Η Αποχή Των Αμνών

Αντώνης Αντωνίου. Φύτος Κωνσταντίνου. Άγγελος Βότσης. Μάριος Κάρογιαν. Αθηνά Κυριακίδου.

Καμαρώστε 5 αρνιά που επιλέξαμε να μας εκπροσωπούν στην Βουλή για να τηρούν τι? Αποχή! Αποχή σου λέει ο άλλος!!

Φίλε μου, είσαι βουλευτής: εκπροσωπείς τον λαό. Πράγμα που σημαίνει ότι πρέπει να παίρνεις θέση όταν πρέπει να παρθούν αποφάσεις. Με την αποχή σου, νύπτεις τας χείρας σου και νοητικά μουντζώνεις τους μαλάκες που σε ψήφισαν (και τους μαλάκες-φορολογούμενους που πληρώνουν το μισθό σου). Άρα, παίζεις με Ναι ή με Όχι, αποχή δεν παίζει.

Αν θες να απέχεις από την λήψη μιας σοβαρής απόφασης που πρέπει να πάρει η Βουλή, τότε καλύτερα να απέχεις γενικότερα. Αρνιά! Ε αρνιά! Άχρηστα! Που ούτε για σφάξιμο το Πάσχα δεν κάνετε. Άχρηστοι!

"Δεν μας άφηναν άλλη επιλογή από το να τηρήσουμε αποχή" είπε με υπευθυνότητα η κυρία Κυριακίδου στο δελτίο του Sigma. Και να μην την πιάσεις από το μαλλί να την σύρεις έξω από τη Βουλή μια και καλή. Θες αποχή κυρία μου? Να απέχεις! Διαπαντός! Να ησυχάσεις κι εσύ, να μην ταλαιπωρείσαι από αυπνίες για το τι απόφαση να πάρεις, να ησυχάσουμε κι εμείς νιώθοντας ότι, οι βουλευτές που ε π ι λ έ ξ α μ ε σαν λαός, τουλάχιστον (!!) μπορούν να δείξουν υπεθυνότητα και να πάρουν μια απόφαση.

Δύο εκ των βουλευτών που αναφέρονται παραπάνω έχουν website, με επιλογή επικοινωνίας. Είμαι περίεργη να δω αν λάβω απάντηση. This shall be interesting!

Μου κάνει πολύ creepy dejavu το σημερινό... Άλλο ένα βροντερό όχι της Κυπριακής Βουλής στην Τρόικα, παραμονής του τριημέρου της Καθαράς Δευτέρας.. Ας ελπίσουμε ότι η Αποχή των Αμνών δεν θα καταλήξει σε Ψυχώ!

Meditation

Ooommmmmm.

Να πάτε να γαμηθείτε όλοι σαααας. Όλοι σαααας. Χεστήκαμε αν μείνει το ΔΗΚΟ στην κυβέρνηση, να πα να γαμηθείιιιι. Έτσι κάνει εδώ και χρόοονιααααα. Ό,τι βολεύει, άμα κάτσει, όσο κάτσει. Παρετάτε μας. We don't care. Καρεκλοκέντραυροι. Άχρηστοι.

Oooooommmm.

Γιατί παραμένει στην πολιτική ο Μάρκος Κυπριανού? Ήταν υπουργός και όταν έγινε το κακό με το Μαρί, παραιτήθηκε! Δεν με απασχολεί αν έφταιγε ή όχι αλλά με ενοχλεί που έδειξε πλήρης έλλειψη ευθιξίας, αξιοπρέπειας και ευθύνης με την παραίτηση του. Και με ενοχλεί που ακόμα υπάρχει πολιτικά. Να φύεις. Κατά τη γνώμη μου, δεν αξίζεις φίλε μου, εσύ αυτό έδειξες. Παρέτα. Go home. Πνάσε.

Ooooommmm.

Ακόμα κάτι; δε θέλω να δίνεται τηλεοπτικός χρόνος στον Αβέρωφ Νεοφύτου. Ούτε αυτός αξίζει κατά τη γνώμη μου. Που είχαμε εκλογές (δεν θυμάμαι τι εκλογές ήταν ακριβώς, γιατί συνέχεια όλο και κάτι εκλέγουμε σε αυτόν τον τόπο) αλλά πριν από τις εκλογές, που τον έχανες, που τον έβρισκες, ο Αβέρωφ σε κάθε παράθυρο, σε κάθε πάνελ και μάλιστα ταυτόχρονα σε ένα δυο occasions. Και μόλις έγιναν οι εκλογές και κέρδισε (ή αυτός ή το κόμμα του, ούτε ξέρω ούτε με νοιάζει κιόλας) ενώ ήταν live σε τηλεοπτική εκπομπή, σηκώθηκε να φύγει με ένα χαμόγελο τέτοιο:

και όταν του είπε ο παρουσιαστής μα που πάει, τι κάνει, είμαστε αέρα, ας περιμένει λίγο, το τσόλι είπε ότι 'έπρεπε να φύγει για να γιορτάσει'. Άλλος άχρηστος.

Ooooommmmm.

Επίσης, άμα ακους εκπροσώπους συντεχνιών να μιλάνε, καταλαβαίνεις το βιοτικό επίπεδο του τόπου. Και τρομάζω. Καταλαβαίνεις και το common sense (or the lack of it) του τόπου. Και τρομάζω ακόμα περισότερο. Ας προσέχατε, άχρηστοι. Παίζαμε catch the bomb και τώρα έσκασε η βόμβα και ζητάμε εξηγήσεις, δίκια και -το καλύτερο?- ρέστα!!!

Ooooommmm.

Άμα ήρθε ο Τούρκος φίλε μου πριν 40 χρόνια κι εμείς τρωγόμασταν μεταξύ μας, βλέπε Μακαριακοί και Ενωτικοί, και δεν καταλάβαμε τίποτα, δεν μάθαμε τίποτα, δεν αλλάξαμε σε τίποτα, να πέσει κεραυνός μας κάψει. Και λίγο θα μας είναι.

Γιατί σαν λαός είμαστε χαμένοι από χέρι.

Εκκεντρίστηκα. Και μου βγαίνει ο κυπριακό μου. Έχει καιρό που θέλω να τα πω.

Τα είπα. Τώρα που έχω και ρεύμα. Και τώρα μπορώ να πνάσω.

Και να συνεχίσω το meditation μου.

Ooooommmm.

Να πάτε να γαμηθείτε όλοι σαααας. Όλοι σαααας.

I'm Ugly

Fuck what I look on the outside. Αυτό, with a little help, κάτι μπορείς να κάνεις να το βελτιώσεις.

I'm ugly. On the inside. I'm horrible. Like something out of a horror movie. A thing. An ugly thing.

If you cut me open θα δεις σκουλίκια, στάχτη, spider webs. Βρωμιά. Ένα χάλι. Την απόλυτη ασχήμια που ούτε θες να δεις, πόσο μάλλον να αγγίξεις.

I'm ugly. And when you're ugly on the inside, δεν μπορείς καν να κλείσεις τα μάτια για να την αποφύγεις. It's there; you can't get away from it.

If I hear someone bashing you, I'll bite their head off. Eat their heart out with my bare teeth.

And yet, there are times, that I think the worst of you. Especially when my heart is breaking. I'd take a bullet for you, and yet there are times, I'd fire the fucking gun and plant a bullet in your head.

I'm ugly.

It's all inside. You can't see it. That's why it's dangerous; you have no idea how ugly I really am.

So ugly, that this lyric 'I wanna break your heart and give you mine' could easily describe me lately.

So ugly, I can barely look anymore.

I left a white rose outside your door. No card. No nothing that could say 'tinkerbell'. And yet, you knew. You knew it was me.

And I just... I was horrible to you. An sms shitting all over it because I'm ugly on the inside now.

It's one of those situations that, no matter what you do or say, is wrong because I'm so broken right now.

And I'm horrible because you're sick and I felt relief. Not because you are having a rough time, but because you are not having a good one. How can I claim to love you, when I feel this twisted about you? How can I love you, when I'd be bitter if you were happy?

I know.. It's the lust/passion bit that's getting the better of me.  Αλλά ναι, σε θέλω ακόμα. Σε θέλω. Τόσο που δεν μπορώ να το πω, παρά να το ψιθυρίσω. Τόσο πολύ.

Yes, I'm ugly. It's terrifying. Κοιμάμαι, ξυπνάω, and you're there. Everything in between is just... self preservation. The bed felt warm again this morning. And you weren't there.

And there are times it gets out of hand; I get out of hand. Και ηρεμώ όταν ακούω τη φωνή σου. Τον τρόπο που μου μιλάς. Λες και γαληνεύει η ψυχή μου. Αυτό το θηρίο, και παίρνω ανάσα. Until next time.

I'm scared. Για το πως έχω γίνει έτσι.

And I don't know what to do.

The Things We Don't Have

Πριν μερικά βράδια ήμουν με κάτι συναδέλφους, wrapping up some stuff για ένα project στη δουλειά. Κι ενώ ήταν αργά, and everyone was tired, κάποιοι ήθελαν να κάτσουν λίγο παραπάνω, να πούμε μια κουβέντα παραπάνω, hell, lets drink that wine as well.

Two of my colleagues have kids και μου έλεγαν με μεγάλη ευχαρίστηση (και λίγο guilt νομίζω) ότι έχουν πολύ καιρό να το κάνουν αυτό: στο απρογραμμάτιστο, στο ξαφνικό, να κάτσουν με μια παρέα ανθρώπων, να πιούν ένα ποτό και να πουν 5 μαλακίες. Κι ας πάνε σπίτι μια ώρα αργότερα. Το just enjoy the moment, πριν μπουν πάλι στις υποχρεώσεις τους.

All this time σκέφτομαι πόσο ωραία είναι να έχεις το person σου, την οικογένεια σου και damn yeah, I want that too, ενώ δε σκέφτηκα ποτέ σε τι awesome θέση είμαι εγώ. I can stay out all night -guilt free! Wake up at noon and stay in bed. I can go σε μεγάλους περιπάτους across the world no-questions-asked. And I can drink apple juice from the carton και να το ξαναβάλω στο ψυγείο γιατί έτσι γουστάρω.

Δεν λέω ότι το ένα είναι καλύτερο ή χειρότερο από το άλλο; εξάλλου, the grass is always greener on the other side, δεν λένε? Απλώς μετά από πολύ καιρό, σκέφτηκα πόσο blessed είμαι εδώ που είμαι, βλέποντας το μέσα από τα μάτια κάποιου άλλου, που είναι λίγο αλλού στη ζωή του. Και μετά έκανα και την άλλη σκέψη: μπορεί να θέλω το person μου κτλ, αλλά really, am I ready for it? Am I? Και ίσως γι'αυτό δεν έγινε -ακόμα τουλάχιστον- γιατί maybe I'm not ready, and I'll probably fuck it up.

Χτες το βράδυ ήμουν σε ένα μπαρ με τον κολλητό μου και του λέω για το άγχος που έχω με κάτι θέματα της δουλειάς. Ότι ναι, things are going good touch wood, and this is happening, and this is coming through αλλά φοβάμαι, αγχώνομαι, what if I totally screw up and get disappointed all over again?

Με ακούει προσεκτικά, he's nodding, he's being supportive and understanding και μου λέει την εξής κουβέντα: "Θυμάσαι το αγαπημένο μου mug?"

And he just winked.

Στον μεγάλο μου περίπατο, είχα δει σε μια βιτρίνα ένα coffee mug που έλεγε "Life begins at the end of your comfort zone" και μπήκα αμέσως και το αγόρασα γιατί it somehow clicked with me, then and there. Όταν ήρθα πίσω, του το χάρισα γιατί he was going through some stuff and I felt he would understand it.

"You've been out of your comfort zone ever since you came back. And it's scary. But that's where the magic happens" μου είπε.

He might have a point εδώ που τα λέμε. 

Δουλεύεις πάνω σε κάτι για καιρό, θες να γίνει κι όταν αρχίσει κάτι να γίνεται, αρχίζεις να αμφιβάλεις. Is this it? Θα πάει καλά? Πάω καλά? Αυτό ήθελα?

*sigh*

Δεν ξέρω. Αυτό που έλεγα την πρωτοχρονιά, ότι δεν έχω resolutions, μια κατεύθυνση, ίσως και στόχο μάλιστα, με ψιλοφρικάρει, γιατί it's so unlike me. Αλλά έτσι μου βγαίνει, πραγματικά τελευταία δεν με αναγνωρίζω. Και βλέπεις να έρχονται πράγματα, απρογραμμάτιστα, κι ενώ πέφτω με τα μούτρα στη δουλειά, καμιά φορά αναρωτιέμαι πού πάω κι αν πάω καλά κι αν είναι εκεί που θέλω να πάω. 

Και σήμερα το πρωί... Ξύπνησα and the bed felt warm. I swear to God, I thought you were there. Και ξύπνησα realizing that no, you're not there, but somehow the bed feels so warm. I felt warm. Και αναρωτήθηκα πώς γίνεται να μην περάσαμε ένα ολόκληρο πρωινό in bed? Χαζεύοντας, χουζουρεύοντας, making love or just cuddling? 

We had to get up.

And this morning, I shed a tear, for the things we didn't do.

And a few more for those that we no longer have.

Got up, made a coffee, and got back to work.

One For You. One For Me

Είναι από τα post που δεν ξέρω πως να το ξεκινήσω. Δεν ξέρω κιόλας πως να διατυπώσω αυτά που θέλω να πω χωρίς να ακουστώ... δογματική? Ωραία, να το πάρουμε απλά; όπως ακριβώς μου συνέβη.

Θυμάστε το καλοκαίρι και το μαύρο μου το χάλι. Ωραία. Κι εγώ το θυμάμαι. That's when it started; μια ανάγκη να βρω reasons. To explain certain things. Να καταλάβω. Έτσι βρέθηκα σε μια εκκλησία με ένα κερί στο χέρι asking for answers.

Αν σκεφτεί κανείς ότι ποτέ δεν ήμουν seriously religious ή τουλάχιστον deeply spiritual, it was a bold and desperate move on my behalf. Εκεί, βρήκα ένα τύπο, στην ηλικία μου και πιάσαμε κουβέντα στο άσχετο.

Κουβέντα στο άσχετο αλλά μου μιλούσε 40 λεπτά and I was mesmerized. Κυρίως, από την ηρεμία του. Ακόμα και ο τόνος της φωνής του είχε κάτι... εξωπραγματικά γαλήνιο. Κάτι που δεν ήμουν ποτέ και κάτι που -ειδικά τότε- είχα τρομακτικά ανάγκη.

Έτσι δειλά δειλά άρχισα να το ψάχνω λίγο. Να διαβάσω 5 πράγματα περί πίστης, τι σημαίνει πίστη κτλ. Να μιλήσω με ανθρώπους, με ένα ιερέα, να μπω λίγο στο νόημα γιατί I was lost. Και κατάλαβα ότι I had it all wrong.

Άρχισα να εντοπιζω καλύτερα τον εγωισμό μου και τα επακόλουθα λάθη που έκανα. Δεν τα έχω διορθώσει όλα, αλλά τουλάχιστον άρχισα να καταλαβαίνω.

Κι επειδή άρχισα να βρίσκω μια... παρηγοριά αν θες σε όλο αυτό που κάποιος το λέει θρησκεία -εγώ επιμένω στον όρο 'spirituality'- είπα να το συνεχίσω. Να δω που θα με βγάλει. Ακόμα και στον μεγάλο μου περίπατο, I would walk those 10 blocks every week, για να πάω σε Ορθόδοξη εκκλησία and light a candle. One for you. And one for me.

Every single week.

Θα μου πεις χαρά στο πράγμα and yet, it felt like the most important thing to me. It made me feel... safe να το πω? Yeah, I guess it did.

Συζητώντας το θέμα με κόσμο, διαπίστωσα ότι, όσοι έχουν βαθιά πίστη, αληθινή πίστη, έχουν τόση ηρεμία και γαλήνη μέσα τους. God I envy that (and yes I know it's a mortal sin!). Μου αρέσει αυτή η ηρεμία που εκπέμουν, την θαυμάζω γιατί ήταν αυτό ακριβώς που είχα ανάγκη.

So αποφάσισα να ανοίξω ένα κανάλι επικοινωνίας με τον Ύψιστο και αλήθεια σας το λέω, με παρηγορεί αφάνταστα. Άρχισα να πιστεύω ότι πράγματα γίνονται ή δεν γίνονται για ένα λόγο, και προσπαθώ σιγά σιγά να έχω εμπιστοσύνη. Γιατί control freak και εμπιστοσύνη δεν κάνουν καλή εξίσωση.

It took me a while. Γιατί κλωτσούσε πολύ ο εγωισμός μου, η ανυπομονισία μου, η τάση μου να τα ισοπεδώνω όλα. Συνεχίζω να το παλεύω βέβαια, αλλά μου αρέσει εδώ, it feels warmer. Του το λέω κάθε βράδυ. "Don't let me let You go. I like here. It's warm."

Και ηρέμησα αρκετά. Δεν είναι όλα τέλεια, δεν είναι ότι δεν έχω πάθη, πόνο, αμφιβολίες και vices αλλά νιώθω πολύ πιο ήρεμη από παλιά. Like I found a sense of... meaning? Or maybe just comfort in the thought that there is someone out there looking out for me? I just had to open the door and believe in it?

Ακούω ακόμα το "One of Us" και έχω απορίες όπως και η κυρία Osborne.

Και μπορεί να μην είμαι πια εκεί, στον μεγάλο μου περίπατο, αλλά συνεχίζω να ανάβω κεράκι κάθε βδομάδα.

One for you. And one for me.

Every single week.

I'm Alright

Λέω, να γράψω? Χέσ'το. Αλλά πάλι, τι έχεις να κάνεις? Ε? Τι παίζει στο μενού? Οκ, να γράψω. Τι σκατά να γράψω? Έχω κάτι να πω? Ε, πάντα έχω κάτι να πω, αλλά έχω κάτι ουσιαστικό να πω?

Sorry guys, είμαι επίσημα 15 ώρες στο πόδι δεκάποντο κι έχω πιει τόσο καφέ, που μένει όλη η περιφέρεια Λευκωσίας ξύπνια μέχρι την Τρίτη. Το καλό, δεν τρέμω (it stopped hours ago). This is my life right now, and no, I am not complaining.

I'm tired, και πάω για ύπνο. Αλλά δεν με παίρνει ο ύπνος γιατί σκέφτομαι τη μέρα που πέρασε, την μέρα που έρχεται και όλα τα υπόλοιπα. Fuck, σε 5 ώρες πρέπει να ξυπνήσω.

Πρέπει να ξυπνήσω.

Πρέπει να ξυπνήσω.

Πρέπει να ξυπνήσω.

Και χτυπάει το ξυπνητήρι και δεν ξυπνάω με τίποτα.

Αλλά somehow I manage, I get up, dress up and go out there.

*breathe*

Χτες μετά τη δουλειά πήγα για dinner με τον κολλητό μου to catch up. Με ρώτησε πως είμαι και μετά από λίγη σκέψη (και μάσημα μπριζόλας) είπα 'I'm alright'. He looked at me and just knew what I meant.

In repair, not quite fixed, not so broken anymore, feeling better, not there yet, but coping.

Or maybe just, not allowing me to have enough time to feel not alright.

Which is fine by me!!

Δεν έχω πλάνο. Τώρα θα μου πεις, και τότε που είχες, that didn't exactly turn out brilliantly, did it? Αλλά είναι η πρώτη φορά που δεν έχω σχέδιο, δεν έχω κατεύθυνση να το πω? Να ξέρω, ή τουλάχιστον, να μπορώ να υπολογίσω την ζωή μου για το επόμενο διάστημα. Δεν ξέρω. I don't think I really mind, but sometimes it scares me. It's weird. And so unlike me.

*fuck, that coffee was strong*

My friends, έχουν πλάνο. They know. They are getting married then, and going there then, and having a kid then and moving into a house then.

I. Have. No. Idea. What. Or. When.

Κάποια πράγματα είναι pending, στον αέρα, χωρίς τίποτα να είναι βέβαιο, με αποτέλεσμα να μην έχω ιδέα what or when. For me. Επαγγελματικά πάντα, γιατί αισθηματικά.... I think I am one bad pick-up line away from being cynical.

Του τύπου, πόσο θα κάτσεις? Να κάνω όνειρα ή να σου ψήσω καφέ να πας στο καλό? I really, really can't feel it right now. Sometimes I even highly doubt it will ever happen because ... I don't know why exactly, but I just don't feel it.

(Okay okay, maybe I am already at the cynical stage, fuck the lame pick-up line.)

Highlights of my week?

A job done well. Yes. It was done well and it felt good. Oh so good.

Being the incredible comedian, masking my disappointment and pain even, with a sharp, sarcastic sense of humor and making people laugh. People, laughing their guts out "Gee Tinks, you should do this for a living" but the sad bit is, that I am completely honest and straightforward about what I'm saying. I can't understand how people sometimes cannot see beneath the surface.

(Which basically makes me a clown, high on caffeine).

Σε καλό να μας βγει τόσο γέλιο.

And of course..

Seeing you. Momentarily. Τυχαία. Στο δρόμο. Τόσο απλά.



I'm alright.