Το Μάθημα.

Αλήθεια το πιστεύω ότι τίποτα δεν είναι τυχαίο.

Ούτε μια κατάσταση ή μια συνάντηση, συγκυρία ή "σύμπτωση".

Πιστεύω πως όποιος άνθρωπος μπει στη ζωή μας, έχει να μας δείξει ή να μας διδάξει κάτι. Όπως κι εμείς σε αυτόν εξάλλου.

Με αυτό σαν κρατούμενο, έρχομαι στο επόμενο point μου: Πιστεύω ότι ερχόμαστε στη ζωή για να μάθουμε, να βελτιωθούμε, maybe even make this world a better place. Επομένως, πιστεύω ότι η ζωή μας βάζει συχνά διαγώνισμα, ή εξετάσεις αν θες: έχουμε μάθει αυτό που έπρεπε? Έχουμε κάνει άλματα, μικρά ή μεγάλα για να πάμε παρακάτω ή κοβόμαστε από το μάθημα μέχρι να μας δοθεί ξανά η ευκαιρία από τη ζωή να το δώσουμε και -hopefully- να το περάσουμε?

Αυτό το διάστημα λοιπόν, νιώθω ότι δίνω εξετάσεις. Σε διάφορους τομείς, αλλά το ποστ αυτό προκύπτει με αφορμή ένα θέμα συγκεκριμένο.

Βλέπω το pattern μου, βλέπω πως λειτουργεί η εξίσωση αλλά επειδή βρίσκομαι σε μια κατάσταση αποστασιοποίησης τελευταία, αισθάνομαι ότι χειρίζομαι λίγο πιο ψύχραιμα τα πράγματα. Αλλά πάλι μέσα μου αναδύεται το θέμα μου που παλεύω καιρό να αντιμετωπίσω και να ξεπεράσω και υπάρχουν στιγμές που νιώθω ότι μπορεί και να με φάει. Και δε θέλω.

Φοβάμαι. Και δε θέλω.

Ανησυχώ, αγχώνομαι και σκέφτομαι. Και δε θέλω.

Κουράστηκα να δίνω συνέχεια το ίδιο μάθημα, κι ενώ έχω διαβάσει, έχω μελετήσει, μου προκύπτει ένα trick question και να τα κάνω θάλασσα.

Οφείλω να έχω περισσότερη πίστη σε μένα, ναι. Οφείλω να έχω και περισσότερη πίστη στη ζωή, στο Θεό, πίστη, απλή και απέριττη, πίστη.

Βαθιά ανάσα να ξεμπλοκάρει ο νους, οι θολές σκέψεις, και πίστη ότι ναι, μπορώ να περάσω το μάθημα.