Στιχάκια. Καρδούλες. Μαλακίες.

Μου τέλειωσε η βότκα.

Γαμώτο.

Μικρές βραδυνές διαπιστώσεις που λίγο ή πολύ επηρεάζουν την αυριανή σου μέρα. Άρα, αύριο θα πας σουπερμάρκετ.

Άρα, αύριο θα πας και σουπερ μάρκετ.

Τι κάνεις μέσα στη μέρα ή την καθημερινότητα σου που σε κάνει happy? Δεδομένου ότι η δουλειά σου σε κάνει happy, τι άλλο μέσα στη μέρα σου, σε φτιάχνει? Το σκέφτηκες ποτέ?

Το σκέφτηκα τις προάλλες. Μάλλον, το συνειδητοποίησα καλύτερα. Με πρόσεξα ότι έκανα  α κ ρ ι β ώ ς τα ίδια πράγματα, τις ίδιες κινήσεις, στο ίδιο time frame, δύο μέρες στη σειρά. Λες και είμαι προγραμματισμένη να λειτουργώ έτσι. Ρυθμισμένη με απόλυτη ακρίβεια να υπακούω και να εξυπηρετώ την γραμμή στην οποία με έχω βάλει -εγώ? η κοινωνία? το σύμπαν?- και να ζω ουσιαστικά με μηχανικές κινήσεις.

Αυτή είμαι?

Αυτοί είμαστε?

Κουρδιστά ανθρωπάκια? Στην τελική, ζούμε αυτό που θέλουμε ή απλώς υπακούμε τους άγραφους νόμους/ πρέπει/ προσδοκίες που μας έχουν εμφυτέψει μες το μυαλό μας, σε τέτοιο βαθμό που το στίγμα τους έχει αφανίσει το αποτύπωμα της προσωπικότητας μας?

Έχουμε να μιλήσουμε δυο μέρες. Τα έχεις πάρει, τα έχω πάρει κι εγώ, και ορίστε. Μια ομορφιά.

Δε θέλω γλυκανάλατες μαλακίες, με ξέρεις, δεν με πιάνουν εμένα αυτά. Ούτε να τα περιμένεις από μένα. Ό,τι σου πω, όσο flat κι αν σου ακουστεί, να ξέρεις πως κρύβει όλη την αγάπη και την αλήθεια μου. Έτσι ξηγιέμαι.

Μπορεί να μην σου μίλησα δυο μέρες, αλλά σε σκεφτόμουν. Πόσο με εκνευρίζεις και πόσο μου έλειψες. Το "εμείς" μας, πόσο μου έλειψε. Πόσο θέλω να σε πλακώσω στα χαστούκια και μετά στα φιλιά. Το πόσο βλάκας είσαι, αλλά είσαι δικός μου βλάκας, επομένως το υπομένω και αντιλαμβάνομαι μετά γιατί λένε ότι η αληθινή αγάπη έχει την βάση της στο σαδομαζοχισμό.

Δεν κρατήθηκα και πήρα το κινητό.

"I'm glad you're not dead"

"I'm glad your not dead either".

Τώρα μάλλον θα κοιμηθώ ήσυχη.