Βράχος

Είναι περίεργες αυτές οι μέρες.

Αποφεύγω να πω "κακές". Δεν μου αρέσει σαν όρος. Ίσως δύσκολες θα τις χαρακτήριζα. Αλλά και πάλι έχουν να σου προσφέρουν και να σου μάθουν κάτι.

Επομένως, μένουμε στο "περίεργες".

Και κρατιέμαι καλά, έτσι θέλω να πιστεύω τουλάχιστον. Απλώς νομίζω ότι έχω κάνει shut down συναισθηματικά.

Δεν νιώθω τίποτα.

Δεν έχω φωνάξει. Δεν έχω κλάψει καν.

Με παίρνει ο ύπνος στον καναπέ.

Ξυπνάω, και είναι δίπλα μου. Ήσυχος. Ήρεμος.

Βράχος.

"Τι έκανες τόση ώρα?" τον ρωτάω.

"Ήμουν εδώ" είπε.

Δεν το είχα ποτέ αυτό στη ζωή μου.

Και για πρώτη φορά μετά από τόσο καίρο, βούρκωσα.

I Come Here Alone

Και στα καλά μου και στα δύσκολα μου, έχω ανάγκη να μένω μόνη.

Μόνη, με τις σκέψεις και τα συναισθήματα μου.

I always need a moment to myself.

Ίσως και περισσότερο κάποτε.

Το γράφω αυτό και πεταρίζει η φλόγα από το κερί που έχω αναμμένο παραδίπλα και με πιάνει μια ανατριχίλα.

Ίσως, τελικά να μην είμαστε ποτέ μόνοι.

Στα καλά μας ας μην το καβαλάμε και πολύ. Και στα δύσκολα μας, ας μην αυτομαστιγωνόμαστε τόσο πολύ. Κάτι που έμαθα μέσα από ταπείνωση και αναγνώριση, αυτοκριτική κι έπαινο, αυτομαστίγωμα και στιγμές to myself, από αυτές που έχω τόσο ανάγκη κάποτε.

Η ζωή κάνει κύκλους. Δίνει ευκαιρίες για μαθήματα και μέσα από τα ωραία και μέσα από τα άσχημα. Αλλά πάντα μας φέρνει το λογαριασμό, όποιος κι αν είναι αυτός.

Και απόψε, αφήνω και τα ρέστα μου.

Ζακέτα.

Θες ζακέτα για το μπαλκόνι πια τα βράδια.

Έχει μια γλύκα, πώς να το κάνουμε?

Κι ενώ δεν έχει αλλάξει ουσιαστικά ο καιρός, την νιώθεις την αλλαγή που έρχεται.

Η στασιμότητα είναι φριχτή. Καταστροφική ακόμα.

Γι' αυτό αλλάζουν οι εποχές, αλλάζουν και οι καιροί.

Οι άνθρωποι, τα πράγματα, τα δεδομένα.

Προσαρμόζεσαι.

Και μαζί με αυτό, ίσως και να βελτιώνεσαι.

Παλιά την σιχαινόμουνα την αλλαγή: μου προκαλούσε τεράστια ανασφάλεια και άγχος, από το φόβο του άγνωστου.

Άτιμος αυτός ο φόβος. Αλλά και η μόνη οδός για τα όσα έχουμε ονειρευτεί. Ή το μόνο εμπόδιο.

Είναι αδύνατο να θες να πας παρακάτω και να μένουν παράλληλα όλα ίδια.

Είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου από πέρσι το καλοκαίρι, ότι θέλω να γίνω fearless. Και με την πρωτοχρονιά είπα να παρατήσω και αυτόν τον ψυχοφθόρο φόβο του αγνώστου και ό,τι έρχεται να το αγκαλιάζω καλοπροαίρετα, με περιέργεια και ενθουσιασμό.

Κι έτσι με βρίσκεις τώρα, στην αλλαγή μιας εποχής, στην αλλαγή του καιρού, με την ζακέτα στη βεράντα.

Και με μια παράδοξη ψυχραιμία και αισιοδοξία: ίσως να έχω κάνει ένα βήμα πιο κοντά στα όσα τόλμησα να ζητήσω και να ονειρευτώ.

Αλλά για να έρθουν, πρέπει να αλλάξει πρώτα η εποχή.

Καταπολεμώ αυτό τον άτιμο φόβο συνειδητά και με πειθαρχία: βάζω ηρεμία εκεί που υπήρχε ανασφάλεια, καταπολεμώ το άγχος και το φόβο με πίστη.

Έχω την ζακέτα μου, εσένα, την υγειά μου και πίστη. Και όλα τα άλλα in between.