Almost.

Συνειδητοποίησα ότι μας κόβω όλους ένα χρόνο τελευταία. Εντελώς ασυναίσθητα. 

Λες και δεν το μετράω το 2020. Δεν έγινε register μες στο μυαλό μου. Λες και δεν έγινε ποτέ.

Και που έγινε, τι σκάτα καταλάβαμε θα μου πείτε και δεν θα έχετε και άδικο. 

Κι εγώ αυτό σκέφτομαι.

Επομένως, γι'αυτό και μας κόβω ένα χρόνο φαίνεται.

Αλλά ό,τι και να κόψω, αυτός ο χρόνος έγινε, πέρασε και τον φορτωθήκαμε στην πλάτη, άσχετα αν τον μετράμε ή όχι.

Δεν νιώθω ότι είναι Μεγάλη Παρασκευή σήμερα. Οι μπαλκονόπορτες είναι ανοιχτές, έχει μια γλύκα το βράδυ και λείπει αυτή η συνήθης βαριά ατμόσφαιρα που κουβαλά η μέρα. Ή μήπως όχι? 

Αναρωτιέμαι αν αισθάνομαι έτσι γιατί τους τελευταίους μήνες επικρατεί γενικότερα μια βαριά ατμόσφαιρα. Με τα όσα περνάμε, τα όσα βιώνουμε, ακόμα και τα όσα ακούμε. Πάει πάνω από ένα χρόνο που ζούμε με αυτή τη πανδημία. Αυτή η κούραση, το ξενέρωμα, η ύπαρξη μες την αβεβαιότητα. Ότι, είμαστε ήδη βαριοί, είτε το αντιλαμβανόμαστε ή όχι, επομένως δεν μας κάνει τόση αίσθηση μια τέτοια μέρα?

Ακούω jazz, με κρασί και τις μπαλκονόπορτες ανοιχτές και σκέφτομαι όλα όσα θα ήθελα να βιώσω σύντομα, αυτούς που έχω καιρό και επιθυμώ όσο τίποτα να δω, τα μέρη, τις μυρωδιές, τις αγκαλιές που αγαπώ. 

Καλή ανάσταση.

True Story

Έχω ένα χαρακτηριστικό που δεν ξέρω αν μου αρέσει ή όχι τελικά. 

Είμαι πολύ κυρία.

Κι ενώ πιστεύω ότι υπάρχουν καταστάσεις όπου κάποιους ανθρώπους πρέπει να τους στέλνεις στο διάολο και να το ξέρουν κιόλας, εντούτοις όταν βρεθώ σε αυτή τη θέση, μπαίνει το 'φίλτρο κυρίας' και αδυνατώ να ρίξω επίπεδο.

Ακόμα κι αν με έχουν αδικήσει και έχω όλα τα δίκια με το μέρος μου, η αντίδραση μου είναι πάντα ψύχραιμη και ευγενική.

Ενώ τους αξίζει ένα χεσίδι, δεν μου βγαίνει! Αντιθέτως, τους μιλάω και στον πληθυντικό. 

Φόβος, ντροπή, ανατροφή, αδυναμία? Δεν ξέρω. Ενστικτωδώς μπαίνω σε lady mode, και δεν με πιάνεις. Αλλά damn Ι guess it would feel good to say to someone 'eat shit and die' ας πούμε.

Αλλά όοοοχι, 'Μάλιστα, σας ευχαριστώ, έχετε κάτι άλλο να μου πείτε?'.

Λέω τους και ευχαριστώ φίλε!!

Εν λίο messed up εννέ?

Κι ενώ υποθέτω πως θα πρέπει αισθάνεσαι ωραία εκείνη τη στιγμή, να εκτονώνεσαι έστω με ακραίο τρόπο, στο τέλος της ημέρας σκέφτομαι, θα αλλάξει κάτι? 

Και πρέπει να πω πως looking back, I feel good με το πως έχω αντιδράσει σε τέτοιες καταστάσεις, πραγματικά νιώθω ότι τους σοκάρει παραπάνω αυτή η αντίδραση μου, αλλά σκέφτομαι τελικά, πόσοι μπορούν να εκτιμήσουν ωραίες συμπεριφορές? 

Επίπεδο, ευγένεια, σεβασμός, αξιοπρέπεια.

Άγνωστες λεξούλες. Άγνωστο το τοπίο.

Τα σκέφτομαι αυτά τώρα γιατί τελευταία έχουν συμπεριφερθεί πολύ σκάρτα σε κάποιες φίλες μου στο χώρο εργασίας τους και βλέπω τις δικές τους αντιδράσεις, τι είπαν, πως το χειρίστηκαν και λέω "ναι girl, πες τους τα!" και θαυμάζω αυτήν την εκτόνωση! Και τη μικρή αυτή δικαίωση κατά κάποιο τρόπο που διεκδικούν, λέγοντας το στα μούτρα του άλλου.

-'Πώς πάει η ζωή σου, όλα καλά?'

-'Μια χαρά'

-'Ωραία' *σαρδόνιο χαμόγελο* 'Απολύεσαι'

-'Μάλιστα. Ευχαριστώ. Έχετε κάτι άλλο να μου πείτε?'

True story. Burned into my mind. Κι ας έχουν περάσει χρόνια.