Μικροανασκόπηση 2021

Πέρσι, ανήμερα Πρωτοχρονιάς αγόρασα μια ντουλάπα. 

(Internet shopping  σ' α γ α π ώ).

Αναρωτιέμαι αν φέτος θα είναι η χρονιά που θα αγοράσουμε σπίτι.

Αν το 2020 μου φάνηκε 'φλατ' σαν χρονιά λόγω κορωνοϊού, lockdown και του μουδιάσματος που πρακάλεσαν, το 2021 μου φάνηκε μακρύ. Πολύ μακρύ. Ειδικά το δεύτερο μισό του. Και δεν ξέρω αν με ανακουφίζει που φεύγει, ή αν...  .... .....

Δεν ξέρω, έχει βδομάδες που προσπαθώ να συμπληρώσω αυτή την πρόταση και δεν το βρίσκω. Ακόμα.

Κι ενώ είμαι αισιόδοξος άνθρωπος, νιώθω ότι γειώθηκα (και προσγειώθηκα) διαφορετικά φέτος, με αποτέλεσμα να έχω γίνει πολύ matter-of-fact και ρεαλίστρια. Μεγάλο ξενέρωμα. Αλλά παραδόξως, καθόλου άγνωστο το τοπίο.

Αν έπρεπε λοιπόν να συνοψίσω κάπως το 2021 θα σου έλεγα απλώς 'Shit just got real'.

Πέθανε μια φίλη μου. Έτσι ξαφνικά. It still doesn't make sense.

Αρρώστησε ένας φίλος μου. Επίσης doesn't make sense.

Το σώμα μου δεν υπακούει στην φύση του και ίσως δεν κάνω παιδιά. 

Που δεν με χαλά για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, δεν ήταν ποτέ ψηλά στις προτεραιότητες μου αλλά έχω φάει 20 χρόνια την μαλακία την περίοδο κάθε μήνα στη μάπα, I mean, fuck off. 

Αυτό το randomness της ζωής, το μηδέν εγγυήσεις, τίποτα δεν είναι σίγουρο, μην ποντάρεις σε τίποτα και κανένα, δεν ξέρεις τι σου ξημερώνει.... όλο αυτό το concept ήταν τεράστιο μέσα στη χρονιά. Και δυσκολεύομαι να συμφιλιωθώ μαζί του. 

Επομένως ναι, shit just got real και ειλικρινά ένιωσα πολύ 'grown-up' φέτος. Τα πάρτυ και οι χαρές ήταν πολύ πιο λίγα, η διάθεση για πάρτυ και χαρές ακόμα πιο περιορισμένα και υπάρχει ένας αέρας κούρασης που πέρα από το σωματικό, είναι υποψιάζομαι και πνευματικό.

Αλλά αν πήγε κάτι καλά φέτος ήταν το θέμα καριέρα, γιατί δούλεψα -πολύ- σκληρά, μου δόθηκαν ευκαιρίες και αναγνωρίστηκε η δουλειά και ο κόπος μου. Και νιώθω μια μικρή περηφάνια για αυτό. Γιατί υπήρχαν στιγμές που πιέστηκα πάρα πάρα πολύ, και για αρκετό καιρό. 

Επίσης μπήκαμε στη διαδικασία να κοιτάξουμε τι γίνεται με το real estate κι αν αξίζει τον κόπο αυτή τη στιγμή...

Ναι... Οι τιμές στο Θεό για να πάρεις μια τρύπα, σχεδόν χωρίς παράθυρα. 

Ή ένα τεράστιο χαλαμάντουρο.

Ή ένα 2+1 όπως θέλουν να αποκαλούν κάποια 'τριάρια'.

Ή το τριάρι που έγινε δυάρι για να έχει και τραπεζαρία.

Μπορώ να μουρμουρώ για  ώ ρ ε ς. 

Είναι θαύμα που δεν το ρίξαμε κι εγώ και ο άνδρας μου στο ποτό.

Ή στα ναρκωτικά.

Επομένως, θα δω τα καλά που έχω και βιώνω, θα μου χαμογελάσω και θα σκεφτώ 'αρκεί που είμαστε καλά'.

Γιατί εκεί είναι και η ουσία. Να είσαι καλά εσύ και όσοι αγαπάς και όλα τα υπόλοιπα έρχονται, φτιάχνουν και γίνονται. 

Θα πιω στην υγειά σας...

... και θα ευχηθώ από καρδιάς να σας φέρει το 2022 ό,τι επιθυμεί η ψυχή σας.

Και θα ανάψω ένα κερί. 

Για σένα.

Για φως.

Για ελπίδα.

Για... (insert word here)

Καλή χρονιά!

 

In the Waiting Line

Είδα μια αναιδέστατη, απαράδεχτη συμπεριφορά τις προάλλες.

Ένας να ζητά τα ρέστα από τον τύπο στα rapid test γιατί να του επιβάλλεται να το κάνει. 

Ξεκάθαρα δεν του έφταιγε ο άνθρωπος αλλά εκεί θεώρησε σωστό (?!) ο άλλος να βρει να εκτονωθεί. 

Και πέρα από το εξοργιστικό της φάσης εκείνης, είναι το γεγονός ότι δεν είναι μεμονωμένο περιστατικό. Γιατί έχεις και τους έξυπνους στα μαγαζιά που κάνουν νούμερα μέχρι να δείξουν το safe pass τους.

Όλοι έχουν άποψη, όλοι φωνάζουν, και απλώς με έχει κουράσει το χάος. 

Και νιώθω ότι είναι ένας τρόπος να νιώσουν κάποιοι ότι κάπως, κατά κάποιο τρόπο, ανακτούν ένα έλεγχο γύρω από την κατάσταση. Γιατί, φωνάζεις από θυμό. Ο οποίος θυμός πηγάζει συνήθως από φόβο. Ο οποίος φόβος προκύπτει από το άγνωστο.

Ίσως παραείναι απλοϊκή η σκέψη / ανάλυση μου. Απλώς έχω κουραστεί να έχουν ΟΛΟΙ θέμα. Κι εγώ έχω θέμα με διάφορα, αλλά θεωρώ ότι δεν αφορά κανένα. Κι επίσης επειδή έχω κι εγώ θέματα, δεν μου δίνει αυτομάτως το δικαιώμα to be a dick to everyone else.

Take a chill pill και ηρεμήστε. Έλεος. Χαμός παντού. Κι εμένα νομίζω αυτό με έχει κουράσει πιο πολύ.

Άστε τα όλα ανοιχτά. Ξεχάστε τα τεστ. Όποιος θέλει ας κάνει το εμβόλιο και να πάρει τα ρίσκα του. Όποιος θέλει ας μην το κάνει και να πάρει τα ρίσκα του. Ανοίχτε τα όλα, ούτε ιχνηλάτηση ούτε τίποτα. Ας κάνουμε ότι δεν συμβαίνει τίποτα, εξάλλου τον στρουθοκαμηλισμό τον έχουμε κάνει εθνικό σπορ δαμέσα. Να κλάψουν μανούλες να δουν την γλύκα μερικοί.

Οι φωτεινοί παντογνώστες του Facebook και οι Ιππότες του Φωτός.

Φωνάζουν για τα δικαιώματα και την υγεία των παιδιών, οι ίδιοι που τους πήραν iPhone στα 6 τους και τους έχουν κάψει ήδη τον εγκέφαλο με το Baby Shark. Αυτοί που τους έδωσαν λαμπρά παραδείγματα συμπεριφοράς σε διαδηλώσεις με ορθογραφικά λάθη στα πλακάτ.

*facepalm*

Δείτε τη μεγάλη εικόνα. Βάλτε λίγη λογική και σεβασμό στα arguments σας. Αυτοκριτική. Και διαβάστε κανένα βιβλίο. Ευτυχώς η ιστορία επαναλαμβάνεται για όσους δεν μαθαίνουν από αυτήν.

Αποδοχή.

Σκεφτόμουν τις προάλλες κάποια όνειρα και στόχους που είχα μικρή. 

Ότι τους βλέπω να απομακρύνονται και να μην πραγματοποιούνται ακριβώς. 

And it's okay. Γιατί νομίζω δεν ταυτίζονται πια με το ποια είμαι σήμερα, τα θέλω και τις ανάγκες μου. 

Αλλά αρχικά με είχε σοκάρει η σκέψη. Ένιωσα σαν να με πρόδιδα. Σαν να με απογοήτευα κατά κάποιο τρόπο.

Γιατί ήταν τόσο ξεκάθαρο το πλάνο μου τότε. Ήξερα ακριβώς τι έπρεπε να κάνω για να φτάσω εκεί που ήθελα. 

Το θέμα είναι, νομίζω δε θέλω να φτάσω εκεί πια. Πια, θέλω να φτάσω αλλού, άρα εκείνα τα όνειρα και τα θέλω, μεταμορφώθηκαν σε κάτι άλλο.

Και δεν είναι απαραίτητα κακό. That's life. Μεγαλώνουμε, αλλάζουμε, αλλάζουν οι συνθήκες, κατ΄επέκταση οι σκέψεις μας κι εμείς οι ίδιοι. 

Έχασα μια φίλη μου πρόσφατα. Εντελώς ξαφνικά. Και ήταν τόσο σοκαριστικό που ακόμα και τώρα που το γράφω δεν μου φαίνεται αληθινό. 

Και για ακόμα μια φορά, ήρθα αντιμέτωπη με εκείνες τις περίεργες, σκοτεινές σκέψεις ότι τι είμαστε τελικά, τίποτα, σκόνη, 2 λεπτά στην αιωνιότητα. Και μετά έρχονται άλλα πράγματα στο προσκήνιο του μυαλού μου. Ερωτήματα που θέλουν απαντήσεις, που ακόμα δεν τις έχω.

Δεν ξέρω αν θέλω να κάνω παιδί. 

Δεν ξέρω αν θέλω να μείνω εδώ για πάντα.

Δεν ξέρω αν έχω το κουράγιο να αρχίσω τη ζωή μου από την αρχή, αλλού.

Μέχρι πότε θα νιώθω την ανάγκη να δουλεύω τόσο πολύ?

Πώς αποταμιεύεις για τα γεράματα χωρίς να στερείσαι τη ζωή τώρα, και ποιος στο καλό σου εγγυάται τα γεράματα?

Που ακόμα δεν έχω αποφασίσει αν είναι ευχή ή κατάρα τα γεράματα. 

Απλά καταλήγω στο ότι, όλα είναι εδώ και τώρα. Ακόμα και τα πιο σίγουρα είναι τόσο φευγαλέα, και μου φαίνεται τόσο τρομακτικό, που σφίγγεται η ψυχή μου όταν το σκέφτομαι.

Και το σκέφτομαι πολύ έντονα τελευταία.

Πώς αποδέχεσαι τις πραγματικότητες της ζωής? 

Ναι, μεγαλώνοντας αποκτάς στην πορεία τα απαραίτητα εργαλεία και συναισθηματικά αντίβαρα μέχρι το επόμενο curve-ball, που θα σε βάλει σε νέες σκέψεις και προβληματισμούς. 

Στο Δρόμο.

Υπάρχει μια σημαντικά μεγάλη -και ολοένα αυξανόμενη όπως φαίνεται- μερίδα οδηγών που ονομάζω Fuck-You-Drivers.

Είναι οι οδηγοί που οδηγούν με τρόπο και mentality ότι είναι μόνοι τους στο οδικό δίκτυο. Συμπεριφέρονται λες και ο δρόμος τους ανήκει. 

Αδυνατούν να σεβαστούν οτιδήποτε, από τον κώδικα οδικής ασφάλειας μέχρι το common sense. Το οδήγημα τους αποπνέει γενικότερα ένα άρωμα 'fuck you' και όποιον πάρει.

Εξαιρετικά παραδείγματα αυτής της θλιβερής ομάδας, είναι αυτοί που έρχονται σφίνα από την διπλανή λωρίδα και θέλουν σώνει και καλά να μπουν μπροστά σου για να κόψουν δρόμο. Επειδή παραείναι ντεκαντάς να περιμένουν στην μεγάλη ουρά όπως εσένα.

Ή αυτοί που κυριολεκτικά θα κόψουν το δρόμο-ή τη λεωφόρο, δεν τους πολυνοιάζει- για να παρκάρουν απέναντι, έξω από το μαγαζί που θέλουν. Ενώ εσύ, θα κάνεις το γύρω του τετραγώνου απλώς για να είναι στη μεριά σου εκεί που θες να πας ή να παρκάρεις.

Κι ενώ με εξοργίζει αυτή η αναιδέσταση εως και επικίνδυνη συμπεριφορά, νομίζω αυτό που μου χτυπά πιο πολύ στα νεύρα με αυτούς τους τύπους είναι η συνειδητοποίηση ότι μάλλον, η συμπεριφορά τους αυτή δεν περιορίζεται στο δρόμο και μόνο.

Πραγματικά τους ταυτίζω με τον αγενή τύπο που μπαίνει σε μια υπηρεσία και δεν μιλά στον απέναντι του στον πληθυντικό, με τον ενοχλητικό γείτονα που πετάει τα σκουπίδια τους έξω από τον κάλαθο 'γιατί έτσι', με το συνάδελφο που θα σου παίξει πουστιά πίσω από την πλάτη σου ή το συγγενή που θα επιχειρήσει να σου γελάσει στα κληρονομικά.

Επειδή αν είσαι τόσο παρτάκιας στο δρόμο, αδυνατώ να φανταστώ πως έχεις την ικανότητα να είσαι κόσμιος και δίκαιος αλλού. 

Διακοπές Με Φίλους.

No.

Nope.

Never EVER again.

Δεν έχω κάνει ποτέ διακοπές με -πολλούς- φίλους. Μια δυο φίλες το πολύ, και φτάνω το limit μου. Γιατί είμαι έτσι σαν άνθρωπος. Ανέκαθεν.

Για μένα οι διακοπές είναι ιερό πράγμα. Και οφείλεις να δώσεις απλόχερα στον εαυτό σου αυτό που έχει ανάγκη: στη δική μου περίπτωση some god damn peace and quiet.

Ακόμα κι όταν συνυπάρχω σε ένα σύνολο, έχω ανάγκη να απομονωθώ, δεν είμαι καλά όταν νιώθω ότι δεν έχω το 'my space' μου. Έστω για λίγο.

Επομένως, όταν φέτος πήγαμε διακοπές με φίλους ήμουν για να πηδήξω από την ταράτσα. 

Αγοράζω πάντα έτοιμα κομμένα χόρτα για σαλάτα, μου αρέσει να μην κάνω over-complicate τη ζωή μου και βρέθηκα ξαφνικά στις διακοπές μου, στις 10 το βράδυ να κόβω μαρούλια (!!) για 14 άτομα και σκέφτηκα 'This is sooo not what I signed up for'.

Αγοράσαμε με τον άντρα μου τα κρέατα και όλα τα σχετικά για τα φαγητά, ποτά, πάγο, κάρβουνα και πραγματικά ένιωσα ότι έπεσε πάνω μας το βάρος της οργάνωσης γιατί κανένας άλλος δεν έπαιρνε πρωτοβουλία για κάτι. Ασυνεννοησία στο χίλια. Κι επειδή δεν έχουμε παιδιά, θεωρώθηκε πως μας παίρνει να μεν πνάσουμε τίποτε.

*κοίτα με που σε βλέπω τόσο στραβά*

Επομένως όταν -ενώ δεν έχω κόψει ποτέ ολόκληρο μαρούλι στη ζωή μου- βρέθηκα να κάνω αυτό ακριβώς στις διακοπές μου, ήταν αναμενόμενο ότι θα μου καθόταν στραβά. 

Σε κάποια φάση ο άντρας μου με απήγαγε και με πήγε στην αγαπημένη μας παραλία, μόνοι μας, τα δυο μας, μακριά από όλους. Κάτσαμε στα κρεβατάκια και δεν είπαμε κουβέντα για πολλή ώρα. Στα πολλά μου λέει "Αγαπώ τους φίλους μου, αλλά αν σου ξαναπώ να πάμε μαζί διακοπές, beat me up and divorce me".

Τον αγαπώ. 

Αποσύνδεση.

Δεν μπορώ να κατανοήσω κάποια συναισθήματα μου τελευταίως.

Και κάποιες σκέψεις μου, δυσκολεύομαι να τις βάλω σε μια σειρά, σε λέξεις και προτάσεις.

Δεν καταπιέζομαι ή κάτι, απλώς νιώθω ένα πράγμα... φλατ. Μια ξενέρωτη, αδιευκρίνιστη αποσύνδεση.

Λες και μου λείπει ξαφνικά ένα σημαντικό καλώδιο που ενώνει τον άυλο εαυτό μου με τον υπόλοιπο εαυτό μου που έρχεται σε επαφή με το περιβάλλον και με ανθρώπους.

Λες και κάτι, κάπου, κάπως, χάνεται στη μεταφορά και περιμένει υπομονετικά στο 'drafts' folder.

Almost.

Συνειδητοποίησα ότι μας κόβω όλους ένα χρόνο τελευταία. Εντελώς ασυναίσθητα. 

Λες και δεν το μετράω το 2020. Δεν έγινε register μες στο μυαλό μου. Λες και δεν έγινε ποτέ.

Και που έγινε, τι σκάτα καταλάβαμε θα μου πείτε και δεν θα έχετε και άδικο. 

Κι εγώ αυτό σκέφτομαι.

Επομένως, γι'αυτό και μας κόβω ένα χρόνο φαίνεται.

Αλλά ό,τι και να κόψω, αυτός ο χρόνος έγινε, πέρασε και τον φορτωθήκαμε στην πλάτη, άσχετα αν τον μετράμε ή όχι.

Δεν νιώθω ότι είναι Μεγάλη Παρασκευή σήμερα. Οι μπαλκονόπορτες είναι ανοιχτές, έχει μια γλύκα το βράδυ και λείπει αυτή η συνήθης βαριά ατμόσφαιρα που κουβαλά η μέρα. Ή μήπως όχι? 

Αναρωτιέμαι αν αισθάνομαι έτσι γιατί τους τελευταίους μήνες επικρατεί γενικότερα μια βαριά ατμόσφαιρα. Με τα όσα περνάμε, τα όσα βιώνουμε, ακόμα και τα όσα ακούμε. Πάει πάνω από ένα χρόνο που ζούμε με αυτή τη πανδημία. Αυτή η κούραση, το ξενέρωμα, η ύπαρξη μες την αβεβαιότητα. Ότι, είμαστε ήδη βαριοί, είτε το αντιλαμβανόμαστε ή όχι, επομένως δεν μας κάνει τόση αίσθηση μια τέτοια μέρα?

Ακούω jazz, με κρασί και τις μπαλκονόπορτες ανοιχτές και σκέφτομαι όλα όσα θα ήθελα να βιώσω σύντομα, αυτούς που έχω καιρό και επιθυμώ όσο τίποτα να δω, τα μέρη, τις μυρωδιές, τις αγκαλιές που αγαπώ. 

Καλή ανάσταση.

True Story

Έχω ένα χαρακτηριστικό που δεν ξέρω αν μου αρέσει ή όχι τελικά. 

Είμαι πολύ κυρία.

Κι ενώ πιστεύω ότι υπάρχουν καταστάσεις όπου κάποιους ανθρώπους πρέπει να τους στέλνεις στο διάολο και να το ξέρουν κιόλας, εντούτοις όταν βρεθώ σε αυτή τη θέση, μπαίνει το 'φίλτρο κυρίας' και αδυνατώ να ρίξω επίπεδο.

Ακόμα κι αν με έχουν αδικήσει και έχω όλα τα δίκια με το μέρος μου, η αντίδραση μου είναι πάντα ψύχραιμη και ευγενική.

Ενώ τους αξίζει ένα χεσίδι, δεν μου βγαίνει! Αντιθέτως, τους μιλάω και στον πληθυντικό. 

Φόβος, ντροπή, ανατροφή, αδυναμία? Δεν ξέρω. Ενστικτωδώς μπαίνω σε lady mode, και δεν με πιάνεις. Αλλά damn Ι guess it would feel good to say to someone 'eat shit and die' ας πούμε.

Αλλά όοοοχι, 'Μάλιστα, σας ευχαριστώ, έχετε κάτι άλλο να μου πείτε?'.

Λέω τους και ευχαριστώ φίλε!!

Εν λίο messed up εννέ?

Κι ενώ υποθέτω πως θα πρέπει αισθάνεσαι ωραία εκείνη τη στιγμή, να εκτονώνεσαι έστω με ακραίο τρόπο, στο τέλος της ημέρας σκέφτομαι, θα αλλάξει κάτι? 

Και πρέπει να πω πως looking back, I feel good με το πως έχω αντιδράσει σε τέτοιες καταστάσεις, πραγματικά νιώθω ότι τους σοκάρει παραπάνω αυτή η αντίδραση μου, αλλά σκέφτομαι τελικά, πόσοι μπορούν να εκτιμήσουν ωραίες συμπεριφορές? 

Επίπεδο, ευγένεια, σεβασμός, αξιοπρέπεια.

Άγνωστες λεξούλες. Άγνωστο το τοπίο.

Τα σκέφτομαι αυτά τώρα γιατί τελευταία έχουν συμπεριφερθεί πολύ σκάρτα σε κάποιες φίλες μου στο χώρο εργασίας τους και βλέπω τις δικές τους αντιδράσεις, τι είπαν, πως το χειρίστηκαν και λέω "ναι girl, πες τους τα!" και θαυμάζω αυτήν την εκτόνωση! Και τη μικρή αυτή δικαίωση κατά κάποιο τρόπο που διεκδικούν, λέγοντας το στα μούτρα του άλλου.

-'Πώς πάει η ζωή σου, όλα καλά?'

-'Μια χαρά'

-'Ωραία' *σαρδόνιο χαμόγελο* 'Απολύεσαι'

-'Μάλιστα. Ευχαριστώ. Έχετε κάτι άλλο να μου πείτε?'

True story. Burned into my mind. Κι ας έχουν περάσει χρόνια.

Το'χω.

Νιώθω περίεργα τις τελευταίες βδομάδες. Χωρίς να έχει γίνει κάτι. Και δεν έχω συνέλθει ιδιαίτερα.

Και πραγματικά δεν έχω κανένα απολύτως λόγο ούτε να παραπονεθώ ούτε να μουρμουρίσω. 

And yet... αυτό το περίεργο συναίσθημα. Σαν ανικανοποίητο, σαν μικρή στεναχώρια, σαν ένα παράξενο restlessness.

Μετά κάπου είδα το παραπάνω και πραγματικά ταυτίστηκα.

Χα... Pandemic fatigue... 

It's a thing and I have it.