Είναι περίεργες αυτές οι μέρες.
Αποφεύγω να πω "κακές". Δεν μου αρέσει σαν όρος. Ίσως δύσκολες θα τις χαρακτήριζα. Αλλά και πάλι έχουν να σου προσφέρουν και να σου μάθουν κάτι.
Επομένως, μένουμε στο "περίεργες".
Και κρατιέμαι καλά, έτσι θέλω να πιστεύω τουλάχιστον. Απλώς νομίζω ότι έχω κάνει shut down συναισθηματικά.
Δεν νιώθω τίποτα.
Δεν έχω φωνάξει. Δεν έχω κλάψει καν.
Με παίρνει ο ύπνος στον καναπέ.
Ξυπνάω, και είναι δίπλα μου. Ήσυχος. Ήρεμος.
Βράχος.
"Τι έκανες τόση ώρα?" τον ρωτάω.
"Ήμουν εδώ" είπε.
Δεν το είχα ποτέ αυτό στη ζωή μου.
Και για πρώτη φορά μετά από τόσο καίρο, βούρκωσα.
Ακουμπα πάνω σε αυτόν τον βράχο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΞεκουραστου δίπλα του.
Βγάζει τόσες άμυνες ο εαυτός μας για να διαχειριστεί τέτοιες "περίεργες" μέρες.
Στην πορεία τους και στα διάφορα στάδια που θα ακολουθήσουν, ίσως ανακαλύψεις ότι τούτος ο βράχος ήταν και το μεγαλύτερο δώρο της ζωής προς εσένα.
Εύχομαι δύναμη και ηρεμία ψυχής.
Αγκαλιά μεγάλη.
Αγαπημένη μου. Είναι δώρο. Όντως. Το διαπιστώνω και επιβεβαιώνομαι καθημερινά. Βράχος, όνομα και πράγμα. Και είμαι blessed.
ΔιαγραφήΣτέλνω αγάπη και φως σε σένα xx