Ζακέτα.

Θες ζακέτα για το μπαλκόνι πια τα βράδια.

Έχει μια γλύκα, πώς να το κάνουμε?

Κι ενώ δεν έχει αλλάξει ουσιαστικά ο καιρός, την νιώθεις την αλλαγή που έρχεται.

Η στασιμότητα είναι φριχτή. Καταστροφική ακόμα.

Γι' αυτό αλλάζουν οι εποχές, αλλάζουν και οι καιροί.

Οι άνθρωποι, τα πράγματα, τα δεδομένα.

Προσαρμόζεσαι.

Και μαζί με αυτό, ίσως και να βελτιώνεσαι.

Παλιά την σιχαινόμουνα την αλλαγή: μου προκαλούσε τεράστια ανασφάλεια και άγχος, από το φόβο του άγνωστου.

Άτιμος αυτός ο φόβος. Αλλά και η μόνη οδός για τα όσα έχουμε ονειρευτεί. Ή το μόνο εμπόδιο.

Είναι αδύνατο να θες να πας παρακάτω και να μένουν παράλληλα όλα ίδια.

Είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου από πέρσι το καλοκαίρι, ότι θέλω να γίνω fearless. Και με την πρωτοχρονιά είπα να παρατήσω και αυτόν τον ψυχοφθόρο φόβο του αγνώστου και ό,τι έρχεται να το αγκαλιάζω καλοπροαίρετα, με περιέργεια και ενθουσιασμό.

Κι έτσι με βρίσκεις τώρα, στην αλλαγή μιας εποχής, στην αλλαγή του καιρού, με την ζακέτα στη βεράντα.

Και με μια παράδοξη ψυχραιμία και αισιοδοξία: ίσως να έχω κάνει ένα βήμα πιο κοντά στα όσα τόλμησα να ζητήσω και να ονειρευτώ.

Αλλά για να έρθουν, πρέπει να αλλάξει πρώτα η εποχή.

Καταπολεμώ αυτό τον άτιμο φόβο συνειδητά και με πειθαρχία: βάζω ηρεμία εκεί που υπήρχε ανασφάλεια, καταπολεμώ το άγχος και το φόβο με πίστη.

Έχω την ζακέτα μου, εσένα, την υγειά μου και πίστη. Και όλα τα άλλα in between.