύρω για να δω και το φως στην άκρη του. Σχεδόν λες και παρακολουθώ τη ζωή μου, άρχισε να μου φαίνεται τόσο βαρετή και ξένη.
Και δεν είναι ένα πράγμα που μου φταίει, αν το διορθώσω ας πούμε θα είμαι καλύτερα. Είναι μια γενικότερη κατάσταση που να προβληματίζει, τελευταία ειδικά πολύ έντονα. Έχω περιθώρια ακόμα να κάνω λάθη, δεν εξαρτάται κανένας από εμένα επομένως μπορώ να τα διαλύσω όλα και να φύγω χωρίς να αφήσω συντρίμμια και θύματα πίσω μου.
Όσο και να πεις, είναι κι αυτό μια παρηγοριά.
Και περιμένω τώρα μια απάντηση. Που δεν ξέρω αν θα δώσει τέλος στην εσωτερική μου αναπουμπούλα, αλλά θέλω να πιστεύω ότι ίσως να'ναι η αρχή για κάτι άλλο. Και ποντάρω τόσο πολύ σε αυτό, γιατί είναι ίσως το μοναδικό πράγμα που got my heart racing εδώ και πολύ καιρό.
Θα τη βρω την άκρη.
Θα τη βρω?
Υπάρχει άκρη?
Κι αν δεν υπάρχει, ίσως κάτι πρέπει να κόψεις και να την φτιάξεις από την αρχή.
Καλή βδομάδα.
Έχει κάτι μήνες που λόγο κάποιων καταστάσεων πάω πάνω κάτω, και σαν αποτέλεσμα βγήκαν κάτι διάφορα όπως "τί γίνεται", "γιατί ρε φίλε τη νύχτα να έχει ακόμα ένα άτομο δαμέ δίπλα" ως και "is it even important". Ανασφάλειες στο μαξιμουν σε σημείο που χρειάστηκα αγχολυτικά. (το άτομο που πάντα ήταν ρελαξ, αλλά κρατά τα πάντα μέσα του...)
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτο τέλος έστω για να αρχίσω να ηρεμώ για λίγο έπρεπε να αρχίσω να κοιτάζω σχεδόν συνέχεια ότι ναι, έκαμα τούτο και τούτο, προσπαθώ να τροχιοδρομήσω κάτι άλλο... θέλω και τούτο και έχει και άτομα που θέλω να βλέπω.
"Άρα μην μείνεις άλλο στο κρεβάτι γιατί έχεις να κάμεις το τάδε πράμα."
Summers aren't supposed to be like that.
Τούτη η αναμπουμπούλα, θυμίζει μου εμένα όταν καταπιέζω μέσα μου συναισθήματα και καταστάσεις που δεν αφήνω να βγουν στην επιφάνεια, είτε γιατί δεν θέλω να "ξέρω" συνειδητά, είτε δεν θέλω να αντιμετωπίσω την αλήθεια, είτε γιατί δεν αντέχω να ταραξω τα (λιμνάζοντα) νερά, είτε... είτε... διάφορα. Αν αντέξουμε για λίγο και εστιάσουμε στο μέσα μας, πάντα ξέρουμε τι μας ενοχλεί.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕύχομαι να πάρεις την απάντηση που θέλεις. Δεν έχει καλύτερο συναίσθημα από οτιδήποτε κάνει την καρδιά μας να κτυπά δυνατά. Precious!!
Θα βρεις την άκρη. Μπορεί να σε βρει εκείνη πρώτη :)
Καλό μήνα Tinks μου.