Λες και δεν το μετράω το 2020. Δεν έγινε register μες στο μυαλό μου. Λες και δεν έγινε ποτέ.
Και που έγινε, τι σκάτα καταλάβαμε θα μου πείτε και δεν θα έχετε και άδικο.
Κι εγώ αυτό σκέφτομαι.
Επομένως, γι'αυτό και μας κόβω ένα χρόνο φαίνεται.
Αλλά ό,τι και να κόψω, αυτός ο χρόνος έγινε, πέρασε και τον φορτωθήκαμε στην πλάτη, άσχετα αν τον μετράμε ή όχι.
Δεν νιώθω ότι είναι Μεγάλη Παρασκευή σήμερα. Οι μπαλκονόπορτες είναι ανοιχτές, έχει μια γλύκα το βράδυ και λείπει αυτή η συνήθης βαριά ατμόσφαιρα που κουβαλά η μέρα. Ή μήπως όχι?
Αναρωτιέμαι αν αισθάνομαι έτσι γιατί τους τελευταίους μήνες επικρατεί γενικότερα μια βαριά ατμόσφαιρα. Με τα όσα περνάμε, τα όσα βιώνουμε, ακόμα και τα όσα ακούμε. Πάει πάνω από ένα χρόνο που ζούμε με αυτή τη πανδημία. Αυτή η κούραση, το ξενέρωμα, η ύπαρξη μες την αβεβαιότητα. Ότι, είμαστε ήδη βαριοί, είτε το αντιλαμβανόμαστε ή όχι, επομένως δεν μας κάνει τόση αίσθηση μια τέτοια μέρα?
Ακούω jazz, με κρασί και τις μπαλκονόπορτες ανοιχτές και σκέφτομαι όλα όσα θα ήθελα να βιώσω σύντομα, αυτούς που έχω καιρό και επιθυμώ όσο τίποτα να δω, τα μέρη, τις μυρωδιές, τις αγκαλιές που αγαπώ.
Καλή ανάσταση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου