Cold Shower

Μια φορά not so long ago, μπήκα στο μπάνιο για να κάνω ένα looooooong hot shower. Που ξεκίνησε καλά, don't get me wrong, αλλά ξαφνικά το νερό έχασε θερμοκρασία κι έγινε παγωμένο. Τα ουρλιαχτά μου πρέπει να ακούστηκαν σε ακτίνα 5 χιλιομέτρων.

Ένιωθα να κρυώνω μέσα στα κόκκαλα μου και έβγαλα τις 2 επόμενες μέρες στο κρεβάτι με κοτόσουπα.

Αλλά μετά μου πέρασε κι έγινα καλά.

So αυτό έπαθα και τώρα, αλλά σε καθαρά mental level: a cold shower. A shock. Blood-running-cold sort of panic.

Τώρα είμαι καλά. Well, ήρεμη τουλάχιστον. Πιο θετική, πιο hopeful αλλά σίγουρα πιο ήρεμη. Υπάρχουν πολλά πράγματα που είναι pending; and the not knowing is killing me. Αλλά είπα στον εαυτό μου ότι είμαι δυνατή και no matter what, θα τα καταφέρω.

Σκέφτηκα Plan B. Και Plan C. Και θα πάω σε D, E and F αν χρειαστεί. Δεν θα πεθάνουμε από έλλειψη πολυτέλειας, θα πεθάνουμε από έλλειψη ανθρωπιάς. Και βλέπω, παρά την αμπαλατοσύνη που δέρνει σε πολλά αυτόν τον τόπο, στην ανάγκη συνερχόμαστε και ανασυντασσόμαστε. Δεν θα σταματήσει ποτέ ο Κύπριος να παρκάρει στην θέση αναπήρων, ωστόσο άμα του πεις 'βοήθησε', θα βοηθήσει. Ειδικά άμα του πιάνει ένας Γερμανός τον κ*λο.

So here I go, seeing that silver lining in a grey situation.  To πως απλώνει το χέρι ο ένας και το δίνει στον άλλο. Το πως ξαφνικά, από το να θες να φας τον άλλο, θες να τον βοηθήσεις. Να επικροτήσεις μια καλή του πράξη. Χρειάστηκαν 17,5 δις αλλά επιτέλους, θυμηθήκαμε ότι είμαστε άνθρωποι. Τρωτοί. Με πληγές. Με ουλές. Αλλά κυρίως, με καρδιά.

Hope: Pending Request

I would describe myself as a believer. As a hopeful optimist. I really would.

I have now started to doubt that.

Όπως όλοι, έχω βομβαρδιστεί από όλες αυτές τις πληροφορίες και έχω παλαβώσει. Σε βαθμό που δεν καταλαβαίνω πια τι λένε, ακούω μόνο ένα βουητό.

I'm not scared; I'm petrified.

Ταχυπαλμίες, ένα στομάχι κόμπος κι ένα στόμα λες κι έχω καταπιεί άμμο.

Από όλα όσα μας έχετε κάνει αγαπητοί μου κύριοι, ένα βρίσκω πιο εγκληματικό: YOU STOLE OUR ABILITY TO DREAM! Είμαστε μια γενιά απογητευμένη. Μια γενιά με όνειρα που γαμήσατε. Με ικανότητες που όχι μόνο απαξιώσατε, αλλά μηδενίσατε με την βλακεία που σας δέρνει.

Κουρέψτε τις καταθέσεις μου, I no longer care. Κυρίως. γιατί δεν νιώθω πια ασφαλής μέσα στο ίδιο μου το σπίτι. Ξυπνάω μέσα στο μέσο της νύχτας και νιώθω ότι υπάρχει κάποιος μέσα στο σπίτι μου. Και είμαι ξαπλωμένη στο κρεβάτι, παραλυμένη από φόβο, και δεν μπορώ καν να ανοίξω τα μάτια μου, για μια ιδέα: για κάτι που δεν είναι εκεί!

Κόψτε μου κι άλλο το μισθό μου, I don't care anymore. Κι αυτό γιατί δεν ξέρω μέχρι πότε θα έχω δουλειά. Το αφεντικό μου, είναι ίσως το πιο δίκαιο και εντάξει πλάσμα σε αυτόν τον τόπο. Και τον βλέπω καθημερινά with a frown, with such a concerned look on his face. He no longer smiles.

So yes, I am scared. My blood runs cold. And I am angry. You people stole my ability to dream. Πως να κάνω όνειρα για οικογένεια? Σε τι κόσμο μου ζητάτε να φέρω τα παιδιά μου? Πώς να είμαι καλά όταν βλέπω τον άνθρωπο μου sad? Πώς να μπορώ να είμαι ερωτευμένη όταν είμαστε μίζεροι? Πως να κάνω όνειρα ότι όλα θα πάνε καλά, that love is enough, when you have sucked the hope out of us?

I'm angry. I'm furious.

But most of all, I'm scared.

F*ck You

Low point of my day?

Going to the ATM machine and not being able to withdraw money. Έχω μείνει με ένα εικοσάευρω και κάτι που ήταν κάποτε πεντάευρω (don't ask) στο πορτοφόλι μου και είναι τριήμερο. Μια χαρά εξάσκηση έκανα των Γαλλικών μου σήμερα Σάββατο.

High point of my day?

Going in front of the bank's surveillance camera and flipping them the bird, mouthing 'Fuck you'.

Δεν μου έλυσε το πρόβλημα μου, δεν άλλαξε κάτι, αλλά damn it felt good!

Stationing in La La Land

Don't you just love those first days when you meet someone and feel like it's gonna last forever? Ο ενθουσιασμός της αρχής σε κάνει να ξεχνάς πώς είναι να πέφτεις και να τρως τα μούτρα σου, σου δίνει μια ανεξήγητα υπέρμετρη αυτοπεποίθηση κι αισιοδοξία, που σε κάνει να φαίνεσαι high on something.

Well, you are high in way... On bloody pheromones.

Τελευταία νιώθω πολύ αλλαγμένη μέσα μου. Σαν να βλέπω το κόσμο με άλλα μάτια. Τον φιλτράρω αλλιώς. Νιώθω πιο... γυναίκα. Πιο σίγουρη. Ήμουν πάντα ανεξάρτητη. Δυνατή και δυναμική. Hands-on kinda girl. Αλλά οι συναισθηματικές μου ανάγκες τελευταίως είναι πολύ πιο ευαίσθητες και κάπου χάνονται σε όλο αυτόν τον δυναμισμό. Δεν ξέρω πως να αφήσω κάποιον να με πλησιάσει. Δεν ξέρω πώς να του παραχωρήσω το χώρο, να υποχωρήσω λίγο το hands-on self μου και να πω, και κυρίως να δείξω ότι ναι, I need you to hold my hands-on hand.

Έτσι ένιωσα έντονα την ανάγκη να ξεβολευτώ. Να χαλαρώσω. To take things as they come. To indulge. Feel. Enjoy. Try. Get out of my god damn rut. Receive. But above all, feel.

Και μπαίνει στη ζωή μου ο Ταύρος. Ένας άνθρωπος που ξέρω αρκετά χρόνια από τον περίγυρο μου επομένως υπήρχε ήδη η οικειότητα. Που δεν κατάλαβα πώς και πότε ακριβώς μεταλλάχτηκε σε αυτό το...pheromone thing αλλά έγινε.

Θέλω. Φοβάμαι. Ονειρεύομαι. Αφήνομαι. Τολμώ, χωρίς όμως να σημαίνει πως δε φοβάμαι.

Και I feel this to the bone.