Και στα καλά μου και στα δύσκολα μου, έχω ανάγκη να μένω μόνη.
Μόνη, με τις σκέψεις και τα συναισθήματα μου.
I always need a moment to myself.
Ίσως και περισσότερο κάποτε.
Το γράφω αυτό και πεταρίζει η φλόγα από το κερί που έχω αναμμένο παραδίπλα και με πιάνει μια ανατριχίλα.
Ίσως, τελικά να μην είμαστε ποτέ μόνοι.
Στα καλά μας ας μην το καβαλάμε και πολύ. Και στα δύσκολα μας, ας μην αυτομαστιγωνόμαστε τόσο πολύ. Κάτι που έμαθα μέσα από ταπείνωση και αναγνώριση, αυτοκριτική κι έπαινο, αυτομαστίγωμα και στιγμές to myself, από αυτές που έχω τόσο ανάγκη κάποτε.
Η ζωή κάνει κύκλους. Δίνει ευκαιρίες για μαθήματα και μέσα από τα ωραία και μέσα από τα άσχημα. Αλλά πάντα μας φέρνει το λογαριασμό, όποιος κι αν είναι αυτός.
Και απόψε, αφήνω και τα ρέστα μου.
Καλημέρα! Ένα από τα πράγματα που συνειδητοποίησα τελευταία, είναι ότι μια ακόμα διαφορά που έχουν τα εσωστρεφή άτομα είναι ότι χρειάζονται χρόνο με τον εαυτό τους.
ΑπάντησηΔιαγραφήEnjoy!
Καλησπέρα! Ίσως ναι τελικά. Δεν είναι προσωπικό και κάποιος αν δεν μπορεί να το καταλάβει, μπορεί να το πάρει και στραβά. Αλλά είναι ανάγκη αυτός ο χρόνος με τον εαυτό μας.
Διαγραφή