Hope: Pending Request

I would describe myself as a believer. As a hopeful optimist. I really would.

I have now started to doubt that.

Όπως όλοι, έχω βομβαρδιστεί από όλες αυτές τις πληροφορίες και έχω παλαβώσει. Σε βαθμό που δεν καταλαβαίνω πια τι λένε, ακούω μόνο ένα βουητό.

I'm not scared; I'm petrified.

Ταχυπαλμίες, ένα στομάχι κόμπος κι ένα στόμα λες κι έχω καταπιεί άμμο.

Από όλα όσα μας έχετε κάνει αγαπητοί μου κύριοι, ένα βρίσκω πιο εγκληματικό: YOU STOLE OUR ABILITY TO DREAM! Είμαστε μια γενιά απογητευμένη. Μια γενιά με όνειρα που γαμήσατε. Με ικανότητες που όχι μόνο απαξιώσατε, αλλά μηδενίσατε με την βλακεία που σας δέρνει.

Κουρέψτε τις καταθέσεις μου, I no longer care. Κυρίως. γιατί δεν νιώθω πια ασφαλής μέσα στο ίδιο μου το σπίτι. Ξυπνάω μέσα στο μέσο της νύχτας και νιώθω ότι υπάρχει κάποιος μέσα στο σπίτι μου. Και είμαι ξαπλωμένη στο κρεβάτι, παραλυμένη από φόβο, και δεν μπορώ καν να ανοίξω τα μάτια μου, για μια ιδέα: για κάτι που δεν είναι εκεί!

Κόψτε μου κι άλλο το μισθό μου, I don't care anymore. Κι αυτό γιατί δεν ξέρω μέχρι πότε θα έχω δουλειά. Το αφεντικό μου, είναι ίσως το πιο δίκαιο και εντάξει πλάσμα σε αυτόν τον τόπο. Και τον βλέπω καθημερινά with a frown, with such a concerned look on his face. He no longer smiles.

So yes, I am scared. My blood runs cold. And I am angry. You people stole my ability to dream. Πως να κάνω όνειρα για οικογένεια? Σε τι κόσμο μου ζητάτε να φέρω τα παιδιά μου? Πώς να είμαι καλά όταν βλέπω τον άνθρωπο μου sad? Πώς να μπορώ να είμαι ερωτευμένη όταν είμαστε μίζεροι? Πως να κάνω όνειρα ότι όλα θα πάνε καλά, that love is enough, when you have sucked the hope out of us?

I'm angry. I'm furious.

But most of all, I'm scared.