Under The Influence

Δεν ξέρω πως.

Δεν ξέρω πότε.

Δεν ξέρω καν πώς μου ήρθε απόψε.

Αλλά.

Και πάρε το σαν απειλή*.

Μια μέρα, εντελώς σκνίπα, θα σ'το τραγουδήσω αυτό στο αυτί (ή και σε karaoke για να γίνουμε εντελώς ρόμπα δεν έχει σημασία).

Απλά γιατί έτσι.

Γιατί κάτι έχει η νύχτα σήμερα.

Και μου'ρθε.



*Απειλή, γιατί Adele σίγουρα δεν με λες.

Το Κείμενο Είναι Αποκύημα Φαντασίας.

Δε θέλουμε να μας ακούσει κάποιος ή να μας καταλάβει. Θέλουμε να έχουμε δίκιο. Μας ενδιαφέρει περισσότερο να έχουμε δίκιο παρά να βρούμε τους κατάλληλους κώδικες επικοινωνίας με αυτούς που κατά τα άλλα αγαπάμε.

Γιατί θέλουμε να μας αγαπάνε μεν, το απαιτούμε κιόλας, αλλά κι εμείς δεν αγαπάμε τόσο γενναιόδωρα τελικά.

Γιατί εμείς έτσι είμαστε, και ο άλλος οφείλει να το καταλάβει και να κόψει το λαιμό του να αλλάξει αυτός.

Λέμε συγνώμες πεταχτές, σαν αυτά τα αεράτα φιλιά που ρίχνεις με αυτούς που δεν συμπαθείς ιδιαίτερα όταν βρεθείτε κάπου τυχαία με κόσμο. Και μετά μουρμουράμε σε φίλους, γνωστούς ή και μόνοι μας για το πόσο μαλακισμένα καταντήσαμε να είμαστε εμείς οι άνθρωποι.

Ότι χάσαμε τις αξίες. Την ουσία.

Κι όλα αυτά, ενώ κουνάμε το δάκτυλο και τα χέρια στα μούτρα του άλλου σαν πέρδικα σε οίστρο, χωρίς να αναρωτηθούμε κατά πόσο ίσως, ίσως λέω, κάπου να αδικούμε κι εμείς τους άλλους.

Επειδή όλοι περάσαμε δύσκολα και προδοθήκαμε και πικραθήκαμε και πληγωθήκαμε, άρα αποφοιτήσαμε από το σχολείο της ζωής και δεν έχουμε να μάθουμε τίποτε άλλο, κλείσαμε. Επομένως ο άλλος φταίει που ακόμα δεν έμαθε και δεν κατάλαβε το μεγαλείο της μαλακίας που μας έδειρε και δέρνει.

Ο άλλος οφείλει να καταλάβει ποιοι είμαστε, να καταλάβει τι σκεφτόμαστε και τι αισθανόμαστε γιατί κατά τα άλλα, είμαστε ανοιχτά βιβλία και hello, αφού ξέρεις με!

Αλλά by the way, οι επικοινωνιακές μας δεξιότητες παραμένουν σε μορφή νεάντερταλ γιατί φωνάζουμε, μουγκρίζουμε και κατεβάζουμε μούτρα, κι ενώ παίζει να μιλάμε τουλάχιστον 2 γλώσσες, αδυνατούμε να εκφραστούμε ξεκάθαρα με λέξεις σε σωστή σειρά και νορμάλ ντεσιμπέλ.

Κι αναρωτιόμαστε βραδιάτικα πώς κατάντησε έτσι ο κόσμος και γιατί κανείς δεν μας καταλαβαίνει.

Άκομψες Προσπάθειες Προσγείωσης

Πριν λίγο καιρό έμαθα για την ιστορία του John Wildey, του 77χρονου τότε κυρίου που αναγκάστηκε να προσγειώσει ένα μικρό αεροπλάνο όταν ο φίλος του πιλότος έπαθε ανακοπή την ώρα της πτήσης. (Αν θες, δες το ντοκυμαντέρ εδώ, έχει πολύ ενδιαφέρον)

Ο κύριος αυτός λοιπόν, βρέθηκε σε μια κατάσταση που ομολογουμένως δεν ήξερε πως να χειριστεί, οι πιθανότητες δεν ήταν με το μέρος του και τα πράγματα δεν ήταν ακριβώς όμορφα και ωραία.

Αλλά αυτό που μου έκανε μεγάλη εντύπωση -και σε εσάς αν δείτε το βίντεο- ήταν η απίστευτη ψυχραιμία του, και το πως διατήρησε το χιούμορ του μέσα στην κατά τα άλλα, τρομακτική του κατάσταση.

Ο ίδιος λέει ότι, ενώ ακούγεται ψύχραιμος με τον πύργο ελέγχου, όταν δεν ήταν σε επικοινωνία, ανασηκωνόταν στο κάθισμα του ουρλιάζοντας, απλώς για να του φύγει η ένταση.

Τον θυμήθηκα τον κύριο Wildey απόψε.

Ανασηκώθηκα κι εγώ και ούρλιαξα, σχεδόν έκλαψα από την ένταση που συσσωρεύω τελευταία, αλλά ξέρω ότι δεν με παίρνει να χάσω την ευρύτερη ψυχραιμία μου γιατί, πάει, το χάσαμε το παιχνίδι.

Τελευταία τα αντιμετωπίζω όλα με μια αφύσικη για μένα ψυχραιμία και αποστασιοποίηση και μάλλον απόψε χτύπησα όριο και αναγκαστικά έπρεπε να ξεθυμάνω κάπως.

Και το έκανα.

Και μετά πάλι καβούκι, μέσα, τέρας ψυχραιμίας και ηρεμίας.

Ο κύριος Wildey κατάφερε τελικά να προσγειώσει το αεροπλάνο του, χωρίς να πάθει ούτε γρατσουνιά.

Εγώ, δεν ξέρω.

Ακόμα κάνω άκομψες προσπάθειες προσγείωσης.

Το Μάθημα.

Αλήθεια το πιστεύω ότι τίποτα δεν είναι τυχαίο.

Ούτε μια κατάσταση ή μια συνάντηση, συγκυρία ή "σύμπτωση".

Πιστεύω πως όποιος άνθρωπος μπει στη ζωή μας, έχει να μας δείξει ή να μας διδάξει κάτι. Όπως κι εμείς σε αυτόν εξάλλου.

Με αυτό σαν κρατούμενο, έρχομαι στο επόμενο point μου: Πιστεύω ότι ερχόμαστε στη ζωή για να μάθουμε, να βελτιωθούμε, maybe even make this world a better place. Επομένως, πιστεύω ότι η ζωή μας βάζει συχνά διαγώνισμα, ή εξετάσεις αν θες: έχουμε μάθει αυτό που έπρεπε? Έχουμε κάνει άλματα, μικρά ή μεγάλα για να πάμε παρακάτω ή κοβόμαστε από το μάθημα μέχρι να μας δοθεί ξανά η ευκαιρία από τη ζωή να το δώσουμε και -hopefully- να το περάσουμε?

Αυτό το διάστημα λοιπόν, νιώθω ότι δίνω εξετάσεις. Σε διάφορους τομείς, αλλά το ποστ αυτό προκύπτει με αφορμή ένα θέμα συγκεκριμένο.

Βλέπω το pattern μου, βλέπω πως λειτουργεί η εξίσωση αλλά επειδή βρίσκομαι σε μια κατάσταση αποστασιοποίησης τελευταία, αισθάνομαι ότι χειρίζομαι λίγο πιο ψύχραιμα τα πράγματα. Αλλά πάλι μέσα μου αναδύεται το θέμα μου που παλεύω καιρό να αντιμετωπίσω και να ξεπεράσω και υπάρχουν στιγμές που νιώθω ότι μπορεί και να με φάει. Και δε θέλω.

Φοβάμαι. Και δε θέλω.

Ανησυχώ, αγχώνομαι και σκέφτομαι. Και δε θέλω.

Κουράστηκα να δίνω συνέχεια το ίδιο μάθημα, κι ενώ έχω διαβάσει, έχω μελετήσει, μου προκύπτει ένα trick question και να τα κάνω θάλασσα.

Οφείλω να έχω περισσότερη πίστη σε μένα, ναι. Οφείλω να έχω και περισσότερη πίστη στη ζωή, στο Θεό, πίστη, απλή και απέριττη, πίστη.

Βαθιά ανάσα να ξεμπλοκάρει ο νους, οι θολές σκέψεις, και πίστη ότι ναι, μπορώ να περάσω το μάθημα.