Ναι. Σωστά. Στην κορώνα. Ωραία η κορώνα. Η κορώνα είναι καλή. Την κρατάμε.
Κι έτσι ξεκίνησε το 2017.
Που ήταν μια χρονιά έντονη, σημαντική, με πήγε κυριολεκτικά και μεταφορικά σε νέα επίπεδα και είχε νομίζω λίγο απ' όλα!
Αυτό όμως που την έκανε τόσο ενδιαφέρουσα χρονιά, ήταν το γεγονός ότι αλλιώς και για αλλού ξεκίνησα...
...και αλλού κατέληξα.
Λοιπόν, το 2017 ξεκίνησε μεν με τους καλύτερους οιωνούς, αλλά πολύ σύντομα τα πράγματα άρχισαν να παίρνουν άλλη τροπή. Κάτι που μου προκαλούσε συνεχές άγχος...
... και τεράστιο προβληματισμό...
...τόσο, που έφτασα στο σημείο να νιώθω ότι βρίσκομαι σε αδιέξοδο και να αναζητώ ένα σημάδι, ένα μήνυμα, κάτι που να μου δώσει απαντήσεις. Κοινώς, θεϊκή παρέμβαση.
Αλλά εμείς οι μικροί πλην τίμιοι θνητοί, συχνά λογαριάζουμε χωρίς τον ξενοδόχο και δεν προσέχουμε (σχεδόν) ποτέ για το τι ακριβώς ευχόμαστε.
Κι έρχεται η εβδομάδα των αποκαλύψεων όπου όλα, μα όλα, ανατράπηκαν.
Πέφτεις από τα σύννεφα.
Καμιά φορά, άνθρωποι και καταστάσεις δεν χρειάζεται να είναι "κακές" για να μας κάνουν κακό: μπορεί απλώς να μην είναι αρκετά καλές και πάλι μας κάνουν την ίδια ακριβώς ζημιά. Απομυζούν την ενέργεια σου, κι ό,τι όμορφο έχεις μέσα σου, σε μαραίνουν. Κι ενώ ξέρεις ότι ίσως δεν είναι το καλύτερο για σένα, δεν τολμάς να κάνεις βήμα γιατί το άγνωστο είναι πιο τρομακτικό από το μέτριο γνώριμο. Κι όταν φύγουν, όσο κακό κι αν σου κάνουν, αναπόφευκτα αφήνουν ένα κενό.
(And there were a lot of tears that week.)
Αλλά είμαι survivor, ανέκαθεν ήμουν, είμαι και Λέων, επομένως, έβαλα την κορώνα, το κατάλληλο ύφος...
...με περιποιήθηκα...
...κάλυψα τις ανάγκες μου..
...έβαλα τα ωραία μου παπούτσια...
...και είπα (στη ζωή, το σύμπαν, στον εαυτό μου) Bring. It. On!!
Τελικά ίσως να υπάρχει κάποιος εκεί έξω, γιατί φαίνεται πως με άκουσε. Λίγες βδομάδες μετά ήρθε ένα πολύ ευχάριστο μήνυμα...
...και μπήκα σε ένα αεροπλάνο...
...και πήγα στην άλλη άκρη του κόσμου, σχεδόν στη μέση του πουθενά...
...και είχα μια από τις πιο wtf?! -αλλά παράλληλα με τον τρόπο της- μια από τις πιο επουλωτικές εμπειρίες της ζωής μου.
Γύρισα πίσω άλλος άνθρωπος. Με άλλο αέρα. Έχοντας κλείσει και την πόρτα στο παρελθόν, ξαναβρήκα μια ζωντάνια και χαρά που είχα μέσα μου πριν πάαααρα πολλά χρόνια, αλλά κάπου στη πορεία την είχα χάσει και αδυνατούσα να την εντοπίσω.
Και μου άρεσε. Μου άρεσα έτσι. Έτσι με θυμόμουνα.
Είμαι στην φάση όπου νιώθω απελευθερωμένη, με όλους τους ορίζοντες και τις πιθανότητες ανοιχτές, τις πόρτες ξεκλείδωτες και τα σκυλιά δεμένα! Δεν ψάχνω τίποτα και κανένα, δεν αγχώνομαι, είμαι καλά και περίεργη και διψασμένη να απολαύσω τη ζωή με την new found αισιοδοξία μου!
Κι εκεί, γίνεται το μοιραίο...
...γνωρίζω τον πιο όμορφο άνδρα του πλανήτη.
(Okay, δεν είναι ο Hugh Jackman αλλά με πιάνεις έννε?)
Γνωρίζω που λες τον πιο όμορφο άνδρα του πλανήτη, σε πραγματικά ανύποπτο χρόνο και σε σχεδόν ακατάλληλο μέρος, και εκείνη την μέρα μοιάζω κάπως έτσι:
(Ντάξει, όχι έτσι ακριβώς, αλλά με πιάνεις έννε?)
Κι όμως, συμβαίνει το εξής εξωπραγματικό: μου αρέσει και του αρέσω. Δεν έχει γκόμενα και δεν έχω γκόμενο. Θέλουμε τα ίδια πράγματα. Και κλικάρουμε από την πρώτη στιγμή.
Μου τα έλεγε η φίλη μου η Etta...
Και είναι υπέροχο. Αβίαστο. Όμορφο. Αμοιβαίο. Από την πρώτη στιγμή. Και μένω μαλάκας γιατί πραγματικά δεν πίστευα ότι θα μου συνέβαινε κάτι τέτοιο. Με έναν τόσο εξαιρετικό πλάσμα. Μέσα κι απ'έξω.
Παράλληλα όμως, ξαναπαίρνω ένα ευχάριστο μήνυμα...
...μπαίνω ξανά σε ένα μεγάλο αεροπλάνο...
... και πάω σε αγαπημένα γνώριμα μέρη για κάτι που ήθελα καιρό.
Επιστρέφω, και είμαι πια δαγκωτά ερωτευμένη.
Αλλά τέτοιο πράγμα δεν έχω ξαναζήσει. Νιώθω... brand new.
Αλλά καμιά φορά φτιάχνει το ένα πράγμα και χαλάει άλλο.
Αλλά αν μου έχει μάθει κάτι η ζωή, ειδικά τα δύο τελευταία χρόνια, είναι πως τα δύσκολα είναι για 1) να γίνεις εσύ καλύτερος και 2) για να έρθουν ακόμα καλύτερα πράγματα. Επομένως, ας πάνε στο καλό...
... αρκεί να είμαστε καλά...
... να έχουμε κοντά μας φίλους, οικογένεια, που μας αγαπάνε...
... και αυτόν τον certain someone να σου λέει -και κυριότερα να σου το δείχνει- "I've got your back"
Μπορεί να έχεις να πεις πάρα πολλά...
...αλλά συμβουλή μου? Keep your cool. Η ζωή ξέρει τι κάνει.
Λίγες μέρες πριν έρθει το 2018, νιώθω μια εσωτερική ηρεμία πάνω από όλα. (Πολύ άγνωστο τοπίο για μένα) Αισθάνομαι μια ιδιάζουσα ικανοποίηση και ελπίδα για τα όσα έρχονται. Και κυρίως μια ετοιμότητα, μια καινούργια ωριμότητα.
Επομένως, λίγες μέρες πριν φύγει το 2017, νιώθω μια τεράστια ευγνωμοσύνη και για τα όσα έχει πάρει και για τα όσα έχει φέρει. Είμαι καλά, σωματικά κι αλλιώς, κι αυτό αν με ρωτάτε είναι το πιο σημαντικό.
Πίνω στην υγειά σας λοιπόν...
(cheers!)
...και εύχομαι να είστε πάντα καλά, γεροί, δυνατοί, ατρόμητοι μπροστά στο άγνωστο, θαρραλέοι για να ακούτε την καρδιά, το ένστικτο και την συνείδηση σας. Μην αφήνετε τον θόρυβο των άλλων να σας βαραίνει...
... χαμογελάστε, γιατί κάνει τους άλλους να ανησυχούν...
...χαρείτε, κάντε βλακείες και γελάστε με την ψυχή σας...
...και δοκιμάστε κάτι καινούργιο. Που ξέρεις? Μπορεί να είναι αυτό ακριβώς που έχεις ανάγκη.
Καλή χρονιά!
Α ναι! And never forget what you are worth.
