"You remember how
in the second act Tinkerbell drinks some poison that Peter is about to drink in
order to save him? And then Peter turns to the audience and he says that
"Tinkerbell is going to die because not enough people believe in fairies.
But if all of you clap your hands real hard to show that you do believe in
fairies, maybe she won't die." So, we all started to clap. I clapped so
long and so hard that my palms hurt and they even started to bleed, I clapped
so hard. Then the actor playing Peter Pan turned to the audience and said "That wasn't enough. You did not clap hard enough. Tinkerbell is dead." And then we all started to cry. And even more damagingly, I think it's warped my total sense of
life. I mean nothing seems worth trying if Tinkerbell is just going to die."
Long days leave me no time or brain capacity to dwell on things that are not priorities.
I went away for a while but landed straight into my life, barely realized the transition.
Sometimes I feel I'm still caught somewhere in between. In limbo even. My friends say I look 'better'. Calmer is the word.
But on such a night, I feel like going up to the roof. Throwing myself over the little wall and sitting on the ledge, my feet dangling over the street below.
I wanna look at the cars going by, the sky above and breathe in the crisp air. I want a quiet place away from it all to think; yes, immerse myself into those thoughts I don't have the time to allow them to overcome me.
So I do it. Throw on a warm thick coat, take my pack of cigarettes and head up there. I like blowing out my smoke, watching it dissolve into the nothingness of the night. It makes me think of us really; what are we? A moment in eternity. We think we're invincible but instead we are vulnerable and as solid as smoke.
And as I'm thinking to myself the ironies that underline the human nature, I hear footsteps behind me. I don't even bother turning around.
I know it's you.
I don't bother offering you a cigarette, you have your own now. And as you light up, I throw away my cigarette butt and look into the sky, fighting back my tears and I can't even bear looking at you. You say something, but it sounds so confusing, gibberish even.
We don't speak the same language.
And yet, here we are, side by side and we are a million miles away from each other. As if from a different galaxy. The sky's beautiful; dark, but lit up by a million stars and a half moon. And it's so calm and beautiful and you're there, I'm there and yet, we're still on the dark side of the moon.
Always have been I guess.
"I miss us" I whisper as I breathe in sharply, to stop that sob caught in my throat from coming out and tearing me down.
And with that, I get up and come downstairs. To my busy life, where there's no room for silly Wednesday night thoughts like this one.
Άλλους στα εφτά τους πιάνει φαγούρα. Άλλους κρίση. Ίσως και υπαρξιακά.
Εγώ όμως το αγαπάω το μπλογκ μου πιο πολύ από ποτέ.
Πριν λίγες μέρες, βρέθηκα να μιλάω με ένα άνθρωπο μετά από πάρα πολλά χρόνια, και μοιράστηκε μαζί μου μια ανάμνηση που έχει από μένα.
Εφηβική ανάμνηση. Εγώ ούτε καν το θυμόμουνα.
Και μιλάει και μου λέει και μου περιγράφει και μένω λίγο μαλάκας γιατί μου κάνει εντύπωση που έκανα κάτι εγώ που έκανε τόση εντύπωση σε ένα άνθρωπο, και που τόσα χρόνια μετά ακόμα το θυμάται. Και επειδή με πέτυχε στο τυχαίο, είπε να το μοιραστεί μαζί μου. Με κολάκευσε για να είμαι ειλικρινής. Αλλά με προβλημάτισε κιόλας. Αυτό, το έχω ακόμα άραγε?
Μου θύμισε βασικά...in a way, my undamaged self. Ναι, ήταν ωραία τότε υποθέτω. Και τώρα καλά είναι, δεν λέω. Απλώς... διαφορετικά, that's all.
Και μέσα σε αυτό το context, σε θυμήθηκα. Όχι πως σε ξέχασα, μεταξύ μας, δεν έχει περάσει μέρα που να μην τον σκέφτηκα, αλλά μου ήρθε στο μυαλό με αυτήν την κουβέντα. Νόμιζα πως μόνο εγώ είχα αυτή τη φοβερή ικανότητα να θεοποιώ στα μάτια μου ένα άνθρωπο και να θυμάμαι τόσο έντονα την παραμικρή λεπτομέρεια της ύπαηρξής του, και κυρίως, αυτά τα έντονα συναισθήματα που μου προκαλούσε παρακολουθώντας τον.
Μου έκανε εντύπωση βασικά που κάποιος, με είδε κι εμένα με αυτόν τον τρόπο.
Και αναρωτήθηκα στιγμιαία, αν ήταν αυτό που εννοούσε όταν μου έλεγε πως "I shine".
Στιγμιαία.
Εφτά το ελαφαντάκι μου σήμερα. Και σχεδόν το μισό, εσύ. Πώς να λείπεις από μια τόσο εορταστική ανάρτηση ε?
Έχουμε να μιλήσουμε... Ναι. Ξέρω ακριβώς πόσες μέρες έχουμε να μιλήσουμε. Και δεν είναι λίγες, πίστεψε με. Εδώ που είμαστε τώρα, δεν έχει καμία σχέση με το πού ήμασταν κάποτε. Εγώ, σε εκείνον, σε εμάς τότε θέλω να μιλήσω. Και καμιά φορά, εκείνο είναι που μου λείπει. Κρίμα, θα είχα πολλά να σου πω.
Λίγο πριν το διαλύσουμε, είχε καλά νέα, είχα κι εγώ, έτσι πήρα ένα ωραίο μπουκάλι κρασί για να το πιούμε και να γιορτάσουμε. Αλλά δεν. Κι έμεινε εκεί. Από τότε είναι στο ψυγείο. Ανάνοικτο. Και κάθε φορά που το έβλεπα, πικραινόμουν από την αρχή.
Σήμερα, το άνοιξα όμως. Και πίνω το πρώτο του ποτήρι. Γιορτάζει το ελεφαντάκι μου σήμερα. Να'ναι καλά.
...in one piece I hope and without too horrible hangovers,
Or... maybe not.
But in-spite of that, lets be a little optimistic about this new year and hope that it brings:
More of this
...and less of this
More laughter...
(but not in such a creepy looking way)
...and less fuck-yous.
(Even though they are necessary and do come in handy in some cases.)
Moving on, I hope 2016 is a year of many good hair days...
....jumping-up-and-down-with-joy days...
...group hug days...
....and happy drinking night days with my girls.
Bottoms up ladies!
Speaking of my girls, they've been there for me through thick and thin and always make me feel like a million bucks and for that my friends, I am so thankful.
*bless*
Hopefully this year will bring new exciting adventures...
... good news...
...less of the kind of people that make me go, like...
...and in some cases, even like
And that's not even the half of it!
May 2016 be a year of prosperity...
...travelling...
...of big exciting news...
...handsome cheeky men...
...and why the hell not, of za za zoo love even!
Even though I could not tango like that to save my life!
But then again, who knows? Maybe I could.
*Miaow*
Just be you, be well and happy, respect and appreciate what you have and dream big, and fuck whatever anyone thinks; you only have to answer to yourself at the end of the day. So go out there, big and strong and make the best out of 2016.
