Στιχάκια. Καρδούλες. Μαλακίες.

Μου τέλειωσε η βότκα.

Γαμώτο.

Μικρές βραδυνές διαπιστώσεις που λίγο ή πολύ επηρεάζουν την αυριανή σου μέρα. Άρα, αύριο θα πας σουπερμάρκετ.

Άρα, αύριο θα πας και σουπερ μάρκετ.

Τι κάνεις μέσα στη μέρα ή την καθημερινότητα σου που σε κάνει happy? Δεδομένου ότι η δουλειά σου σε κάνει happy, τι άλλο μέσα στη μέρα σου, σε φτιάχνει? Το σκέφτηκες ποτέ?

Το σκέφτηκα τις προάλλες. Μάλλον, το συνειδητοποίησα καλύτερα. Με πρόσεξα ότι έκανα  α κ ρ ι β ώ ς τα ίδια πράγματα, τις ίδιες κινήσεις, στο ίδιο time frame, δύο μέρες στη σειρά. Λες και είμαι προγραμματισμένη να λειτουργώ έτσι. Ρυθμισμένη με απόλυτη ακρίβεια να υπακούω και να εξυπηρετώ την γραμμή στην οποία με έχω βάλει -εγώ? η κοινωνία? το σύμπαν?- και να ζω ουσιαστικά με μηχανικές κινήσεις.

Αυτή είμαι?

Αυτοί είμαστε?

Κουρδιστά ανθρωπάκια? Στην τελική, ζούμε αυτό που θέλουμε ή απλώς υπακούμε τους άγραφους νόμους/ πρέπει/ προσδοκίες που μας έχουν εμφυτέψει μες το μυαλό μας, σε τέτοιο βαθμό που το στίγμα τους έχει αφανίσει το αποτύπωμα της προσωπικότητας μας?

Έχουμε να μιλήσουμε δυο μέρες. Τα έχεις πάρει, τα έχω πάρει κι εγώ, και ορίστε. Μια ομορφιά.

Δε θέλω γλυκανάλατες μαλακίες, με ξέρεις, δεν με πιάνουν εμένα αυτά. Ούτε να τα περιμένεις από μένα. Ό,τι σου πω, όσο flat κι αν σου ακουστεί, να ξέρεις πως κρύβει όλη την αγάπη και την αλήθεια μου. Έτσι ξηγιέμαι.

Μπορεί να μην σου μίλησα δυο μέρες, αλλά σε σκεφτόμουν. Πόσο με εκνευρίζεις και πόσο μου έλειψες. Το "εμείς" μας, πόσο μου έλειψε. Πόσο θέλω να σε πλακώσω στα χαστούκια και μετά στα φιλιά. Το πόσο βλάκας είσαι, αλλά είσαι δικός μου βλάκας, επομένως το υπομένω και αντιλαμβάνομαι μετά γιατί λένε ότι η αληθινή αγάπη έχει την βάση της στο σαδομαζοχισμό.

Δεν κρατήθηκα και πήρα το κινητό.

"I'm glad you're not dead"

"I'm glad your not dead either".

Τώρα μάλλον θα κοιμηθώ ήσυχη.

I Survived Dinner

Σου έχει σταθεί ποτέ το φαγητό? Να νιώθεις κάτι κολλημένο στο λαιμό σου, που σου μπλοκάρει τον αέρα?

Γουρλώνεις τα μάτια, ασυναίσθητα σηκώνεσαι από τη θέση σου αλλά δεν μπορείς να πάρεις ανάσα.

Δεν μπορείς να φωνάξεις, να καλέσεις βοήθεια είναι ανούσιο. Δεν έχεις πολύ χρόνο.

Κάνεις να καταπιείς αλλά τίποτα.

Εκείνη τη στιγμή αναμετριέσαι με την καλή σου τύχη και με το αν ήρθε η ώρα σου να πας και να τελείωσεις over dinner.

Το μόνο πράγμα που σκέφτηκα ήταν "Fuck".

Δεν ξέρω πως, κάπως τα κατάφερα, κατάπια και πήρα 5-6 γρήγορες ανάσες.

Πάω στην κουζίνα να πάρω νερό, μου έχουν κοπεί τα γόνατα κι όπως πίνω νερό, με πιάνουν τα κλάματα.

Φοβήθηκα.

Κάθομαι στο πάτωμα και κλαίω γιατί φοβάμαι. Από όλα. Φοβάμαι που νιώθω τόσο εκτεθειμένη χωρίς κάπου να ακουμπήσω, ότι κάποιος είναι εκεί, φοβάμαι που εδώ και μήνες, μην σου πω χρόνια, ότι η ζωή μου μου φαίνεται flat χωρίς προοπτική και στόχο, φοβάμαι ότι έχω γίνει ο χειρότερος εφιάλτης μου, φοβάμαι ότι things will not get better και γενικά φοβάμαι, που φοβάμαι.

Με προβληματίζει που δεν έχω όρια, που δεν ξέρω πού είναι το enough is enough, που νιώθω στεγνή και flat από ιδέες, ενέργεια, διάθεση.

Φοβάμαι που έχω γίνει τελευταία λίγο ό,τι-να'ναι.

Στον ύπνο μου βλέπω αδιέξοδα και στον ξύπνιο μου πνίγομαι, κυριολεκτικά και μη.

So tonight I managed to survive dinner. Αλλά για τα υπόλοιπα, δεν έχω ιδέα.

Spoiler

I'm sorry for being an insensitive asshole.

I'm sorry for being a horrible bitch.

I'm sorry I made you cry.

I'm sorry I made you angry.

Yeah...

But in the real grown up world it mostly goes like:

What the fuck do you think you're doing?

What the hell's going on?

Jesus, I don't understand you.

Fuck you.

Like I said, grown ups.

One of my biggest vices is how I add meaning to everything. Ah, he did this, therefore it means so and so. Or he said this, thus, he meant that.

I stepped on his toes. I've reached that cynical place where no matter what I'm told, I probably won't believe it until I see it.

I did an uncool thing. My ego expanded and was oozing out of my ears. I built this worse-case-scenario and believed it to be true only because I didn't want to be unprepared for any unforeseen disasters.

And all this, ALL this, because I love him and I'm scared shitless because he can break my heart if he doesn't feel the same.

There. I said it. It's out there.

So I stepped on his toes when all I wanted to do was hug him so tight, whisper "I love you" in his ear and then look at him straight in the eye and say "I'm proud of you".

We talked and yet, I couldn't bring myself to say those words. Not because I don't feel it, but because I am so scared. Because those words actually mean something; they have a weight, a depth, hell they even have their own postal code in my case, and it's something I cannot take, and therefore say, lightly. At all.

I stepped on his toes just to get a response out of him. Because that would show that he cares right?

God I'm pathetic.

*sigh*

I'm sorry I stepped on your toes.

Can I tell you something?

From This Moment

We're sitting side by side. Looking at it. Not talking. Two dreamers. Two pairs of Converse shoes. In a way, it feels exactly the same, for a moment there.

It's warm, we're sitting under the sun in silence, squinting under the strong sunlight and we're looking at the place that left a mark in our hearts from our younger years.

Good years.

The end of an era.

We were here all together yesterday.

That thought will solidify sooner than expected afterall.

Sunday Blues On A Wednesday

I had a bad day.

Okay. Not a bad bad day, but certainly not a good one.

Yeah, this was not a good day.

But I'm hopeful that I'll sleep on it and it will all seem better tomorrow.

All that about being brave and shit? God it feels so so far away from me right now.

Cause right now I feel small, vulnerable and unable to act or react.

*sigh*

*long deep prolonged siiiiiigh*

How do you define yourself? Do you draw confidence, happiness, strength from within you or from what you are in society, from your peers and professional field? Maybe it's a combination of the two. For me at least. Because I am content with myself BUT I also define myself through my profession. My work is directly linked to my drive, my passion, my ego, my sense of being.

So when that kinda hits the rocks, I have an identity crisis.

Or a meltdown.

Oscar Wilde once wrote that 'whenever everyone agrees with me, I feel I must be wrong' and I've always agreed with that. But what happens when some voices are louder than others? Or have a more powerful platform? Are they right? I wonder with dread. Or do they just have a better advantage?

Or I am just kidding myself?

And on this idle Wednesday night (or early Thursday hours), when I'm feeling them Sunday blues as hard as ever, I can't help but wonder; who am I? If all this ended tomorrow, who am I? What do I stand for? What can I do?  And where do I go from here?

And at the end of the day, does it all really have to be such a big deal?

Yeah... I don't know about you but to me, it is a big deal. Cause everyday of my life, I dread of being mediocre.

To me it's worse than being a failure.

And right now... *sigh* Jeez... I don't know. I feel exactly that.

Water And A Flame

I remember vividly this one Chemistry class at school, when our teacher showed us how Sodium reacts with water.

The piece of Sodium was this small soft looking metal thing. It kinda looked like a little piece of grey cheese to be honest. Quite harmless.

But, the teacher places it in water and it literally explodes into a ball of fire, it sizzles and lets out this gas until it burns itself out.

And then kaput; almost as if it never happened.

And I guess, the same goes with people. There's nothing wrong with me or you or anyone really; but sometimes our interaction, could lead to an explosive reaction.

It's not you, it's not me; it's just the you and me, put together.

Sometimes, you love a person in a way they don't understand. And/ or vice versa. My love could be considered inadequate or suffocating depending on whom I'm giving it to.

Who's the recipient? Who is this person? Cause, we're all about love the person for what they are, but how much do we really know that person? Or how much do we understand them? How different are they from us and how do we cover the distance? Do we see them for what they are or what we hope them to be like?

Are we in love with what we have or with the potential of it?

Sometimes, I wonder if he can understand how deeply I care for him. And I say this because I know he cares about me, but he shows it in a completely different way that I'd expect. And it took me a while to comprehend that this is his way.

I'm a lot of fire and a bit of water. You're a lot of air and a bit of earth. One could say we're the exact opposites. But another could say that we complement each other completely.

Afterall, this is not black and white; there are many shades of grey.

There is no right and wrong way.

Just our way.

And as long as it feels good, I guess it is the right way.

Από Δευτέρα

Συνήθως περιμένουμε κάτι: κάτι να γίνει, κάτι να αλλάξει. Χωρίς ωστόσο να είμαστε διατεθειμένοι να κάνουμε πρώτα εμείς μια αλλαγή. Μια μικρή προσαρμογή. Μια αναθεώρηση. Μια υποχώρηση ίσως.

Δηλαδή, πως ακριβώς θα αλλάξει κάτι αν επιμένουμε να τα κρατούμε όλα ίδια? Ακόμα και τον τρόπο σκέψης μας.

Νομίζω αυτό είναι που με κάνει τελευταία να τολμώ να κάνω αλλαγές πού ίσως στο παρελθόν να μου ήταν πιο δύσκολες: η ανάγκη μου να ξεφύγω από την στασιμότητα και να αλλάξει -θέλω να πιστεύω και συνεχίζω να ελπίζω- προς το καλύτερο η ζωή μου.

Τολμώ δεν σημαίνει ισοπεδώνω: σίγουρα όμως περιλαμβάνει αρκετή αναθεώρηση.

Τολμώ, πάει να πει πως έχω θάρρος. Από πού το αντλώ? Πού το βρίσκεις άμα δεν το έχεις? Πώς το ανανεώνεις άμα νιώθεις πως εξασθενεί?

Τολμώντας όμως, ίσως να κάνεις και λάθη. Να ξεπερνάς ορισμένες γραμμές. Διαταρράσεις ισορροπίες. Τολμάς να τα διορθώσεις? Τολμάς να παραδεχτείς το λάθος σου και να ζητήσεις συγνώμη?

Τολμώ, πάει να πει κιόλας ότι πιστεύω. Σε μένα, σε σένα, στις δυνατότητες μου, στο ότι αξίζω ένα καλύτερο αύριο, στο ότι όντως θα έρθει αυτό το καλύτερο αύριο.

Τολμώ σημαίνει η ελπίδα μου και το θέλω μου, είναι μεγαλύτερα και δυνατότερα από το φόβο και τις αμφιβολίες μου. .

Τολμώ, είναι να παραμερίζω τον εγωισμό μου. Κάτι που σε αφήνει εκτεθειμένο στην πιθανότητα να πληγωθείς, μπορεί να ταπεινωθείς, να χάσεις το δίκιο σου, αλλά παραλληλα είναι αυτό που σου δίνει την δυνατότητα να αγαπήσεις από την αρχή.

Κι αυτό γιατί η μάνα μου λέει πως αγάπη, είναι μια μεγάλη αγκαλιά: είτε για να παρηγορήσεις, είτε για να συγχωρέσεις, είτε για να χαρείς, είτε για να εμψυχώσεις, είτε για να ερωτευτείς. Αγκαλιά είναι η αγάπη. Κι όσο έχεις εγωισμό, αυτή την αγκαλιά ούτε μπορείς να την δώσεις, ούτε μπορείς να την λάβεις.

Έχω περάσει διάφορα τελευταία, και παλεύω πολύ με τον εγωισμό μου: αυτή τη φοβία μου to let go and genuinely believe again, αλλά πραγματικά το θέλω. Και σκέφτομαι, αφού μπαίνουμε σε Άγιες ημέρες τώρα, why not από Δευτέρα?

Κι αφού θέλουμε να ζούμε σε ένα καλύτερο κόσμο, ομορφότερο, πιο δίκαιο και ήρεμο, και θέλουμε να μας καταλαβαίνουν περισσότερο οι άλλοι, να μας αγαπάνε, να μην μας συμπεριφέρονται άσχημα, γιατί διστάζουμε να τολμήσουμε να κάνουμε την αρχή από τον εαυτό μας?

Καλή Μεγάλη Εβδομάδα.

Naked.

I am buck naked.

And I don't mind.

Cause I've got tits and an ass and nothing you haven't seen before. No shocker here.

And I'm looking at you. And then, I can't, I turn away, I'm fidgeting with your coat button, I'm staring at my feet.

And although I am standing buck naked in front of you, what really makes me feel exposed and vulnerable, is my head.

What's going on in my head.

All those thoughts running through my head.

I don't know how to voice those thoughts; how to put them in words that are not hurtful or insulting or incoherent or destructive.

Or not just making me sound completely insane.

But somehow, I manage to actually say those thoughts. They somehow manage to come out of my mouth, in soundwaves and words and they're out there.

I had to. For myself, I had to put them out there.

And I'm naked and I don't care, I don't even seem to notice because what really makes me feel exposed and "naked" are my feelings, my thoughts and now they're out there and I have nowhere to hide.

So here I am, under the harsh bright lights of honesty, completely exposed to my truth, without any armor or safety net, in front of you.

And you made me feel secure.

Clothed.

That I was wearing the most gorgeous clothes ever.

And I cannot think of any song that could describe that right now.