Το Κείμενο Είναι Αποκύημα Φαντασίας.

Δε θέλουμε να μας ακούσει κάποιος ή να μας καταλάβει. Θέλουμε να έχουμε δίκιο. Μας ενδιαφέρει περισσότερο να έχουμε δίκιο παρά να βρούμε τους κατάλληλους κώδικες επικοινωνίας με αυτούς που κατά τα άλλα αγαπάμε.

Γιατί θέλουμε να μας αγαπάνε μεν, το απαιτούμε κιόλας, αλλά κι εμείς δεν αγαπάμε τόσο γενναιόδωρα τελικά.

Γιατί εμείς έτσι είμαστε, και ο άλλος οφείλει να το καταλάβει και να κόψει το λαιμό του να αλλάξει αυτός.

Λέμε συγνώμες πεταχτές, σαν αυτά τα αεράτα φιλιά που ρίχνεις με αυτούς που δεν συμπαθείς ιδιαίτερα όταν βρεθείτε κάπου τυχαία με κόσμο. Και μετά μουρμουράμε σε φίλους, γνωστούς ή και μόνοι μας για το πόσο μαλακισμένα καταντήσαμε να είμαστε εμείς οι άνθρωποι.

Ότι χάσαμε τις αξίες. Την ουσία.

Κι όλα αυτά, ενώ κουνάμε το δάκτυλο και τα χέρια στα μούτρα του άλλου σαν πέρδικα σε οίστρο, χωρίς να αναρωτηθούμε κατά πόσο ίσως, ίσως λέω, κάπου να αδικούμε κι εμείς τους άλλους.

Επειδή όλοι περάσαμε δύσκολα και προδοθήκαμε και πικραθήκαμε και πληγωθήκαμε, άρα αποφοιτήσαμε από το σχολείο της ζωής και δεν έχουμε να μάθουμε τίποτε άλλο, κλείσαμε. Επομένως ο άλλος φταίει που ακόμα δεν έμαθε και δεν κατάλαβε το μεγαλείο της μαλακίας που μας έδειρε και δέρνει.

Ο άλλος οφείλει να καταλάβει ποιοι είμαστε, να καταλάβει τι σκεφτόμαστε και τι αισθανόμαστε γιατί κατά τα άλλα, είμαστε ανοιχτά βιβλία και hello, αφού ξέρεις με!

Αλλά by the way, οι επικοινωνιακές μας δεξιότητες παραμένουν σε μορφή νεάντερταλ γιατί φωνάζουμε, μουγκρίζουμε και κατεβάζουμε μούτρα, κι ενώ παίζει να μιλάμε τουλάχιστον 2 γλώσσες, αδυνατούμε να εκφραστούμε ξεκάθαρα με λέξεις σε σωστή σειρά και νορμάλ ντεσιμπέλ.

Κι αναρωτιόμαστε βραδιάτικα πώς κατάντησε έτσι ο κόσμος και γιατί κανείς δεν μας καταλαβαίνει.