Μικροανασκόπηση 2019

Εδώ είχαμε μείνει σωστά?

Από την αρχή του χρόνου ένιωθα διαφορετικά, ότι λες και κάτι ωραίο ήταν στη γωνία και με περίμενε. Ήξερα ότι το σύμπαν ήταν με το μέρος μου: είχα βρει εξάλλου το φλουρί της βασιλόπιτας!

Εξοπλισμένη με την κοσμική χρυσόσκονη του φλουριού το οποίο με επέλεξε, είπα στον εαυτό μου ότι χρειάζομαι τώρα λίγη τύχη και λίγη πίστη. Κοίταξα τον ουρανό και έδωσα στον εαυτό μου μια υπόσχεση.

(But not in such a scary way)

Σκέφτηκα ότι αν αλλάξω τον τρόπο με τον οποίο σκέφτομαι και βλέπω τα πράγματα, και κατ'επέκταση πως αντιδρώ στα πράγματα, ίσως τα πράγματα αρχίσουν να αλλάζουν.

And it worked.

Ήταν αναμφίβολα χρονιά επίτευξης αρκετών στόχων, πολλής δουλειάς κι ακόμα περισσότερης κούρασης, αλλά έχω χρόνια να νιώσω τόσο ευτυχισμένη, ήρεμη και πλήρης.

Η κοινωνική μου ζωή όμως αναγκαστικά επηρεάστηκε σε μεγάλο βαθμό. Κάποτε ένιωθα -και νιώθω ακόμα- ενοχές ότι είμαι κακή φίλη, κακή αδερφή, κακή κόρη, κακή σύντροφος.

"Better time management" είναι σίγουρα το resolution μου για το 2020.

Αλλά αν είμαι ταπεινά ευγνώμων για κάτι, είναι οι σχέσεις μου. Οι άνθρωποι που με περιβάλλουν με νοιάζονται πραγματικά, με κατανοούν, με αγαπάνε. Και το απέδειξαν φέτος ειδικά με πολλούς τρόπους. Θέλω να είμαι κι εγώ αντάξια της αγάπης τους.

Κι ενώ υπάρχω μέσα σε δεκατετράωρα δουλειάς, ταυτόχρονα οργανώνω και το γάμο μου, ανάμεσα σε lunch breaks και μεταμεσονύχτια emails. Δεν είχα την πολυτέλεια του χρόνου να γίνω picky και μαλακίες, I was to the point, let's get this done kind of a bride.

And it worked, just fine.

Δεν μπορώ όμως να πιστωθώ τίποτα, γιατί αν δεν ήταν ο ψηλός μου, αυτός ο υπέροχος άνδρας, σίγουρα θα λείπανε πολλά χρώματα από την παλέτα της χρονιάς.

Και της ζωής μου.

Φεύγει λοιπόν το 2019, μια χρονιά που μου φέρθηκε πολύ γενναιόδωρα και μου πρόσφερε πολλή χαρά. Μια χρονιά που νιώθω ότι με ξαναβρήκα, εμένα έτσι όπως με θυμόμουνα κάποτε, with an open heart, πάντα αισιόδοξη, με λιγότερες φοβίες, τολμηρή και θαραλλέα.

Εύχομαι το 2020 να σας κάνει τα όνειρα πραγματικότητα, τις χαρές μεγάλες και ζωηρές, να είστε καλοί με τους εαυτούς σας αλλά και με τους άλλους. Από κει ξεκινάνε όλα. Μέσα στην αγάπη και την καλοσύνη. Να βρίσκετε πάντα κάτι μέσα στην μέρα σας που να σας δίνει χαρά κι ευγνωμοσύνη.

Φυσικά θα πιω στην υγειά σας...

...εύχομαι ο δρόμος της ζωής να σας στέλνει πάντα τον κατάλληλο συνοδοιπόρο...

...και ανθρώπους τρελούς και μοναδικούς που μοιράζονται τη χαρά σας λες και είναι δική τους...

...and may 2020 be like

Καλή χρονιά!

Halloween

Είχαμε καιρό να είμαστε στο ίδιο γεωγραφικό μήκος -κυριολεκτικά και μεταφορικά- ταυτόχρονα. Χρόνια, εδώ που τα λέμε.

Που μεταξύ μας, αυτό το μεταξύ μας ήταν για αρκετό καιρό ένα ηλεκτρισμένο, φορτωμένο ναρκοπέδιο και μια λάθος κίνηση, μια λάθος κουβέντα και...παφ!

Ούτε να το σκέφτομαι θέλω πια. Τελείωσε αυτό.

Επομένως όταν αυτό το βράδυ μας βρήκε στη βεράντα μου, ταυτόχρονα, εμάς τους 4 μαζί και καλά κυρίως, καταλαβαίνεις ότι αυτή η νεράιδα δεν ήθελε τίποτε άλλο για να είναι καλά και... well, νεραϊδένια.

Άκουσα πολύ Ray Charles τότε.

Έκλαψα με πολύ Ray Charles τότε.

Αλλά απόψε, άνοιξα ένα κρασάκι, έβαλα Ray Charles και σκέφτηκα how far we've come.

Τι ξεπεράσαμε.

Τι μάθαμε.

Τι απέμενε και πώς είμαστε τώρα.

Κοιτάω τον ουρανό και πίνω στην υγειά μας.

Τα γέλια που κάναμε αυτό το βράδυ, τις μικρές υπέροχες οικογενειακές ιστορίες που θυμηθήκαμε.

Τα cheers που κάναμε στις νέες υποσχέσεις και τις χαρές που νιώσαμε.

Η καρδιά μου είναι ένα μεγάλο καταπράσινο χωράφι, που χαϊδεύει με νόημα ο άνεμος ότι όλα θα πάνε καλά.

Και μες την μικρή θολούρα του μυαλού μου από το κρασί, τραγουδάω Ray Charles, αυτό το στίχο "if you don't think, you'll be home soon" και χαμογελάω, χαζογελάω κατακρίβεια γιατί το τότε τέλειωσε, είμαστε αλλού κι αλλιώς τώρα.

Είμαστε καλά, τώρα πια ξανά.

It's Halloween baby, the witch is dead.

And we are alright.

Γάμοσέτα

Λοιπόν, η νύφη έχει νεύρα. Αυτό πρέπει να γράφει το προσκλητήριο. Μην σπάτε τα νεύρα της νύφης.

Γιατί εγώ αλλιώς τα φανταζόμουνα τα πράγματα και όσο περνά ο καιρός, τόσο πιο πολύ μου καλαρέσει η ιδέα του Las Vegas. 'Εχω ψάξει και εισιτήρια.

Στο δια ταύτα. Γιατί έχουν όλοι άποψη? Κι άντε πες έχουν άποψη, γιατί έχουν άποψη για ΟΛΑ? Κι άντε πες έχουν άποψη για όλα, γιατί θέλουν να την μοιραστούν μαζί σου? Κι άντε πες, την μοιράστηκαν. Γιατί στο καλό επιμένουν να θέλουν να σου επιβάλλουν την άποψη τους για το γάμο σου? People! Stop being annoying. Noone cares what you would do, because THIS IS NOT ABOUT YOU.

Μετά είχαμε το drama της κουμπάρας. Όπως σε όλα τα υπόλοιπα του γάμου, είναι και αυτό θέμα του ζευγαριού, κανενός άλλου. Και είναι γνωστό, μία θα είναι η κουμπάρα, δεν γίνεται αλλιώς. Κι επιλέγεις. Σέβομαι απόλυτα αν σε έχω απογοητεύσει γιατί αλλιώς τα περίμενες. Να μου κρατάς μούτρα, να είσαι passive-aggressive και να προσπαθείς να με κάνεις manipulate συναισθηματικά won't work in your benefit on a good day, πόσο μάλλον on this day.

Είπα σας το ότι έχω νεύρα έννε?

Και δεν παύει να με εκπλήσσει το θράσος μερικών. Δηλαδή, με ποια λογική με ρωτάς βρε άγνωστε ουσιαστικά "Εννά με καλέσεις στο γάμο σου, έννε?" Εμμ.. είμαστε πολύ απλά γνωστοί, έχουμε πάνω από ένα χρόνο να μιλήσουμε, παίζει να μην θυμάσαι το επίθετο μου, ΜΕ ΠΟΙΑ ΛΟΓΙΚΗ ΜΕ ΡΩΤΑΣ ΑΥΤΟ ΤΟ ΠΡΑΓΜΑ??

Δεν ξέρω, ίσως είναι η διαφορά στην κουλτούρα αλλά where I come from, έχουμε αυτό που λέμε discretion, διακριτικότητα, oh my God επιτέλους βάλτε το λίγο στη ζωή σας, είναι τόσο όμορφη αρετή.

Θα μπορούσα να σας πω και πόσο δύσκολο είναι να συνεννοηθείς για το τι σημαίνει "απλά" λουλούδια και σου δείχνουν κάτι τέτοια

Έχω φρικάρει, αντιλαμβάνεστε.

Με τον μόνο που δεν έχω νεύρα είναι με τον άντρα μου -που είναι πάντα καλό σημάδι- και τους γονείς μας που συνεχίζουν να με εκπλήττουν ευχάριστα με το πόσο cool τύποι είναι.

Και τους αγαπώ.

Κι αν πρέπει να βάλω τα πράγματα σε perspective και να τα δω, μάλλον αυτό φτάνει και περισσεύει.

Άντε, και μου πέρασαν και τα νεύρα.

The young and the (not) restless

Παλιά έγραφα πιο συχνά.

Σκέφτομαι γιατί δεν το κάνω πια. Γιατί δεν μου βγαίνει τόσο συχνά. Και πάντα καταλήγω στο ίδιο συμπέρασμα: επειδή βαθιά μέσα μου, είμαι καλά. Ήρεμη.

Η ψυχή μου είναι ήρεμη.

Και νιώθω γειωμένη. Ότι τα συναισθήματα μου είναι "συγυρισμένα", δεν είμαι πια έρμαιο τους. Η εσωτερική αναπουμπούλα κόπασε κι έδωσε την θέση της σε κάτι πιο όμορφο, πιο υγιές, πιο ήρεμο.

Απορίες έχω πολλές ακόμα. Και σκέψεις, ανησυχίες ακόμα και φοβίες για το μέλλον.

Αλλά όχι πια αυτό το συνεχές σιχαμένο συναίσθημα του restlessness.

Ακόμα και στο ημερολόγιο μου, πολύ αραιά και που γράφω πια.

Και πέταξα όλα τα προηγούμενα.

Που ασφυκτιούσαν από άγχος, ανησυχίες και πόνο ετών.

Δεν είμαι πια αυτή.

And it felt liberating.

Και είναι ωραία.

Η μπαλκονόπορτα είναι ορθάνοιχτη.

Η γάτα κοιμάται στα πόδια μου.

Κρασάκι και τραγούδια που αγαπώ.

Φοούμαι.

Πριν μερικές βδομάδες είχα αρχίσει να γράφω ένα ποστ για το φόβο που ένιωθα νιώθω. Αλλά το παράτησα γιατί δεν ήθελα να ακουστώ απαισιόδοξη. Με το σημερινό όμως, πάλι κάτι μέσα στο κεφάλι μου, στην ψυχή μου, δεν με αφήνει να ηρεμήσω και με βαραίνει.

Φοούμαι.

Δεν του εμπιστεύομαι τους δικούς μας. Καθόλου. Ούτε τους μεν, ούτε τους δε. Ούτε δεξιά, ούτε αριστερά ούτε κέντρο, κανένα. Σχεδόν γελάνε πια μες τα μούτρα μας.

Σαν να κλείνει ένας κύκλος, δεν ξέρω, έχω μια ανησυχία στο πίσω μέρος του μυαλού μου.

Στο πλήρωμα του χρόνου, φάνηκαν όλοι ανεπαρκείς. Εφησυχαστήκαμε, παρά τα μεγάλα κατά καιρούς λόγια.

Και η Κύπρος μου φαίνεται παραμένει μια μικρή κορασίδα που χορεύει ανέμελα στο πέλαγος, και δεν έχει ιδέα τι την περιμένει.

Και ποιος λύκος παραμονεύει.

Χόρεψε κορίτσι μου χόρεψε, εξάλλου ο λύκος που τόσο φοβάσαι είναι ήδη σπίτι σου.

changes.

Παίζει να το είδατε κάπου να γυροφέρνει στο Facebook, μια εικόνα λέγοντας αυτό το καταθλιπτικό -αλλά και τόσο αληθινό- πως σε κάποια φάση όταν ήσουν μικρός, βρέθηκες με τους φίλους στο πάρκο και δεν ήξερες πως ήταν η τελευταία φορα.

Ή κάτι τέτοιο τελοσπάντων.

Αλλαγή. Αναπόφευκτη.

Κάποτε σημαίνει το τέλος μιας γλυκιάς υπέροχης εποχής.

Κάποτε όμως, σημαίνει και την αρχή μιας γλυκιάς υπέροχης εποχής.

Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε, είναι να την αποδεχόμαστε και να είμαστε ευέλικτοι στις προσαρμογές μας.

Ήμασταν τρεις ψυχές σε αυτό το σπίτι και γίναμε πια τέσσερις. 12 ποδαράκια. Έχω αποδεχτεί ότι το πάτωμα δεν θα διατηρείται πια τόσο καθαρό όσο κάποτε.

Και ποιος να μου το έλεγε ότι θα χαιρόμουν τόσο πολύ άμα έχει ήλιο, όχι για να κάνω βόλτα, αλλά για να βάλω πλυντήριο και να στεγνώσει μέχρι το απόγευμα!

Μετά είναι κι άλλες αλλαγές, grown-up αλλαγές όπως τις λέω, που σου φαίνονταν κάποτε τόσο μακρινές, ξένες σχεδόν, γιατί "αυτά τα κάνουν οι μεγάλοι". Όπως να αναλαμβάνεις μια πιο σοβαρή θέση επαγγελματικά ή να προγραμματίζεις γάμο.

Υπάρχουν και οι αλλαγές που δεν τις βλέπεις, αυτές που γίνονται μέσα σου, πως αλλάζει το μυαλό, η ψυχή σου, πως μεγαλώνει η καρδιά σου, η κατανόηση σου, ακόμα και η υπομονή σου. Αλλαγές που τις βιώνεις στο πετσί σου, για να κάνεις τους γύρω σου καλύτερα. Και με αυτούς, να γίνεσαι κι εσύ καλύτερα.

Βέβαια, υπάρχει και η αλλαγή που σου κακοφαίνεται -αρχικά τουλάχιστον. Όταν ας πούμε το γραφείο γίνεται "smoke-free zone". Θα μου λείψει η γωνίτσα μου που φιλοξενούσε μέχρι τώρα αυτό το ήσυχο και μοναδικά δικό μου 5λεπτο.

Εσείς από αλλαγές, πώς πάτε?

Καλή βδομάδα!

sunshine.

Είχα πιεστεί το τελευταίο διάστημα με διάφορα.

Είχα απογοητευτεί με κάποια πράγματα επίσης.

Αλλά -το'χω παρατηρήσει- όταν είμαι στα κάτω μου, τσουπ, από το πουθενά (σχεδόν) κάτι γίνεται και αρχίζω να βρίσκω πάλι την αισιόδοξη ευθεία μου.

Ή απλώς ανακαλύπτω ξανά από την αρχή την ικανότητα μου to pick me up.

Όπως και να έχει, τελευταία όταν πάω για ύπνο, οι σκέψεις που κάνω πριν κοιμηθώ είναι οι ίδιες. Παλιά, με βασάνιζαν οι αϋπνίες, οι σκέψεις, ο ανήσυχος ύπνος. Πια, σκέφτομαι είμαι καλά, έχω την υγεία μου, ένα ταβάνι πάνω από το κεφάλι μου, φαϊ στο ψυγείο και ένα ζεστό κρεβάτι.

Παίρνω αγκαλιά τον ψηλό μου και ενώ είναι βράδυ κι όλα είναι σκοτεινά, it really feels like sunshine.

Τρίτης Σκέψεις

I need to start saving money vs you only live once.

I feel uninspired lately.

I hate not having control.

I should quit smoking vs I still enjoy it.

You're just having a bad day, cut yourself some slack.