Brainwash

Ξέρεις, λένε ότι καμιά φορά πρέπει απλώς να κλικάρεις. Να έρθει εκείνη η κατάλληλη στιγμή που γίνεται ένα switch μες το μυαλό σου, έτσι στο άσχετο, εντελώς απρογραμμάτιστα, χωρίς καν να το περιμένεις.

Και συνήθως συμβαίνει αυτό κάτω από εντελώς άκυρες συνθήκες.

Σήμερα το πρωί. Πιάνω την τσιμπίδα μου. Που είναι 1) το απαραίτητο μου αξεσουάρ ever και 2) είναι η αγαπημένη μου τσιμπίδα που την έχω χρόνια.

Εντελώς άκυρα μου φεύγει από το χέρι και καρφώνεται -εξίσου εντελώς άκυρα- μεταξύ του τοίχου και της πλάτης της τουαλέτας. 2 λεπτά αργότερα με πετυχαίνεις με το chopstick να προσπαθώ να την ξεφρακάρω, μου φεύγει και το chopstick και σφηνώνεται και αυτό -εντελώς άκυρα- μεταξύ του τοίχου και της πλάτης της τουαλέτας.

Fuck. Fuck. FUUUUUUUCK!!!!

Και με πιάνει ένα νευρικό γέλιο και αισθάνομαι τόσο ηλίθια γιατί είναι τόσο ηλίθιο και άκυρο αυτό που συμβαίνει. And then it hits me; this is my life.

Lovable things.

Stuck.

Unapproachable.

Gone.

So fuck it. Find humor in things again. In life. In people and situations. Stop dwelling on your failures and setbacks. Feel challenged again, not just beaten. Focus on the good, your talents, even look at your disadvantages as awesome qualities and areas to grow.

Shine again for fucks sake woman, you know you have it in you!

And yes, it's been dark but you know what? It takes some amount of darkness to see the stars.

And for them to shine.

So yeah, αυτό θα κάνω. Brainwash myself.

Για την ώρα όμως, πάω να πάρω καινούργια τσιμπίδα.