Κουτιά

Μαζευτήκαμε νωρίς το απόγευμα.

Και βάλαμε μια ολόκληρη ζωή σε κουτιά. 

Αυτά τα κρατάμε. Αυτά τα δωρίζουμε. Αυτά να πετάμε.

Χωρίζουν οι άνθρωποι, μετακομίζουν και φεύγουν και μαζευόμαστε οι υπόλοιποι να βοηθήσουμε να μαζέψουμε αυτή τη ζωή σε κουτιά.

Η τραπεζαρία που φιλοξένησε άπειρα βράδια γέλιου, δωρίζεται.

Το σαλόνι που άκουσε τις μεγαλύτερες χαρές και λύπες μας, είναι άδειο.

Ένα ζευγάρι που μου στάθηκε όσο κανένας σε μια εποχή που ήμουν πραγματικά μόνη και χαμένη. Τους έλεγα πάντα ότι είναι σαν να με είχαν υιοθετήσει. 

Και σήμερα τους βοήθησα να κλείσουν ένα δικό τους κεφάλαιο.

Κατεβαίνοντας τα σκαλιά σκέφτηκα τι τρομερό, και ευλογία συνάμα, να ξέρω ότι είναι η τελευταία φορά. 

Δεν τα πάω καλά με τα απότομα και τα ξαφνικά.

Κοίτα να δεις, που αυτή η αγαπημένη, γνώριμη σταθερά δεν υπάρχει πια.

Δεν μένει πια εδώ.

Κι αν δεν είχα την συναισθηματική ωριμότητα που έχω δουλέψει πολύ, ίσως και να δάκρυζα όπως έστριβα στο στενό.

Νερό.

Μια μικρή νίκη σε ένα κατά τα άλλα χαώδες και εξαντλητικό σκηνικό.

Είναι ωραίο να ακούγεται και να γίνεται το σωστό. Σαν να επαναφέρεται η ισορροπία στο σύμπαν.

***

Ένα τραύμα που ακόμα αναβλύζει αλλά δεν το αφήνω, το δουλεύω, το παλεύω και δεν μουρμουρώ.

Θέλω να φύγει, θέλω να μην γινότανε ποτέ.

Αφελές, το ξέρω, αλλά είναι η απλούστερη αλήθεια μου.

Τι μου έχει μάθει, πολύτιμο, αλλά και τι δεν θα έδινα να μην συνέβαινε ποτέ. 

***

Κι αναρωτιέμαι, από τι ύλη είμαστε φτιαγμένοι τελικά: να είσαι τόσο ευάλωτος και πιο δυνατός ταυτόχρονα, πώς γίνεται?

Πώς γίνεται να έχεις μεγαλύτερη ηρεμία μέσα στην τρικυμία? 

Και μεγαλύτερη ενσυναίσθηση ενώ θέτεις πιο ξεκάθαρα και απόλυτα όρια?

***

Η γη συνεχίζει να γυρίζει.

Το νερό είναι άπιαστο.

Και μια μέρα όλα αυτά δεν θα έχουν καμία απολύτως σημασία.

Αλλά αυτή τη μικρή νίκη, για μια στιγμούλα μόνο, την ένιωσα στο πετσί μου.