Από όλα τα φυτά μου, ήταν το αγαπημένο μου.
Και λέω ήταν, γιατί την είχε άχτι η γάτα μου.
Λίγο λίγο κάθε μέρα την έβλεπα να την πειράζει, να την ρίχνει, να την τρώει. Όσο και να της θύμωνα, αυτή ατού, εκεί, στην τριανταφυλλιά μου.
Ως που τελικά, μαράθηκε. Όσο και να την περιποιήθηκα, κλάδεψα, πότισα, φαίνεται πως η γάτα κέρδισε και έμεινα με τον καημό.
Το μόνο που είχε μείνει ήταν δύο ξερά καφέ κοτσάνια να βγαίνουν από το χώμα.
Επομένως το άφησα και είπα να φυτέψω κάτι άλλο όταν φύγει ο χειμώνας. Αυτό πριν 1,5 μήνα.
Τις προάλλες πήρα κάποια ευχάριστα νέα για κάτι που με απασχολούσε καιρό. Και χάρηκα πολύ, ένιωσα μια ανακούφιση και ας τολμήσω να πω, και μια αισιοδοξία.
And I shit you not, εκείνο το βράδυ που βγήκα στη βεράντα να μαζέψω την γάτα μου, βλέπω στην γλάστρα της τριανταφυλλιάς, ένα μικρό ολοπράσινο φύλλο. Πάνω στο -κατά τα άλλα- ξερό κοτσάνι, βγαίνει ένα νέο, καταπράσινο κοτσανάκι, με ένα όμορφο πράσινο φυλλαράκι.
Κι ας έχουμε Δεκέμβρη.
Κι ας έχω να ποτίσω εκείνη τη γλάστρα 1,5 μήνα.
Κοίταξα ψηλά τον ουρανό και σκέφτηκα "I needed that".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου