Άκομψες Προσπάθειες Προσγείωσης

Πριν λίγο καιρό έμαθα για την ιστορία του John Wildey, του 77χρονου τότε κυρίου που αναγκάστηκε να προσγειώσει ένα μικρό αεροπλάνο όταν ο φίλος του πιλότος έπαθε ανακοπή την ώρα της πτήσης. (Αν θες, δες το ντοκυμαντέρ εδώ, έχει πολύ ενδιαφέρον)

Ο κύριος αυτός λοιπόν, βρέθηκε σε μια κατάσταση που ομολογουμένως δεν ήξερε πως να χειριστεί, οι πιθανότητες δεν ήταν με το μέρος του και τα πράγματα δεν ήταν ακριβώς όμορφα και ωραία.

Αλλά αυτό που μου έκανε μεγάλη εντύπωση -και σε εσάς αν δείτε το βίντεο- ήταν η απίστευτη ψυχραιμία του, και το πως διατήρησε το χιούμορ του μέσα στην κατά τα άλλα, τρομακτική του κατάσταση.

Ο ίδιος λέει ότι, ενώ ακούγεται ψύχραιμος με τον πύργο ελέγχου, όταν δεν ήταν σε επικοινωνία, ανασηκωνόταν στο κάθισμα του ουρλιάζοντας, απλώς για να του φύγει η ένταση.

Τον θυμήθηκα τον κύριο Wildey απόψε.

Ανασηκώθηκα κι εγώ και ούρλιαξα, σχεδόν έκλαψα από την ένταση που συσσωρεύω τελευταία, αλλά ξέρω ότι δεν με παίρνει να χάσω την ευρύτερη ψυχραιμία μου γιατί, πάει, το χάσαμε το παιχνίδι.

Τελευταία τα αντιμετωπίζω όλα με μια αφύσικη για μένα ψυχραιμία και αποστασιοποίηση και μάλλον απόψε χτύπησα όριο και αναγκαστικά έπρεπε να ξεθυμάνω κάπως.

Και το έκανα.

Και μετά πάλι καβούκι, μέσα, τέρας ψυχραιμίας και ηρεμίας.

Ο κύριος Wildey κατάφερε τελικά να προσγειώσει το αεροπλάνο του, χωρίς να πάθει ούτε γρατσουνιά.

Εγώ, δεν ξέρω.

Ακόμα κάνω άκομψες προσπάθειες προσγείωσης.