Το Βουνό Απέναντι.

Σου δείχνω το βουνό και κοιτάς το δάκτυλο.

Είναι από τις λίγες (μη-αθυρόστομες) κουβέντες που με πιάνω να λέω συχνά πυκνά σε ανθρώπους που έρχονται κοντά μου και ζητάνε τη γνώμη/ βοήθεια/ άποψη μου.

Ντάξει, αν χρειάζεσαι και ανάλυση της έκφρασης, δεν το συζητώ, είμαστε σε άλλο γαλαξία επομένως, βάλε λίγο ακόμα κρασί κι ας μιλήσουμε για τον καιρό.

Δεν είμαι άνθρωπος που θα χαϊδέψω τα αυτιά κανενός, I call a spade, a spade, και είμαι της σχολής του "tough love" επομένως αν δεν με πιάνεις σε αυτές τις απλές γραμμές, παρέτα, δε θα τα βρούμε ποτέ εμείς οι δυο.

Having said that, ας πάρω μια ανάσα, μια γουλιά από το ποτήρι μου και να πάμε παρακάτω.

Ίσως είναι η πίεση των ημερών, η γενικότερη αποχαύνωση των -πλείστων- ανθρώπων, η μαλάκυνση που τους δέρνει ορισμένους, απλώς this fairy is kinda tired of it all.

Δηλαδή, άμα πεις 5 πράγματα με ένα άνθρωπο, έχετε καταλήξει κάπου, αλλά στην πορεία διαπιστώνεις ότι πετάς ουσιαστικά αυγά στον τοίχο, έρχεσαι και τα βάζεις με τον εαυτό σου: γιατί ασχολείσαι? Γιατί επενδύνεις χρόνο, κόπο και διάθεση για κάποιον που δεν είναι σε θέση να καταλάβει και να μάθει?!

Που με φέρνει στον επόμενο προβληματισμό μου: Δεν πιστεύω ότι οι ανθρωποι αλλάζουν. Αλλά πιστεύω ότι μπορούν να μάθουν. Κι αυτό, αν έχουν αρκετά μεγάλα επίπεδα αυτογνωσίας, μικρά επίπεδα εγωισμού και έχουν στο τσεπάκι τους αρκετά χαστούκια από τη ζωή, ώστε να έχουν φτάσει στο σημείο που να μην μπορούν παρά να κάνουν την αυτοκριτική τους. Μόνο άμα είσαι στα πολύ κάτω σου, μπορείς να αντιληφθείς τις δικές σου λάθος συμπεριφορές και τρόπους, κι αν είσαι λίιιγο πιο εξελιγμένος, να θέσεις ως στόχο σου, με πολύ επιμονή και αφοσίωση, την βελτίωση σου. Μπορεί να μην αλλάξεις per se, αλλά σίγουρα θα μάθεις. Και έτσι, δεν μπορείς παρά να βελτιωθείς.

Having this in mind, βλέπεις αλλαγμένες -ίσως και βελτιωμένες- συμπεριφορές που σε εκπλήττουν μεν ευχάριστα, αλλά στο πίσω μέρος του μυαλού σου, αναρωτιέσαι, what's the catch? Or is there a catch?

Aha! Εδώ έρχεται στην κουβέντα μας η πίστη: πίστη στην ανθρώπινη ύπαρξη που στον πυρήνα της έχει ανάγκη για αποδοχή και βελτίωση, επομένως λες, μήπως, μήπως, τώρα είναι η ώρα?

Και μετά αναρωτιέσαι, τι έχεις μάθει εσύ από όλα αυτά? Έχεις μάθει κάτι? Έχεις βελτιωθεί? Κι αν ναι, πώς? Και πώς πας από την θεωρία στην πράξη?

Εδώ σε θέλω φίλε μου.

Αλλά πάλι, όταν βλέπεις πως κάποιους τους δείχνεις το υπέροχο ψηλό βουνό απέναντι και αυτοί κοιτάνε το δάκτυλο, αντιλαμβάνεσαι πως άμα κάτσεις να ασχοληθείς με αυτούς στην ουσία, το δάκτυλο θα σου μείνει.

Το μεσαίο, όρθιο και περήφανο και δεν θα έχεις και το δικαίωμα να ψάξεις το λάθος στη πορεία.

Like I say, life is all about choices ain't it?

On whom do you choose to spend your time on?

Όλα Ανοιχτά

Ναι, ίσως τελικά να είναι ο Μάιος ο αγαπημένος μου μήνας. Αλλά, δεν είναι προσωπικό.

Ανέκαθεν είχα μια αδυναμία στις πρώτες ζεστές μέρες μετά από καιρό, και αυτά τα φιλόξενα βράδια που μυρίζουν άνοιξη και ελπίδα. Και συνήθως αυτά τα συναντάς τον Μάιο.

Θυμάμαι πριν χρόνια, έτυχε Πρωτομαγιά, three in a row κατακρίβεια, να μου βγουν πολύ ξινές.

Φέτος, πες το τυχαίο? Πες το, payback? Πες το, don't read too much into it? Είχα μια πολύ ωραία Πρωτομαγιά. Ανέλπιστα ωραία.

Και κέρδισε πόντους φέτος ο Μάιος.

Κάθομαι στην ίδια καρέκλα στο τραπέζι και γράφω, όπως κάνω πάντα εξάλλου. Η μόνη διαφορά, πως είναι όλα είναι ανοιχτά. Πόρτες, παράθυρα, μπαλκονόπορτες.

Να μπει δροσερό αεράκι, να φύγει η μπόχα της μέρας, του χειμώνα, της θλίψης, να μπει κάνει νέο, φρέσκο και γιατί όχι, καλύτερο.

Όλα ανοιχτά. Και με τα του σπιτιού, έτσι και τα ενδεχόμενα. Από το 'sky's the limit' μέχρι το 'δεν ξέρω τι μου ξημερώνει'. Πραγματικά, δεν ξέρω τι θα προκύψει μέχρι το τέλος του μήνα, και που θα με βγάλει.

Όπως οι μπαλκονόπορτες και τα παράθυρα, έτσι κι όλες οι πιθανότητες και οι δρόμοι απλώνονται μπροστά μου. Χωρίς κανένα guarantee και χωρίς καμία σιγουριά.

Ίσως μαζί με όλα, να πρέπει να ανοίξουμε το μυαλό μας, τις καρδιές μας, και να πιστέψουμε ότι ίσως, ίσως, αυτή τη φορά να είναι για καλό.

It Will Catch Up With You.

Life.

Time.

Mortality.

Are simply a few of the things on my mind on this otherwise quiet Sunday night.

A glass of wine.

And a photo album I haven't looked at in a long time.

It feels like it was so easy then. But was it, really? My parents were my age then. Did they have the worries and anxieties I have now? Was it harder or easier for them?

I can't help but wonder, looking at their young smiling faces, what was on their mind? I mean, really, behind the smiles and the hugs and the family vacations, were they scared? Were they content? Did they know where they were going or were they as restless and worried as I am now?

And then I see me, little me, and it feels so weird seeing me as a kid. My sibling as well. I've been a grown up for so long, it almost feels impossible I was once a child.

And my parents, so young and strong and dark haired then, and you look at them today, smiles still there, the love still there and yet, they look vulnerable.

To life.

To time.

To mortality.

As we are all, of course, but as long as you're young you don't seem to notice that much, right? I mean, you don't even realize it's gonna happen to you. How could it possibly happen to you?

The scare we had recently really put things into a somber perspective and I can't help but think, almost every time, is this the last time?

Last Christmas, last birthday, last Sunday?

I look at a picture, a family holiday somewhere hot apparently, almost 30 years ago, two young beautiful people and two very young children, all smiles and hugs. Is that still us? We look so different in photos now. So... grown up!

My parents had a family at my age. I can't even keep a plant alive. I'm with a suitcase in hand, one day I'm here, the next I'm not. And on this quiet Sunday night, I wonder, will I be happy and content when time catches up with me?

A Midnight Thought

An intriguing thought.

What if life surprised you?

What if it came along right now bearing all you desired?

What if, on some idle afternoon, evening or morning, it brought you the thing you most wished for but couldn't see it happening?

What would you do?

How would you handle it?

Would you get on your high horse, be cocky about it?

Arrogant even?

Would you be humble to the point of sabotaging yourself?

Or would you be confident and knowledgeable enough to deal with it?

Mature and prepared enough.

What if it happened to you right now, today.

Do you know how you'd handle it?