Shopping Spree

Καθαρά Φροϋδική η περίπτωση μου υποθέτω. Ναι, η σχέση μου με τον πατέρα μου αντικατοπρίζεται και επαναλαμβάνεται μέσα από τις σχέσεις μου με τους άνδρες στην ενήλικη ζωή μου.

No shocker there.

Τους χρειάζομαι ανεξάρτητους, φιλόδοξους, να κάνουν παντελονάτες κουβέντες, να με έχουν βασίλισσα χωρίς να με κακομαθαίνουν και να μην είναι συνέχεια μες τα πόδια μου.

Τον πατέρα μου τον στερήθηκα αρκετά, λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων και φιλοδοξιών. Περάσαμε ακόμα και χρόνια σε άλλες χώρες, αλλά πάντα, πάντα, μα κάθε φορά που έπρεπε να είναι εκεί, στα σημαντικά, στα βασικά, σε αυτά που mattered, ήταν εκεί, Έσπαγε το καλούπι του, έκανε πέρα τα υπόλοιπα και ήταν εκεί για μένα.

Κι αυτό είναι που έχει σημασία στην τελική.

Αλλά ένα πράγμα που έμαθα από τον πατέρα μου, είναι το γούστο. Γιατί έχει πολύ καλό γούστο ο άνθρωπος. Μια φινέτσα και στυλ που υπογραμμίζει το αριστοκρατικό χωρίς να γίνεται κραυγαλέο. Money can't buy you class και είναι από τα βασικά που κρατάω στη ζωή μου.

Θυμάμαι να έρχεται από τα ταξίδια του με πανέμορφα κουτιά τυλιγμένα με κορδέλα, και μέσα να βρίσκεις πανέμορφα κοσμήματα, σάρπες... Για τη μάμα μου φυσικά, αλλά αυτή η εικόνα αυτού του όμορφου κουτιού, που κρατούσε αυτός ο ψηλός άνδρας με το κοστούμι... ήταν πάντα κάτι που θυμάμαι με δέος.

Μικρή, θυμάμαι πηγαίναμε συχνά για ψώνια με τον πατέρα μου. Του διάλεγα πουκάμισα και κοστούμια, με ρωτούσε πάντα "Γιατί αυτό κι όχι εκείνο?" και του εξηγούσα ότι αυτό το χρώμα σου πάει περισσότερο, αυτό σου πάει καλύτερα. Και αυτός ο άνδρας με εξαιρετικό γούστο με άκουγε. Με άφηνε να του διαλέξω ποια γραβάτα θα φορούσε την επομένη στο γραφείο και ποιο τρικό ταίριαζε καλύτερα με το μάλλινο παντελόνι.

Δεν ξέρω πώς μου ήρθε αυτή η ανάμνηση απόψε. Πάνε χρόνια να το κάνουμε αυτό, δεκαετίες μην σου πω.

"Έλα μπαμπά, τι κάνεις?"

"Εδώ, βλέπω τηλεόραση κούκλα μου."

"Θυμάσαι που πηγαίναμε εκεί τα Σάββατα και σου αγοράζαμε πουκάμισα?"

"(γελάει λίγο) Πού το θυμήθηκες αυτό?"

"You might need a new shirt dad soon, so, what do you say?"

" Να πάμε όποτε θες κούκλα μου."

Στιγμιαία μεταφέρθηκα σε μια εποχή που έφτανα δεν έφτανα την μέση του, μικρή εγώ, νέος αυτός...

Μαλακία να μεγαλώνεις τελικά. Η φθορά... είναι.... δεν μπορείς να την αγνοήσεις.

Και ποτέ δε ξέρεις πότε, πόσο, για πόσο ακόμα...

Επομένως, θα πάω τον πατέρα μου για shopping spree.

Sprinkle That Shit Everywhere

God knows I'm guilty of a lot of things

Maybe it's been the year I've had. Maybe I just snapped out of it. Maybe I've gone through my share of deep shit. Maybe I'm out of patience.

Or maybe it's what they say: you despise things in you, you see on others.

I've had enough days this week trying to talk sense into people, trying to help them see the errors in their ways, try to help them improve in some area of their lives.

But who am I to guide them? Am I any better? Hell no.

Do I know more? God knows, no, I don't. I'm actually figuring it out still, and the more I do, the more I'm amazed at how oblivious and ignorant I am.

But since I had the year I've had, and snapped out of the shit I have and gone through the (deep) shit I have, my two cents?

We all want love and light and glitter and a happily ever after. So why not start with yourself?

Why not, see things and people and situations in a happier, brighter light? Why not, ignore your initial urge to shit all over everything and nag and complain and feel sorry for yourself, and sprinkle that glitter you so desperately want and see what happens?

Just a thought.

Sprinkle that shit everywhere.

Say the kinds words. Do the nice deed. Smile. Take it like a lady. Have some sense of humor. Dream of the best case scenario. I dare you.

Sprinkle that shit.

Who knows?

You might actually surprise yourself with the results.

Blue Monday

You look at a cat and you think, they got it easy. All they do is sleep, eat, purr and ask for cuddles and then sleep some more.

My cat's been trying to mate and He. Can't. Find. Where. To Stick. It.

I'm not sure if this frustrates me or him more.

Cause I care about him, I want him to be happy and sexually satisfied and whatever it means to a cat to fornicate successfully.

But you see, no matter how much you care about someone, there's only so much you can do to help; they need to participate in their own rescue.

If I've learnt something these past few months, this must be it.

And you have to learn to let go of your anxiety, your guilt or even your urge to do more, invest more, try more. No. There's only so much you can do for someone. Then, it's their job.

And it's hard. You see the bigger picture, and one that is struggling is unable to do so, unable to even take your word for it.

So you have to be there, reach out a hand, but they have to reach theirs out too. It can't work any other way.

In the meantime, have you been taking care of yourself? Feeding yourself? Sleeping enough? Does your life excite you? You can't go along for too long, just to keep others happy. You have to be happy too.

It's not selfish; it's self-full. And you owe it to yourself to know the difference and be okay with that. Clear calm conscience.

I've leapt into uncertainty, because I owed it to myself to not play along in something that didn't make my heart go 'thump-thump' with excitement. Quality vs quantity is a major theme in my head lately. A huge need and desire to look back and feel proud and content, instead of ...'meh'.

So yeah.. Blue Monday thoughts I guess.

How have you, been treating you lately?

Nine.

Nine is just fine.

But even better with cake!