True Story

Έχω ένα χαρακτηριστικό που δεν ξέρω αν μου αρέσει ή όχι τελικά. 

Είμαι πολύ κυρία.

Κι ενώ πιστεύω ότι υπάρχουν καταστάσεις όπου κάποιους ανθρώπους πρέπει να τους στέλνεις στο διάολο και να το ξέρουν κιόλας, εντούτοις όταν βρεθώ σε αυτή τη θέση, μπαίνει το 'φίλτρο κυρίας' και αδυνατώ να ρίξω επίπεδο.

Ακόμα κι αν με έχουν αδικήσει και έχω όλα τα δίκια με το μέρος μου, η αντίδραση μου είναι πάντα ψύχραιμη και ευγενική.

Ενώ τους αξίζει ένα χεσίδι, δεν μου βγαίνει! Αντιθέτως, τους μιλάω και στον πληθυντικό. 

Φόβος, ντροπή, ανατροφή, αδυναμία? Δεν ξέρω. Ενστικτωδώς μπαίνω σε lady mode, και δεν με πιάνεις. Αλλά damn Ι guess it would feel good to say to someone 'eat shit and die' ας πούμε.

Αλλά όοοοχι, 'Μάλιστα, σας ευχαριστώ, έχετε κάτι άλλο να μου πείτε?'.

Λέω τους και ευχαριστώ φίλε!!

Εν λίο messed up εννέ?

Κι ενώ υποθέτω πως θα πρέπει αισθάνεσαι ωραία εκείνη τη στιγμή, να εκτονώνεσαι έστω με ακραίο τρόπο, στο τέλος της ημέρας σκέφτομαι, θα αλλάξει κάτι? 

Και πρέπει να πω πως looking back, I feel good με το πως έχω αντιδράσει σε τέτοιες καταστάσεις, πραγματικά νιώθω ότι τους σοκάρει παραπάνω αυτή η αντίδραση μου, αλλά σκέφτομαι τελικά, πόσοι μπορούν να εκτιμήσουν ωραίες συμπεριφορές? 

Επίπεδο, ευγένεια, σεβασμός, αξιοπρέπεια.

Άγνωστες λεξούλες. Άγνωστο το τοπίο.

Τα σκέφτομαι αυτά τώρα γιατί τελευταία έχουν συμπεριφερθεί πολύ σκάρτα σε κάποιες φίλες μου στο χώρο εργασίας τους και βλέπω τις δικές τους αντιδράσεις, τι είπαν, πως το χειρίστηκαν και λέω "ναι girl, πες τους τα!" και θαυμάζω αυτήν την εκτόνωση! Και τη μικρή αυτή δικαίωση κατά κάποιο τρόπο που διεκδικούν, λέγοντας το στα μούτρα του άλλου.

-'Πώς πάει η ζωή σου, όλα καλά?'

-'Μια χαρά'

-'Ωραία' *σαρδόνιο χαμόγελο* 'Απολύεσαι'

-'Μάλιστα. Ευχαριστώ. Έχετε κάτι άλλο να μου πείτε?'

True story. Burned into my mind. Κι ας έχουν περάσει χρόνια.