Γιατί Όχι?

Έχω όρεξη και χρόνο να γράψω απόψε και πάλι δε μου βγαίνει για κάποιο λόγο.

Βασικά έχω διάφορα στο μυαλό μου αυτό το διάστημα, bits and pieces of this and that, here and there, που είναι ασύνδετα μεταξύ τους αλλά παρόλα αυτά, αποτελούν κομμάτι αυτής της φάσης της ζωής μου.

Είχα διαβάσει κάποτε πως, αν δεν μπορείς να εξηγήσεις με απλά λόγια κάτι, πάει να πει ότι δεν το έχεις καταλάβει.

Ναι. Ίσως να μην καταλαβαίνω τελικά αυτό το shift που βιώνω.

Το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι έχω φοκάρει πάνω μου. Αλλά δεν είναι selfish, είναι selfull. Πες το σαν μηχανισμό άμυνας; όπου μετά από πάαααρα πολλά σκατά, αποφασίζεις να πάρεις τον εαυτό σου, τα θέλω σου, τις επιθυμίες σου, τους στόχους σου κτλ λίγο πιο σοβαρά και να γράψεις τα υπόλοιπα you-know-where.

Καθαρά για λόγους αυτοσυντήρισης.

Απλώς τραβάω αδρές γραμμές πια και όσο κι αν αγαπώ κάποιον, γκόμενο, ένα φίλο, φίλη, συγγενή, συνεργάτη ή κάτι, μια δουλειά, μια κατάσταση, δεν επιτρέπω να ξεπερνάνε τις γραμμές μου. Βασικά, δεν μου επιτρέπω εμένα να ξεπερνώ τις γραμμές μου. Γιατί μέσα σε αυτές τις γραμμές είναι οι στόχοι μου, οι επιθυμίες μου, τα όνειρα μου, η αξία μου, τα συναισθήματα μου, anything and everything that defines me.

Και δε θέλω να ξαναχάσω τον εαυτό μου.

Έκανα καιρό να τον βρω.

Επομένως, δεν με αδικώ που τα βλέπω λίγο αποστασιοποιημένα τα πράγματα και τους ανθρώπους. Η αγάπη μου, το ενδιαφέρον μου, το πάθος μου είναι εκεί, δεν έχουν φύγει και δεν έχει αλλάξει κάτι. Απλώς δεν μπορώ πια να αναλώνομαι χωρίς αντίκρυσμα.

Θέλω να αρχίσω να πιστεύω ότι όλα θα πάνε καλά. Ότι τα άσχημα και τα δύσκολα είναι πίσω μου, ότι μπορώ, ότι αξίζω και πως έρχονται όμορφα πράγματα. Και κυρίως, ότι είμαι δυνατή, πιο σοφή, πιο ώριμη και κατάλληλα εξοπλισμένη για ό,τι έρθει.

Θέλω να ονειρευτώ όπως έκανα πριν πολλά χρόνια, αθώα εως και με αφέλεια, αλλά με γνώση πια, με μια γειωμένη ωριμότητα, αλλά πάλι έχω τόση ανάγκη να ονειρευτώ και όντως να πιστεψω ότι it can happen.

Γιατί όχι, θα μου πεις?

Θα σε κοιτάξω στα μάτια μια στιγμή, ίσως και να γελάσω αλλά αυτή τη φορά θέλω να συμφωνήσω.

Why the fuck not?

Χωρίς (πολλά) Λόγια

It all started when I reached that breaking point

and I thought there was only one thing to do..

..of course you can do that in the comfort of your home as well.

So I've spent many months wondering,

messing about,

and feeling quite upset.

And just when I make my peace and decide that this is how things are...

...the door rings and surprise surprise, guess who.

 And this little fairy is really trying so hard

and is actually being a real grown up about it.

But then the issue comes up

and this little fairy is only human

and yet it's okay

Of course I do not have any answers...yet

..but it's okay. And as I tend to say lately... time will tell.

Meanwhile, this little fairy is busy up to her eyebrows. Long stressful days, do not necessarily translate into calm and restful sleeping nights

further fueling the overall exhaustion. The night is endless when you cannot sleep I tell you, endless!

But I'm actually okay and hanging on in there and being up to speed and getting everything done in heels and with a smile on my face.

And I count my blessing and lucky stars but I've recently started to feel strong and like my self again after a really really long, and quite difficult, time.

Maybe it is like that song after all, "the race is long and in the end, it's only with yourself".

You just gotta hang in there long enough until you get through.

And in the meantime, enjoy the little pleasures in life 

and never forget what you're worth.

Καλή βδομάδα.

WTF?!

Και πάλι, δεν παύει από το να'ναι η μαλακία που σε δέρνει.

Εδώ τον Συλλούρη βγάλαμε πρόεδρο της βουλής, ο Trump πάει για πρόεδρος, στα υπόλοιπα θα κολλήσουμε?! (Τα απορρίπτω και τα δυο -τα όντα που αναφέρω- αλλά κοίτα να δεις τι γίνεται!!)

Επομένως ναι, ίσως τελικά να φταις εσύ που τα βλέπεις όλα περίεργα και δεν πιστεύεις ότι όντως τα πράγματα (ή οι άνθρωποι) μπορούν να αλλάξουν.

Ίσως, αν πίστευες λίγο περισσότερο ή είχες λιγότερους ενδοιασμούς και φοβίες, να δεις ότι όντως τα πράγματα μπορούν να βελτιωθούν.

Ίσως το σενάριο να είναι άκυρο.

Ίσως όμως να φταις εσύ, που δεν το πιστεύεις αρκετά.

Don't get me wrong, δεν κρίνω, ιδέες ρίχνω,

Αυτό το καλοκαιριάτικο βράδυ, που φυσούσε τόσο γλυκά και σκέφτηκα, ρε φίλε, μπας και είναι αέρας ανανέωσης?

Δηλαδή, οκ, είχες περίεργη μέρα, η εβδομάδα σου ήταν σκατά, αυτός ο χειμώνας σε ξέκανε. Πότε όμως τελειώνουν οι μαλακίες και πότε αρχίζουν τα καλά? Είναι κουμπάκι on/off ? Mμμ όχι. Επομένως γιατί περιμένεις να το δεις από τη μια στιγμή στην άλλη?

Μάλλον όχι.

Αλλά Without The Fall (βλέπε WTF) δεν μπορείς να εκτιμήσεις την ανανέωση, την αναθεώρηση και κατ' επέκταση, την ανοικοδόμηση.

Ναι, μπορεί να σου ακούγεται εντελώς άκυρο, αλλά what if your better days are starting right now and you barely even realized?

Deja Vu

Σήμερα, είδα στο δρόμο ένα παλιό μου φλερτ, μετά από πάρα πολύ καιρό. Ένα φλερτ το οποίο δεν ευδοκίμησε, κυρίως γιατί he wasn't that into me.

Κάτι που δεν είπε ποτέ ξεκάθαρα, αλλά I knew. We women, we always know. Πες το γυναικεία διασίσθηση, πες το ό,τι θες, but we always fucking know.

Κι ενώ τότε έβλεπα σημάδια, ήμουν σε πολύ μειονεκτική θέση και δε μπορούσα να το δεχτώ. Πεισματικά και εγωιστικά ήθελα να εξαντλήσω όλες τις πιθανότητες. Just in case.

Έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε. Αλλά ακόμα δε μου συγχωρώ το πόσο ανώριμα και ηθελημένα αφελέστατα φέρθηκα σε αυτήν την περίπτωση. Έκανα, αυτό που λέμε "τα στραβά μάτια".

Anyway, αυτός προχώρησε, το ίδιο κι εγώ, είχα να τον δω χρόνια. Και τον βλέπω σήμερα ενώ ήμουν σταματημένη στο φανάρι, καβάλα στη  μηχανή, αξύριστο, χωρίς κράνος και λέω "έλεος ρε αγάπη, πρόσεχε λίγο τον εαυτό σου, θα το φας το κεφάλι σου".

Δεν ξέρω, δεν πιστεύω στις συμπτώσεις. Ανέκαθεν, έβλεπα σημάδια γύρω μου. Και το σημερινό, με το που τον είδα, θυμήθηκα πόσο λάθος χειρίστηκα την περίπτωση μας, και για ακόμα μια φορά είπα στον εαυτό μου ότι, αν και εφόσον προκύψει κάτι ανάλογο, πια είμαι πιο ώριμη και καλύτερα εξοπλισμένη να το αντιμετωπίσω με σοβαρότητα και αξιοπρέπεια.

Μερικές ώρες αργότερα, κι ένα sms σε κάνει να νιώθεις ότι έχεις φάει χώμα. In a way, τόσα χρόνια μετά, κι όμως βιώνεις λίγο πολύ την ίδια κατάσταση, αλλά με άλλο φόντο και με άλλους πρωταγωνιστές.

Moment of truth.

Έχεις όντως μάθει κάτι? Έχεις όντως αλλάξει? Προοδεύσει ίσως?

Dare I say, βελτιωθεί ακόμα?

Ναι, σου αφήνει μια πίκρα στο στόμα. You're short of breath. Ίσως και λιγο μελαγχολική.

Αλλά παράλληλα, ξέρεις και τι σου κάνει και τι όχι. Όσο κι αν δυσκολεύεσαι να το παραδεχτείς.

Light up. Light up, as if you have a choice.

Είναι μαλακισμένα ορισμένα deja vu.