Κάτι που δεν είπε ποτέ ξεκάθαρα, αλλά I knew. We women, we always know. Πες το γυναικεία διασίσθηση, πες το ό,τι θες, but we always fucking know.
Κι ενώ τότε έβλεπα σημάδια, ήμουν σε πολύ μειονεκτική θέση και δε μπορούσα να το δεχτώ. Πεισματικά και εγωιστικά ήθελα να εξαντλήσω όλες τις πιθανότητες. Just in case.
Έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε. Αλλά ακόμα δε μου συγχωρώ το πόσο ανώριμα και ηθελημένα αφελέστατα φέρθηκα σε αυτήν την περίπτωση. Έκανα, αυτό που λέμε "τα στραβά μάτια".
Anyway, αυτός προχώρησε, το ίδιο κι εγώ, είχα να τον δω χρόνια. Και τον βλέπω σήμερα ενώ ήμουν σταματημένη στο φανάρι, καβάλα στη μηχανή, αξύριστο, χωρίς κράνος και λέω "έλεος ρε αγάπη, πρόσεχε λίγο τον εαυτό σου, θα το φας το κεφάλι σου".
Δεν ξέρω, δεν πιστεύω στις συμπτώσεις. Ανέκαθεν, έβλεπα σημάδια γύρω μου. Και το σημερινό, με το που τον είδα, θυμήθηκα πόσο λάθος χειρίστηκα την περίπτωση μας, και για ακόμα μια φορά είπα στον εαυτό μου ότι, αν και εφόσον προκύψει κάτι ανάλογο, πια είμαι πιο ώριμη και καλύτερα εξοπλισμένη να το αντιμετωπίσω με σοβαρότητα και αξιοπρέπεια.
Μερικές ώρες αργότερα, κι ένα sms σε κάνει να νιώθεις ότι έχεις φάει χώμα. In a way, τόσα χρόνια μετά, κι όμως βιώνεις λίγο πολύ την ίδια κατάσταση, αλλά με άλλο φόντο και με άλλους πρωταγωνιστές.
Moment of truth.
Έχεις όντως μάθει κάτι? Έχεις όντως αλλάξει? Προοδεύσει ίσως?
Dare I say, βελτιωθεί ακόμα?
Ναι, σου αφήνει μια πίκρα στο στόμα. You're short of breath. Ίσως και λιγο μελαγχολική.
Αλλά παράλληλα, ξέρεις και τι σου κάνει και τι όχι. Όσο κι αν δυσκολεύεσαι να το παραδεχτείς.
Light up. Light up, as if you have a choice.
Είναι μαλακισμένα ορισμένα deja vu.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου