Μικροανασκόπηση 2018

Λοιπόν, πού είχαμε μείνει?

Μπράβο, ναι, στην κορώνα.

Την κρατάμε και φέτος.

Που λες το 2018 με βρήκε να μισοκοιμάμαι σε ένα καναπέ σε ένα πάρτυ. Αλλά ουσιαστικά με βρήκε λίγο χαμένη...

...με συγκάτοικο..

..και άνεργη.

Totally uncharted territory. Αλλά είπα να δω τα θετικά σε αυτές τις αλλαγές που θεμιτά ή όχι ήταν πια η πραγματικότητα μου. Και το ενδιαφέρον είναι πως πάντα εκ των υστέρων μπορείς να δεις καθαρά και να καταλάβεις...

Ωστόσο, έκλεισα το μάτι στη ζωή...

... έβαλα κάτι να πιω...

....και είπα, για να δούμε πώς θα γίνει. Αποφάσισα να ασχοληθώ πρώτα με την προσωπική μου ζωή, να χωνέψω αυτήν την αλλαγή (βλέπε συγκατοίκηση) που πήγαινε καλά μέχρι που..

...νόμιζε ότι θα ήταν τόσο εύκολο να αδειάσω ντουλάπες.

Babe, the shoes stay. All of them. Επομένως πήραμε καινούργια ντουλάπα και είμαστε όλοι happy. 

Επομένως, ήρθε η ώρα να ασχοληθώ με τα επαγγελματικά. Δεν γαμιέται λέω, ας τα δω αλλιώς...

...ας μην μπω σε κουτάκια κι ας δοκιμάσω άλλες διόδους εκτός από την μέχρι τώρα πεπατημένη μου...

(me, trying to overcome all obstacles)

Αλλά κάπως, τα κατάφερα. Και παρά τις δυσκολίες, και παρά τα losses, κυρίως οικονομικά, μπορώ να πω, kid you did good.

Κατά τα άλλα όμως μπορώ να πω πως το 2018 ήταν καλή χρονιά. Πολύ καλή χρονιά. Είχε περισσότερα γέλια και χαρές παρά δάκρυα..

...ήταν γεμάτη αγκαλιές...

...και τέτοιες αγκαλιές...

...είμαι καλά και φαίνεται..

...είμαι ή ρ ε μ η ψυχικά, συναισθηματικά, σωματικά...

...και ξέρω πού πατώ και κυρίως, με ποιους, που είναι εκεί thick and thin, no matter what.

Μέχρι το καλοκαίρι έχω μπει σε μια τροχιά επαγγελματικά με ωραίους ανθρώπους και εξίσου ωραίους επαγγελματίες...

...και τότε, μπαμ, ανατροπή, χάος, δεν ξέρω τι μου γίνεται πάλι γιατί...

Αυτά είναι.

Νιώθω πως ήταν το πιο σουρεάλ συναίσθημα που αισθάνθηκα. Δεν νομίζω να ξεχάσω εκείνη την μέρα. Ε με αυτό, οικογένεια, φίλοι και εμείς είμαστε κάπως έτσι...

... μέχρι που συνειδητοποιώ ότι με το "bling" όπως λέω το δακτυλίδι μου, έρχεται και γάμος...

Εγώ. Που ΠΟΤΕ δεν με φαντάστηκα έτσι...

And the shit that goes into a wedding! Το νυφικό, το venue, το φαγητό, εκκλησιές, λουλούδια και μαλακίες...

Μετά από ένα μίνι breakdown, και μια ωραία κουβέντα, αποφασίσαμε οι δυο μας σε κάτι δικό μας, που μας εκφράζει κι ας σπάει όλους τους κανόνες. Χεστήκαμε.

Στην εκπνοή του το 2018 με βρίσκει χαρούμενη και ευγνώμων...

...έχω λόγους να πιστεύω ότι τα καλύτερα έρχονται στη δουλειά...

... και στα προσωπικά...

... και γιατί όχι, σε ότι επιθυμεί η ψυχή μας

Εύχομαι καλή χρονιά και υγεία σε όλους και πίνω σε αυτό...

...λεφτά γιατί όχι, είναι πάντα καλοδεχούμενα....

...αγκαλιάστε το καινούργιο...

... όσο τρομακτικό κι αν φαίνεται. Κι όταν νιώθετε στάσιμοι...

...να βρίσκετε τρόπους και λόγους μην τα παρατάτε...

...και κυρίως να μην είστε μόνοι σε αυτό.

Α ναι! And never forget what you're worth!!

Καλή χρονιά!

I Needed That

Είχα μια μικρή τριανταφυλλιά στη βεράντα. Μια γλάστρα με κίτρινα τριαντάφυλλα.

Από όλα τα φυτά μου, ήταν το αγαπημένο μου.

Και λέω ήταν, γιατί την είχε άχτι η γάτα μου.

Λίγο λίγο κάθε μέρα την έβλεπα να την πειράζει, να την ρίχνει, να την τρώει. Όσο και να της θύμωνα, αυτή ατού, εκεί, στην τριανταφυλλιά μου.

Ως που τελικά, μαράθηκε. Όσο και να την περιποιήθηκα, κλάδεψα, πότισα, φαίνεται πως η γάτα κέρδισε και έμεινα με τον καημό.

Το μόνο που είχε μείνει ήταν δύο ξερά καφέ κοτσάνια να βγαίνουν από το χώμα.

Επομένως το άφησα και είπα να φυτέψω κάτι άλλο όταν φύγει ο χειμώνας. Αυτό πριν 1,5 μήνα.

Τις προάλλες πήρα κάποια ευχάριστα νέα για κάτι που με απασχολούσε καιρό. Και χάρηκα πολύ, ένιωσα μια ανακούφιση και ας τολμήσω να πω, και μια αισιοδοξία.

And I shit you not, εκείνο το βράδυ που βγήκα στη βεράντα να μαζέψω την γάτα μου, βλέπω στην γλάστρα της τριανταφυλλιάς, ένα μικρό ολοπράσινο φύλλο. Πάνω στο -κατά τα άλλα- ξερό κοτσάνι, βγαίνει ένα νέο, καταπράσινο κοτσανάκι, με ένα όμορφο πράσινο φυλλαράκι.

Κι ας έχουμε Δεκέμβρη.

Κι ας έχω να ποτίσω εκείνη τη γλάστρα 1,5 μήνα.

Κοίταξα ψηλά τον ουρανό και σκέφτηκα "I needed that".

It Turns Out Alright

Νομίζω ο λόγος που τα παραμύθια τελειώνουν με το "κι έζησαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα" είναι γιατί αν σου αποκάλυπταν πώς έζησαν και τι εννοούν με αυτό το καλά ίσως να μην μπαίναμε καν στον κόπο για το δικό μας happily-ever-after.

Μην με παρεξηγήσεις, μια χαρά είμαι και περνάω, απλώς, νιώθω ότι έχω μπει σε άλλη διάσταση, κάτι σαν ένα παράλληλο σύμπαν. Ξαφνικά, οι γύρω σου, σου αποκαλύπτουν ένα άλλο πρόσωπο. Οι γονείς ας πούμε δεν είναι πια μόνο γονείς, αλλά συνωμότες, πρόθυμοι να σου σε πάρουν από το χέρι και να σου δείξουν τα γκέμια της συνύπαρξης με τον 'the one' σου -κάποτε μάλιστα με ανεπιθύμητα υπερβολικές λεπτομέρειες για το πως ο άλλος γονιός είναι σαν σύντροφος.

Ειλικρινά.

Κάποια άλλα πράγματα τα ανακαλύπτεις μόνη σου, όπως ας πούμε, από δω και μπρος θα βάζεις πλυντήριο και θα έχεις 27 ζευγάρια κάλτσες για κάποιο λόγο. (ΠΟΙΟΣ ΦΟΡΕΙ ΤΟΣΕΣ ΚΑΛΤΣΕΣ ΣΕ ΜΙΑ ΒΔΟΜΑΔΑ ? ! ) *hint* not me.

Τόσο καιρό, τόοοοσα χρόνια, μας έκαιγε η αναζήτηση, αυτός ο καημός να βρεις τον άνθρωπο σου, να αγαπιέστε, να είστε όπως στις ταινίες. Και κατάλαβα ότι, δεν έχουμε ΙΔΕΑ τι μας περιμένει όταν επιτέλους συνωμοτήσει το σύμπαν και βρεις αυτόν τον άνθρωπο. Είναι λες και περνάς στάδιο και πας σε άλλη πίστα, όπου -όπως και όταν έκανες τα πρώτα σου βήματα στην αναζήτηση- έτσι κι εδώ δεν έχεις την παραμικρή ιδέα πώς προχωράς και πού καταλήγεις.

Uncharted territory όπως μου αρέσει να το λέω. Αλλά το λέω με γλύκα και χαριτωμενιά. Επειδή μπορεί μεν να μην έχω ΙΔΕΑ τι γίνεται και πώς πάει η φάση, όμως η φάση είναι ότι μου αρέσει και είμαι καλά. Ήμουν -όπως φαίνεται- έτοιμη γι'αυτό. Σίγουρα παίζει ρόλο και ο άνθρωπος που αποφασίσαμε να συμπορευτούμε. Κάνει την διαδρομή -την άγνωστη αυτή διαδρομή- όμορφη, ήρεμη και παρά τα μικρά που ίσως προκύπτουν, πάνω από όλα, ευχάριστη.

Επομένως κοιτάω λίγο πίσω μου, κάνω μια μικρή ανασκόπηση, και μου χαμογελάω για τα όσα με άγχωναν και πλήγωσαν και θέλω να πω τον νεαρότερο εαυτό μου, "kid, it turns out alright".

Θα ήθελα να ξέρω ότι θα μου το πει αυτό και ο γηραιότερος εαυτός μου.

Μικρές Χαρές (Ι)

Να μαγειρεύεις ξυπόλυτη.

Πίνοντας λευκό κρασί.

Με χαμηλό ζεστό φωτισμό.

Ακούγοντας Stevie Wonder.

Το σπίτι να πλημμυρίζει με νόστιμες μυρωδιές.

Και να απολαμβάνουμε το γεύμα μας παρέα, αργότερα.

Είπα Ναι.

Δεν ήμουν αρνητική με την ιδέα... αλλά ούτε ιδιαίτερα θετική και ένθερμη τόσα χρόνια, για να πω την αμαρτία μου.

Αλλά τόσα χρόνια αναλώθηκα στην αναζήτηση του ιδανικού za za zoo, έτσι? Με όλα τα ευχάριστα -και μη- παρελκόμενα, με στόχο τι ουσιαστικά? Αυτό δεν το είχα σκεφτεί ποτέ. Γιατί όσο είσαι στην αναζήτηση, σε ενδιαφέρει η διαδρομή και όχι τόσο ο προορισμός.

Κι εν τέλει, βρήκες την κατάλληλη διαδρομή και συνειδητοποιείς ξαφνικά ότι κάπου πας. Με κάποιον. Κάπου οδηγεί αυτή η διαδρομή.

Επομένως με ρώτησε...

...και είπα ναι.

Με ανέλπιστη και πρωτόγνωρη χαρά.

Και όπως δείχνει το GPS της διαδρομής, παντρεύομαι.

*ξεροκαταπίνω χαμογελαστά*

Φίλοι μου που έχετε κάνει αυτή τη διαδρομή, any tips για την νεοφερμένη?

Please, Keep It In Your Mouth

Βρήκα τσίχλα κολλημένη πάνω στο αυτοκίνητο μου σήμερα.

Ειλικρινά.

Και όχι, δεν ήμουν παράνομα παρκαρισμένη ή κάτι.

Ντάξει, είπαμε κυκλοφορούν πολλοί βλαμμένοι εκεί έξω.

Αλλά συνεχίζουν να με εκπλήττουν.

Είπα δόξα το Θεό που αυτά είναι τα -στην έλλειψη μιας καλύτερης λέξης- "προβλήματα" που έχω να αντιμετωπίσω.

Αλλά ρε παιδιά, ζητώ πολλά με το να δείχνουμε λίγο σεβασμό στους άλλους? Ας πούμε, τύλιξε την σε ένα χαρτάκι και πέταξε την. Δεν είναι δύσκολο. Ούτε θέλει ιδιαίτερο κόπο. Μόνο, λίγη λεπτότητα. Λίιιγη σκέψη. Αυτό.

Πέταξε την. ΣΤΟΝ ΚΑΛΑΘΟ.

Οr keep it in your mouth.

*FYI το ίδιο νιώθω και για το φτύσιμο, seriously, stop it όπου βρείτε να φτύνετε. Έλεος. Σαν τις καμήλες.

You're human.

Εκτός κι αν όντως είστε καμήλες.

Αυτά. Πώς ήταν η δικιά σας Δευτέρα?

 

Τετάρτη.

Ηρεμία.

Το χρειαζόμουνα.

Το ήθελα.

Μέσα και έξω.

Πεθυμώ πολύ αυτά τα βράδια μου, που έχουν αραιώσει αναγκαστικά, αλλά ίσως τα απολαμβάνω περισσότερο πια.

It's good.

Πλας Γουάν.

Ω ναι! Μπήκαμε σε εκείνη την εποχή. Την ιδιαίτερη εκείνη εποχή που μεγαλώνει η μέρα, κάνει ζέστη και τα βράδια έχουν μια ωραία γλύκα.

Εκείνη την όμορφη εποχή μετά το Πάσχα που τα weekend σου είναι τίνγκα γιατί όλοι αρχίζουν να αρραβωνιάζονται/ παντρεύονται/ βαφτίζουν και από κοινωνικές χαρές (ή υποχρεώσεις) είσαι full.

Αλλά μου συνέβη το εξής καινούργιο και κάνω γκάλοπ να δω αν όντως έτσι πάει η φάση ή αν τελικά τώρα που μπήκα σε σοβαρή σχέση έχω πάψει να είμαι ανεξάρτητη προσωπικότητα και οφείλω να το πάρω απόφαση.

Παιδική φίλη μου, αδερφική φίλη μου, 20 χρόνια και βάλε φιλία μου στέλνει προσκλητήριο. Σε μένα. Στο όνομα μου. Με επιλογή να φέρω και το πλας γουάν μου. Φτάνοντας λοιπόν στο χώρο, ψάχνω να βρω το όνομα μου στη λίστα που έχουν στην είσοδο για να βρω το τραπέζι μου... Ψάχνω, ψάχνω...Tinkerbell πουθενά.

Yup. Στην λίστα ήταν το όνομα της σχέσης μου. Και πλας γουάν. Το τονίζω, ΣΧΕΣΗ μου. Όχι άντρας μου. Όχι αρραβωνιαστικός μου. Όχι κολλητός της. 20 χρόνια φίλες και κουμπάρες, αλλά καταχωρήθηκα ως το πλας γουαν του φίλου μου. Τον οποίο είδε μία φορά.

What. The. Fucking. Fuck.???

Έτσι πάει το πράγμα? Επειδή είμαι γυναίκα αυτομάτως είμαι συνοδός του άνδρα? Άσχετα αν δεν έχει καμία σχέση και επαφή με αυτούς που μας κάλεσαν? Ή απλώς την παραείδε ο φεμινισμός μου και το θεώρησα άκυρο?

Ίσως και λίγο disrespectful?

Ευπρόσδεκτες απόψεις, σκέψεις, ανάλογες εμπειρίες και κουμπάροι.

Αναζητώντας Ισορροπίες

Τα τελευταία χρόνια δούλεψα πολύ το θέμα της "αλλαγής". Ή μάλλον καλύτερα, στο να αποδέχομαι ευκολότερα την αλλαγή. Να την βλέπω με την θετική προοπτική της κι όχι τις όποιες αρνητικές επιδράσεις της.

Go with the flow ένα πράγμα.

Αυτό που δεν περίμενα, ήταν κάτι αυτονόητο μεν, απρόβλεπτο δε: η μεταβολή των ισορροπιών. Γιατί μπορεί μεν να καταφέρεις να ενστερνιστείς την αλλαγή, αλλά τι γίνεται όταν οι υπόλοιπες ισορροπίες χάνουν... την ισορροπία τους?

Η ζωή μου έχει αλλάξει σχεδόν ριζικά μπορώ να πω. Και είναι υπέροχο. Αλλά με πιάνω ακόμα να δυσκολεύομαι συχνά να βρω τις ισορροπίες μου.

Νομίζω δεν κατανέμω σωστά την προσοχή και την συγκέντρωση μου και δεν εκμεταλλεύομαι σωστά το χρόνο μου.

Και παρά το γεγονός ότι το σκέφτομαι αυτό, δεν μου δημιουργεί ουσιαστικά προβλήματα στην πραγματικότητα. Απλώς είναι όλα πολύ διαφορετικά και προσπαθώ να προσαρμοστώ σε αυτό.

Έχουν αυξηθεί οι υποχρεώσεις, ο κύκλος, τα πράγματα που πρέπει να γίνουν. Έχει μειωθεί ο χρόνος, ο ουσιαστικός χρόνος που περνάς με τον άλλο, τους φίλους, με τον εαυτό σου. Κάποιες μέρες αναρωτιέμαι αν έκανα άλλες σκέψεις, εκτός από το "τι άλλο έπρεπε να κάνω σήμερα?".

Please πες μου ότι με καταλαβαίνεις γιατί το διαβάζω και ακούγεται πολύ διαφορετικά μες το μυαλό μου.

Anyway. Στο δια ταύτα. Είμαι καλά. Απλώς θέλω λίγο ακόμα χρόνο προσαρμογής.

Και να μην μου μιλάει κανείς όταν κάνω μπάνιο.

Δεν Θέλω Να Ξανακούσω

Δεν θέλω να ξανακούσω τη λέξη "κόμμα".

Το κόμμα αποφάσισε, το κόμμα στήριξε, το κόμμα διέγραψε, το κόμμα θέλει φραπέ.

Το κάθε "κόμμα" αποτελείται από ανθρώπους -αμφίβολης νοημοσύνης και κριτικής σκέψης η πλειοψηφία μάλλον, αν κρίνει κανείς με το τι γίνεται και την ανοχή που επιδεικνύεται για χρόνια.

Δεν στηρίζω κανένα, δεν λασπολογώ κανέναν, δεν επιχειρώ να φωτογραφήσω κανένα με αυτό το ποστ, αλλά ειλικρινά, ειλικρινά, ειλικρινά, enough with that God damn word "κόμμα"!

Κατά τα άλλα θέλουν "ενότητα" για να λύσουν το Κυπριακό και τα της οικονομίας. Δεν θέλουμε λύση, δεν μας νοιάζει και πολύ η οικονομία, ψιλοχεστήκαμε και για την Υγεία, αρκεί να τα έχουμε καλά με το "κόμμα" και να είναι καλά το "κόμμα" και το "κόμμα" να είναι πάνω από όλους και όλα! Έχει από την περασμένη Κυριακή, άλλο από την fucking λέξη "κόμμα" δεν ακούς!

Δεν έχω ακούσει για κοινωνικές πρόνοιες, δεν έχω ακούσει για πολιτισμό, δεν έχω ακούσει -παρά με ελάχιστες εξαιρέσεις- έναν άνθρωπο να μιλά με στοιχειώδη ευγένεια και σωστά την Ελληνική γλώσσα!

Το κόμμα έτσι, το κόμμα γιουβέτσι, το κόμμα θεωρεί, το κόμμα διαφωνεί, το κόμμα να πάει στον αγύριστο.

Βάλτε τελεία.

Ζώα. Ε ζώα!

Επείραξεν Με.

Ήμουν στο τηλέφωνο με ένα φίλο νωρίτερα σήμερα όταν -ανάμεσα στην κουβέντα μας- μου πέταξε την ατάκα "πέθανε η τραγουδίστρια των Cranberries".

"Μα η Dolores?" του είπα, λες και μιλούσα για μια συμμαθήτρια μας, μια γνωστή, ένα οικείο μας πρόσωπο.

Γιατί έτσι ακριβώς το ένιωσα. Έχει λίγες ώρες τώρα που παραμιλάω, μα η Dolores?! Και δυσκολεύομαι ακόμα να το χωνέψω.

Το "Dreams" το άκουγα όταν ετοιμαζόμουν να βγω για το πρώτο μου date με τον έρωτα του λυκείου.

Το "Animal Instinct" ήταν από τα τραγούδια που άκουγα τότε στο ραδιόφωνο και δεν κατάφερνα ποτέ να πιάσω τον τίτλο ή το συγκρότημα. Προ YouTube και Shazam εποχές, αντιλαμβάνεσαι. Και όταν επιτέλους έμαθα λεπτομέρειες για το κομμάτι που τόσο αγαπούσα αλλά δεν ήξερα, μου ήταν αδύνατο να τις ξεχάσω.

Ο Peter Pan πριν χρόνια μου αφιέρωνε ασταμάτητα το "Ordinary Day", beautiful girl με ανέβαζε, beautiful girl με κατέβαζε, κι έτσι, κατά κάποιο τρόπο, ένιωθα αυτό το κομμάτι κι αυτή τη φωνή, δική μου, δικά μου, προσωπικά μου.

Κι όταν χωρίσαμε, είχα λιώσει και εγώ και το "Linger" στο repeat.

Επείραξεν με που έφυγε τόσο ξαφνικά. Ήταν αναμφισβήτητα μία και μοναδική.