One For You. One For Me

Είναι από τα post που δεν ξέρω πως να το ξεκινήσω. Δεν ξέρω κιόλας πως να διατυπώσω αυτά που θέλω να πω χωρίς να ακουστώ... δογματική? Ωραία, να το πάρουμε απλά; όπως ακριβώς μου συνέβη.

Θυμάστε το καλοκαίρι και το μαύρο μου το χάλι. Ωραία. Κι εγώ το θυμάμαι. That's when it started; μια ανάγκη να βρω reasons. To explain certain things. Να καταλάβω. Έτσι βρέθηκα σε μια εκκλησία με ένα κερί στο χέρι asking for answers.

Αν σκεφτεί κανείς ότι ποτέ δεν ήμουν seriously religious ή τουλάχιστον deeply spiritual, it was a bold and desperate move on my behalf. Εκεί, βρήκα ένα τύπο, στην ηλικία μου και πιάσαμε κουβέντα στο άσχετο.

Κουβέντα στο άσχετο αλλά μου μιλούσε 40 λεπτά and I was mesmerized. Κυρίως, από την ηρεμία του. Ακόμα και ο τόνος της φωνής του είχε κάτι... εξωπραγματικά γαλήνιο. Κάτι που δεν ήμουν ποτέ και κάτι που -ειδικά τότε- είχα τρομακτικά ανάγκη.

Έτσι δειλά δειλά άρχισα να το ψάχνω λίγο. Να διαβάσω 5 πράγματα περί πίστης, τι σημαίνει πίστη κτλ. Να μιλήσω με ανθρώπους, με ένα ιερέα, να μπω λίγο στο νόημα γιατί I was lost. Και κατάλαβα ότι I had it all wrong.

Άρχισα να εντοπιζω καλύτερα τον εγωισμό μου και τα επακόλουθα λάθη που έκανα. Δεν τα έχω διορθώσει όλα, αλλά τουλάχιστον άρχισα να καταλαβαίνω.

Κι επειδή άρχισα να βρίσκω μια... παρηγοριά αν θες σε όλο αυτό που κάποιος το λέει θρησκεία -εγώ επιμένω στον όρο 'spirituality'- είπα να το συνεχίσω. Να δω που θα με βγάλει. Ακόμα και στον μεγάλο μου περίπατο, I would walk those 10 blocks every week, για να πάω σε Ορθόδοξη εκκλησία and light a candle. One for you. And one for me.

Every single week.

Θα μου πεις χαρά στο πράγμα and yet, it felt like the most important thing to me. It made me feel... safe να το πω? Yeah, I guess it did.

Συζητώντας το θέμα με κόσμο, διαπίστωσα ότι, όσοι έχουν βαθιά πίστη, αληθινή πίστη, έχουν τόση ηρεμία και γαλήνη μέσα τους. God I envy that (and yes I know it's a mortal sin!). Μου αρέσει αυτή η ηρεμία που εκπέμουν, την θαυμάζω γιατί ήταν αυτό ακριβώς που είχα ανάγκη.

So αποφάσισα να ανοίξω ένα κανάλι επικοινωνίας με τον Ύψιστο και αλήθεια σας το λέω, με παρηγορεί αφάνταστα. Άρχισα να πιστεύω ότι πράγματα γίνονται ή δεν γίνονται για ένα λόγο, και προσπαθώ σιγά σιγά να έχω εμπιστοσύνη. Γιατί control freak και εμπιστοσύνη δεν κάνουν καλή εξίσωση.

It took me a while. Γιατί κλωτσούσε πολύ ο εγωισμός μου, η ανυπομονισία μου, η τάση μου να τα ισοπεδώνω όλα. Συνεχίζω να το παλεύω βέβαια, αλλά μου αρέσει εδώ, it feels warmer. Του το λέω κάθε βράδυ. "Don't let me let You go. I like here. It's warm."

Και ηρέμησα αρκετά. Δεν είναι όλα τέλεια, δεν είναι ότι δεν έχω πάθη, πόνο, αμφιβολίες και vices αλλά νιώθω πολύ πιο ήρεμη από παλιά. Like I found a sense of... meaning? Or maybe just comfort in the thought that there is someone out there looking out for me? I just had to open the door and believe in it?

Ακούω ακόμα το "One of Us" και έχω απορίες όπως και η κυρία Osborne.

Και μπορεί να μην είμαι πια εκεί, στον μεγάλο μου περίπατο, αλλά συνεχίζω να ανάβω κεράκι κάθε βδομάδα.

One for you. And one for me.

Every single week.