Σε έκανα και γέλασες.
Και μετά από μήνες, χαμογέλασε η ψυχή μου.
Φοβάμαι. Ότι θα φύγεις.
Φοβάμαι ότι έχεις φύγει ήδη, ενώ κρατώ ακόμα στο χέρι μου το μαντήλι που σου σκούπισα τα δάκρυα, και είναι ακόμα ζεστό.
Και φοβάμαι που ίσως είναι το μόνο που θα μου μείνει.
Μαζί με τον καημό.
Σε αγάπησα. Πρώτη.
Πριν από όλους.
Και δεν έχω σταματήσει, όσο και να το πάλεψα.
Λένε πως ανήκεις στον άνθρωπο που σκέφτεσαι μόλις ξυπνήσεις το πρωί.
Και που είναι η τελευταία σκέψη σου το βράδυ πριν πας για ύπνο.
Η ψυχή μου το ξέρει.
Κι ενώ σπαράζω μέσα μου που δεν είσαι εδώ, που δεν κοιμάμαι πια στα χέρια σου, που το πρόσωπό σου δεν αγγίζει το δικό μου, άμα σε βλέπω να γελάς, χαίρομαι που είσαι καλά. Γεμίζει ο κόσμος μου χρώματα, όσο και να πονά.
Όσο και να μου λείπεις.
Και σου λέω καληνύχτα, κάθε βράδυ καληνύχτα, έστω κι αν είσαι πια μακριά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου