Ψυχοσάββατο.

Άκουσα το όνομα σου δυο τρεις φορές αυτή τη βδομάδα.

Τυχαία.

Από τυχαίους, άσχετους μεταξύ τους, ανθρώπους.

Δεν το έπαιρνα για σημάδι?

Και κάθε φορά το ίδιο: Να μου παγώνει το αίμα. Να κρατάω την αναπνοή μου, χωρίς καν να το αντιλαμβάνομαι.

Μικρός που είναι ο κόσμος. Κι αυτός ο τόπος ακόμα μικρότερος.

Θλιβερό.

Ψυχοσάββατο σήμερα.

Τι δάκρυα ήταν αυτά? Ανεξήγητα, αψυχολόγητα.

Από το πρωί.

Δεν το κατάλαβα.

Και πώς γίνεται να είμαι λιώμα τώρα και.. δεν έχω ανάσα.

You were there.

A ghost.

Δε σε είδα όμως.

Τα μάτια σου, δεν τα είδα. Πού είναι τα μάτια σου?

Χαϊδεύω φωτογραφίες για να παρηγορηθώ που δεν έχω αγγίξει το πρόσωπο σου εδώ και μήνες.

Και να μου έρχεται να βάλω τα γέλια που με λένε γυναικάρα και wow και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο.

Σκατά.

Σκιά μου έχω γίνει.

Η σκιά σου είναι ακόμα μες το σπίτι μου και δεν έχω προχωρήσει.

And yet, we breathed the same air and I didn't even see you.

Μετά ένα sms και μάζευε πάλι τα κομμάτια σου.

Ψυχοσάββατο δε θυμάσαι τους πεθαμένους? Τυπικά τουλάχιστον?

Κι εσύ, από το μυαλό μου, δεν έφυγες λεπτό.

Μήνες τώρα.

Μου σηκώθηκε η τρίχα είναι η αλήθεια. Την ανατριχίλα την ένιωσα.

Λες και το δωμάτιο πάγωσε και μπορουσα να δω την ανάσα μου.

Αλλά ούτε καν το σκέφτηκα. Δεν μπορούσα να σκεφτώ ότι...

Εσύ.

Εσύ, εσύ εσύ!

Που ψοφάω να σε δω και δεν σε είδα.

Απόψε.

Που νιώθω ότι είδα φάντασμα.

Τουλάχιστον με είδες εσύ. όπως είπες.

Σου έλειψα καθόλου ή γάμησέ τα?