If a writer falls in love with you, you can never die.

Δευτέρα 31 Οκτωβρίου 2016

Χαλλογουίν

Έβγαλα το μακιγιάζ μου με χειρουργική προσοχή στη λεπτομέρεια.

Άφησα τα ρούχα να πέσουν στο πάτωμα και μπήκα κάτω από το καυτό νερό του ντους και το άφησα να τρέξει ώρα πάνω μου χωρίς καν να κουνηθώ.

Ίσως και να κρατούσα την αναπνοή μου.

Βράχηκαν τα μαλλιά μου, κι εγώ ως το κόκκαλο.

Γιατί αυτό το βράδυ που όλοι φοράνε μάσκες και στολές, εγώ έχω ανάγκη να ρίξω τις μάσκες μου και να σου πω την αλήθεια μου.

Μου λείπει ο αδερφός μου. Αυτός που ήταν, αυτό που ήμασταν. Μου λείπει η οικογένεια μου, αυτό που δεν είχα αμφισβητήσει ποτέ, τον τελευταίο χρόνο νιώθω να το χάνω μέσα από σκοτεινές χαραμάδες και να μου μένει στα χέρια στάχτη.

Με κοιτάνε 3 ζευγάρια μάτια πελαγωμένα από την άρνηση και την απελπισία και δεν ξέρω πώς να σηκώσω αυτό το βάρος χωρίς βοήθεια.

Μου λείπει ο Ταύρος, τότε που με κοίταγε στα μάτια κι έλιωνε. Τώρα νιώθω ότι με κοιτάει αλλά δε με βλέπει καν. Και πονάει η συνειδητοποίηση ότι love is not enough.

Κοιτάω γύρω μου, κόσμο, χαμό, μιλάνε όλοι, κάτι λένε, είναι ωραία, απλώς κάποτε νιώθω ότι βγαίνω από το σώμα μου και επιπλέω πάνω από τα κεφάλια μας και μας κοιτάω αποστασιοποιημένα και φαινόμαστε τελικά τόσο μικροί και αστείοι.

Κι αναρωτιέμαι πώς και πότε έγινα τόσο resilient, ίσως από αναισθησία? Ή μήπως από ανάγκη? Είναι αυτό που λένε ωρίμανση? Ή μήπως ακρωτηρίασα τελικά το συναισθηματικό μου κέντρο?

Ξέρω ότι οι καταστάσεις και το timing δεν με παίρνουν να λυγίσω.

Ίσως τελικά να'ναι απλώς το βάρος της ευθύνης.

Ποιος ξέρει στην τελική?

Και τι σημασία έχει εδώ που τα λέμε το γιατί.

Απλώς παίρνεις τα facts και προχωράς ανάλογα.

Έτσι, κάτω από το ζεστό νερό του μπάνιου, κλείνω τα μάτια, και νιώθω να αγκαλιάζει αυτή η αίσθηση του ζεστού νερού ευχάριστα το σώμα μου, την ψυχή μου ακόμα, και παίρνω μια βαθιά ανάσα και σκέφτομαι ότι it's Halloween and of course I can't help but think of things, people, circumstances, feelings even, that have come and gone.

And for a moment there, it feels kinda sad.

But I'm no longer handicapped by it.

I acknowledge it.

Embrace it even.

And go to bed with my mind and soul at peace.


Τρίτη 25 Οκτωβρίου 2016

Don't Ask Me.

Ήταν πολύ παράξενο αυτό που συνέβη απόψε.

Εντελώς ξαφνικά, λες και πέρασε από πάνω μας ένα χοντρό σύννεφο και γλύκανε ο ουρανός. Η νύχτα έγινε πιο ζεστή ξαφνικά. Λες και η άνοιξη ήταν στην γωνία να μας περιμένει.

Και για μια στιγμούλα, δεν σου κάνω πλάκα, μπορούσα να μυρίσω γιασεμί στον αέρα.

Και σε σκέφτηκα.

Εσένα. Το γέλιο σου. Τη φωνή σου.

Τη μυρωδιά σου.

Επεθύμησα σε.

Ξέρω, είμαι απαράδεχτα πιεσμένη κι έχω να σε δω μέρες, αλλά ξέρεις ότι σε σκέφτομαι.

So don't ask me.

What you know is true.

Δευτέρα 10 Οκτωβρίου 2016

Στις 5

Περνάω ένα από αυτά τα άυπνα βράδια που γίνονται ξημέρωμα και πρέπει να είμαι στο πόδι -και σε λειτουργίσημη κατάσταση- σε περίπου ένα δίωρο για να αντιμετωπίσω άλλη μια 14 ωρη μέρα.

Δεν είμαι ακριβώς περίπτωση για να ζηλεύει κανείς.

Ούτε να θαυμάζει.

Απλώς αυτός ο κανείς να με κατανοεί και να μου δίνει καφέ όταν βλέπει το μάτι μου να γυαλίζει.

Που όπως το κόβω, σε πραγματικό χρόνο θα είναι κάθε περίπου 20 λεπτά.

Χωρίς να πλησιάζει καν το τέλος του χρόνου, κάνω μια μίνι ανασκόπηση και βλέπω τις αλλαγές που έχουν γίνει φέτος και τα αποτελέσματα είναι άξια συζήτησης και ανάλυσης.

Που όμως δεν είναι της παρούσης. Απλώς, για το πρακτικό, έγινε ένα τεράστιο switch και μετά ένα shift και άλλαξαν όλα.

Είμαι καλά, σου λέω, στις 5 το πρωί ανάβοντας άλλο ένα τσιγάρο. Αλήθεια, καλά είμαι. Κουρασμένη, αν και ανίκανη να κοιμηθώ από την ένταση υποθέτω και όλες τις άλλες μαλακίες που έχω μες το μυαλό, αλλά καλά.

Και είχα καιρό να το πω αυτό.

Και δεν το λέω γιατί όλα γύρω μου είναι εξαιρετικά και πάνε περίφημα. Δεν ξέρω τι συνειδητοποίηση έχει πέσει πάνω μου, αλλά με πιάνω να αντιδρώ και να φιλτράρω τα πράγματα τόσο διαφορετικά, που αυτό από μόνο του αποτελεί μια πηγή δύναμης, ψυχικής και πνευματικής, που ως γνωστό, στερούμουν οικτρά.

Ξέρεις, καμιά φορά είναι θέμα προοπτικής και μόνο. Γιατί, αν μη τι άλλο, έχουμε πάντα τον έλεγχο στο πως θα αντιδράσουμε στα πράγματα.

Καμιά φορά πρέπει να μείνεις ξάγρυπνος και να αποδεχτείς το γεγονός ότι απόψε ο ύπνος δεν μένει πια εδώ, και να το απολαύσεις.

Να επιτρέψεις στον εαυτό σου να παραδεχτεί αδυναμίες, φοβίες και αλήθειες που δύσκολα φανερώνονται στο φως.

Να κάνεις σκέψεις που σε τρομάζουν αλλά να αντισταθείς στην μανία τους να σε κάνουν υποχείριο τους.

Να πεις αν μη τι άλλο, δε γαμιέται, και να αποφασίσεις ότι αυτή τη φορά, δε θα φοβηθείς. Ό,τι κι αν είναι αυτό.

Αναρωτιέμαι, κοιτώντας από το μπαλκόνι την πόλη, ποιες άλλες μπαλκονόπορτες είναι ανοιχτές αυτή τη ώρα και ποιους φιλοξενούν. Γιατί είναι ξύπνιοι αυτήν την ώρα? Και τι να περνάει από το δικό τους μυαλό?

Κι όπως ανάβω άλλο ένα τσιγάρο, σκέφτομαι όλα τα καλά που μου χάρισαν τα δύσκολα, τι δώρο ήταν και πως με προτιμώ έτσι.

Έστω και λίγο άυπνη ένα βράδυ Κυριακής...

...ή ξημέρωμα Δευτέρας.