The Things We Don't Have

Πριν μερικά βράδια ήμουν με κάτι συναδέλφους, wrapping up some stuff για ένα project στη δουλειά. Κι ενώ ήταν αργά, and everyone was tired, κάποιοι ήθελαν να κάτσουν λίγο παραπάνω, να πούμε μια κουβέντα παραπάνω, hell, lets drink that wine as well.

Two of my colleagues have kids και μου έλεγαν με μεγάλη ευχαρίστηση (και λίγο guilt νομίζω) ότι έχουν πολύ καιρό να το κάνουν αυτό: στο απρογραμμάτιστο, στο ξαφνικό, να κάτσουν με μια παρέα ανθρώπων, να πιούν ένα ποτό και να πουν 5 μαλακίες. Κι ας πάνε σπίτι μια ώρα αργότερα. Το just enjoy the moment, πριν μπουν πάλι στις υποχρεώσεις τους.

All this time σκέφτομαι πόσο ωραία είναι να έχεις το person σου, την οικογένεια σου και damn yeah, I want that too, ενώ δε σκέφτηκα ποτέ σε τι awesome θέση είμαι εγώ. I can stay out all night -guilt free! Wake up at noon and stay in bed. I can go σε μεγάλους περιπάτους across the world no-questions-asked. And I can drink apple juice from the carton και να το ξαναβάλω στο ψυγείο γιατί έτσι γουστάρω.

Δεν λέω ότι το ένα είναι καλύτερο ή χειρότερο από το άλλο; εξάλλου, the grass is always greener on the other side, δεν λένε? Απλώς μετά από πολύ καιρό, σκέφτηκα πόσο blessed είμαι εδώ που είμαι, βλέποντας το μέσα από τα μάτια κάποιου άλλου, που είναι λίγο αλλού στη ζωή του. Και μετά έκανα και την άλλη σκέψη: μπορεί να θέλω το person μου κτλ, αλλά really, am I ready for it? Am I? Και ίσως γι'αυτό δεν έγινε -ακόμα τουλάχιστον- γιατί maybe I'm not ready, and I'll probably fuck it up.

Χτες το βράδυ ήμουν σε ένα μπαρ με τον κολλητό μου και του λέω για το άγχος που έχω με κάτι θέματα της δουλειάς. Ότι ναι, things are going good touch wood, and this is happening, and this is coming through αλλά φοβάμαι, αγχώνομαι, what if I totally screw up and get disappointed all over again?

Με ακούει προσεκτικά, he's nodding, he's being supportive and understanding και μου λέει την εξής κουβέντα: "Θυμάσαι το αγαπημένο μου mug?"

And he just winked.

Στον μεγάλο μου περίπατο, είχα δει σε μια βιτρίνα ένα coffee mug που έλεγε "Life begins at the end of your comfort zone" και μπήκα αμέσως και το αγόρασα γιατί it somehow clicked with me, then and there. Όταν ήρθα πίσω, του το χάρισα γιατί he was going through some stuff and I felt he would understand it.

"You've been out of your comfort zone ever since you came back. And it's scary. But that's where the magic happens" μου είπε.

He might have a point εδώ που τα λέμε. 

Δουλεύεις πάνω σε κάτι για καιρό, θες να γίνει κι όταν αρχίσει κάτι να γίνεται, αρχίζεις να αμφιβάλεις. Is this it? Θα πάει καλά? Πάω καλά? Αυτό ήθελα?

*sigh*

Δεν ξέρω. Αυτό που έλεγα την πρωτοχρονιά, ότι δεν έχω resolutions, μια κατεύθυνση, ίσως και στόχο μάλιστα, με ψιλοφρικάρει, γιατί it's so unlike me. Αλλά έτσι μου βγαίνει, πραγματικά τελευταία δεν με αναγνωρίζω. Και βλέπεις να έρχονται πράγματα, απρογραμμάτιστα, κι ενώ πέφτω με τα μούτρα στη δουλειά, καμιά φορά αναρωτιέμαι πού πάω κι αν πάω καλά κι αν είναι εκεί που θέλω να πάω. 

Και σήμερα το πρωί... Ξύπνησα and the bed felt warm. I swear to God, I thought you were there. Και ξύπνησα realizing that no, you're not there, but somehow the bed feels so warm. I felt warm. Και αναρωτήθηκα πώς γίνεται να μην περάσαμε ένα ολόκληρο πρωινό in bed? Χαζεύοντας, χουζουρεύοντας, making love or just cuddling? 

We had to get up.

And this morning, I shed a tear, for the things we didn't do.

And a few more for those that we no longer have.

Got up, made a coffee, and got back to work.