Κακά Τα Ψέματα, Από Αλήθειες Πώς Πάμε?

Αν θυμόμαστε ένα μάθημα από το σχολείο ή το πανεπιστήμιο, είναι αναμφίβολα εκείνο που δεν περάσαμε.

Εκείνο το μάθημα που κοπήκαμε.

Εκείνο, που γαμηθήκαμε στο διάβασμα αλλά πάλι στην εξέταση κάτι, κάπως πήγε φοβερά λάθος.

Μπορεί να ήταν δύσκολο μάθημα, μπορεί η προετοιμασία μας να ήταν ανεπαρκής. Μπορεί κιόλας να μην το πήραμε τόσο σοβαρά όσο έπρεπε.

Και κόβεσαι. Και περιμένεις το επόμενο εξάμηνο για να το ξαναδώσεις.

Αλλά και η ζωή δεν τα κάνει κάτι τέτοια? Σου πετάει στη μούρη pop quiz τα οποία δεν περίμενες και μάλλον τα κάνεις θάλασσα. Τα μαθήματα γίνονται παθήματα και όταν έχεις πια τραβήξει το ζόρι, την ταλαιπωρία, τα κλάματα, την απογοήτευση και θεωρείς ότι το πάθημα έγινε -επιτέλους- μάθημα, σου ρίχνει ξανά pop quiz για να σε τεστάρει.

Είμαι ακριβώς σε αυτή τη φάση, 4 χρόνια μετά. Δεν το βλέπω ούτε αρνητικά ούτε μεμψιμοιρώ: αντιθέτως ζητώ άφεση αμαρτιών. Από μένα. Για τότε. Για την αδυναμία μου να περάσω το μάθημα. Για την ανικανότητα μου να το χειριστώ σωστά.

Για το θάρρος που δεν είχα, για τον αυτοσεβασμό μου που ξέχασα, για τις φοβίες που μου επέτρεψα να βάλουν φρένο σε όσα διακαώς ποθούσα αλλά πίστευα ότι δεν άξιζα.

Δεν ρίχνω το φταίξιμο αλλού, ήταν και είναι πάντα πιο εύκολο, αλλά έχω μάθει πια ότι είμαι φτιαγμένη από σκληρότερη ύλη, πιο ανθεκτική, πιο αυθεντική και αρνούμαι να μικραίνω γιατί είναι πιο εύκολο. Δεν είμαι εγώ αυτή.

Μου υποσχέθηκα πριν κάποιο καιρό ότι θα γίνω η γυναίκα για την οποία θα είμαι περήφανη. Και μου το χρωστώ, το οφείλω στον εαυτό μου κυρίως να κρατήσω αυτήν την υπόσχεση.

Επομένως, με κοιτάω στα μάτια και μου λέω αλήθειες. Ναι, σε πλήγωσαν, ναι σε πρόδωσαν, αλλά φταίω. Το επέτρεψα. Αγνόησα τα σημάδια, δεν στάθηκα στο ύψος μου όταν έπρεπε, επέτρεψα να γίνω δέκτης συμπεριφορών απαράδεχτων. Γιατί αγαπούσα. Γιατί νοιαζόμουν. Γιατί I'm a good person. Ναι, είναι κι αυτά. Αλλά κυρίως φοβόμουν τον πόνο της απώλειας, του κενού. Κι έκανα πίσω, άφηνα, κατάπινα, και ζούσα μέσα σε ένα κυκεώνα ανασφάλειας και αμφισβήτησης.

Βγήκα από αυτό όμως. Βίαια. Και ναι, ήρθε και ο πόνος της απώλειας, της προδοσίας και τα συναφή. Εκείνοι που έταζαν να είναι δίπλα σου είναι εξαφανισμένοι, και να το βλέπεις από τις πράξεις τους ότι δεν συνάδουν με τα λόγια τους αλλά εσύ, επειδή είσαι μικρή, ανασφαλής και ενίοτε ηλίθια, επιλέγεις να πιστέψεις ότι αυτοί, οι δικοί σου άνθρωποι αποτελούν εξαίρεση.

Ναι, ήταν πολύ περίεργες οι τελευταίες βδομάδες. Αυτό που ζω δεν είναι η νέα τάξη πράγμάτων, όχι, είναι απλώς το μεταβατικό στάδιο από ό,τι ήταν σε ό,τι είναι να είναι πια από δω και μπρος. Φοβάμαι, δεν σ'το κρύβω. Και ναι έκλαψα και με πόνο και με παράπονο και με καημό, αλλά δεν έμαθα να τα κρατάω μέσα μου.

Αλλά πιστεύω πια ότι το μάθημα θα το περάσω. Οι συνθήκες είναι τρομακτικά παράλληλες σε πολλά επίπεδα με ότι είχε γίνει τότε, πριν 4 χρόνια.

Λες και μου κλείνει η ζωή το μάτι και μου λέει "Είσαι έτοιμη τώρα?".

Ναι. Μάλλον είμαι.

Κυρίως γιατί το μέσα μου αντιδρά, κλωτσάει, δεν αντέχει άλλο την κατάσταση και έπρεπε να αλλάξει ριζικά.

Το θρηνείς βέβαια αυτό, αλλά το αποδέχεσαι, κι αν έμαθες αρκετά καλά το μάθημα, ίσως να ξέρεις και πού θες να πας από δω και μπρος.

Η πικρή μου αλήθεια, σήμερα πρωταπριλιά? Φοβάμαι το άγνωστο, αλλά πιο πολύ με φοβόμουν σε όλα αυτά που βίωνα τελευταία. Επομένως, something's gotta give.