Γουρλώνεις τα μάτια, ασυναίσθητα σηκώνεσαι από τη θέση σου αλλά δεν μπορείς να πάρεις ανάσα.
Δεν μπορείς να φωνάξεις, να καλέσεις βοήθεια είναι ανούσιο. Δεν έχεις πολύ χρόνο.
Κάνεις να καταπιείς αλλά τίποτα.
Εκείνη τη στιγμή αναμετριέσαι με την καλή σου τύχη και με το αν ήρθε η ώρα σου να πας και να τελείωσεις over dinner.
Το μόνο πράγμα που σκέφτηκα ήταν "Fuck".
Δεν ξέρω πως, κάπως τα κατάφερα, κατάπια και πήρα 5-6 γρήγορες ανάσες.
Πάω στην κουζίνα να πάρω νερό, μου έχουν κοπεί τα γόνατα κι όπως πίνω νερό, με πιάνουν τα κλάματα.
Φοβήθηκα.
Κάθομαι στο πάτωμα και κλαίω γιατί φοβάμαι. Από όλα. Φοβάμαι που νιώθω τόσο εκτεθειμένη χωρίς κάπου να ακουμπήσω, ότι κάποιος είναι εκεί, φοβάμαι που εδώ και μήνες, μην σου πω χρόνια, ότι η ζωή μου μου φαίνεται flat χωρίς προοπτική και στόχο, φοβάμαι ότι έχω γίνει ο χειρότερος εφιάλτης μου, φοβάμαι ότι things will not get better και γενικά φοβάμαι, που φοβάμαι.
Με προβληματίζει που δεν έχω όρια, που δεν ξέρω πού είναι το enough is enough, που νιώθω στεγνή και flat από ιδέες, ενέργεια, διάθεση.
Φοβάμαι που έχω γίνει τελευταία λίγο ό,τι-να'ναι.
Στον ύπνο μου βλέπω αδιέξοδα και στον ξύπνιο μου πνίγομαι, κυριολεκτικά και μη.
So tonight I managed to survive dinner. Αλλά για τα υπόλοιπα, δεν έχω ιδέα.
Όσο πιο πολύ καιρό κρατά η ξηρασία τόσο πιο μεγάλη εν η ανακούφιση που έρχεται μετά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΝομίζω είμαστε που τους τυχερούς που δεν ήμαστε μόνοι όσο και αν φαίνεται το αντίθετο. Ναι, έτσι νιώθεις άμα δεν είναι εκείνο το συγκεκριμένο άτομο και κλείνεις πράματα έξω.
(πόσο καιρό να ακούσω zero7! κάποτε έβαλα το when it falls άμα έβρεχε).
xx