Μια Λάμψη

Ναι, νιώθω πιο ξαλαφρωμένη. Ίσως υπήρξαν στιγμές που ένιωσα και την απόλυτη ανακούφιση. I guess I'm feeling better. Έχω minor relapses αλλά that's all part of the process ναι? Κινούμαστε στους ίδιους κύκλους, έχουμε κοινούς φίλους και γνωστούς και άμα ακούω το όνομά του, συνειδητοποιώ ότι κρατάω την αναπνοή μου.

Ακόμα.

Λες και στιγμιαία σταματάει η καρδιά μου.

Αλλά ξαναρχίζει να χτυπά.

I had some good moments these days. Έβαλα πείσμα να ξαναδώ τη ζωή μου όπως την έβλεπα, όμορφα και δυναμικά, focus on the good stuff, the good people. the good moments and it works. I'm feeling creative again, useful, capable.

I guess I still have it in me?

Πέρασα το weekend με τις παιδικές μου φίλες δίπλα στη θάλασσα. Κάναμε girls night και γίναμε λιώμα με το κρασί βλέποντας σαχλά horror b-movies. Βγήκα με τον κολλητό μου για ένα ποτό και έγειρα στον ώμο του εξουθενωμένη after a very looong day αλλά με ένα μικρό χαμόγελο γιατί it was a good loooong day. Και μετά από πολλές βδομάδες, ένα βράδυ έκανα βόλτες με το αυτοκίνητο γιατί ήμουν καλά κι όχι σε άθλια κατάσταση.

Είναι τόσο απρόβλεπτη η ζωή. Μπορεί να σου ανατρέψει τα πάντα από τη μια στιγμή στην άλλη. Σκέψου δηλαδή τι μπορεί να σου κάνει μέσα σε μια ολόκληρη μέρα. Πριν λίγες μέρες ήμουν σε αυτό το σπίτι, και γελούσαμε και ήταν ζεστά και όμορφα. Και θυμάμαι που είδα φλούδες πορτοκαλιού σε ένα αλουμίνιο πιατάκι πάνω σε μια σόμπα. Και μου έκανε τόση εντύπωση που ρώτησα γιατί είναι εκεί.

"Για τη μυρωδιά Tinks" μου είπαν and I thought it was the smartest and weirdest thing I've seen this month!

Και κοιτά να δεις που σήμερα πάλι ήμουν σε αυτό το σπίτι. Το αλουμίνιο πιατάκι με τις φλούδες από πορτοκάλι ακόμα πάνω στη σόμπα, αλλά αυτή τη φορά δεν υπήρχαν γέλια. Ούτε ήταν ζεστά. Φορούσαμε μαύρα και αγκαλιαζόμασταν βουβά.

Και θυμήθηκα εκείνη την υπέροχη, μεγάλη κουβέντα που έγραψε ο Ελύτης: "Μια λάμψη ο άνθρωπος κι αν είδες, είδες".

Το μόνο που έμεινε, ήταν η μυρωδιά από το πορτοκάλι.


Καλή βδομάδα.

Everyday I Missed You More.

I said it all.

Τόσο, που άδειασα.

I was lost for words because I said it all. Χωρίς να θέλω απάντηση, χωρίς να ζητά ο οργανισμός μου μια επιβεβαίωση. Τα είπα όλα και νιώθω ότι πήγε η ψυχή μου στη θέση της.

Απλά και όμορφα. Γιατί δεν θα μας θυμάται κανείς για τις κρυφές μας σκέψεις. Γιατί, όταν νιώθεις κάτι όμορφο για έναν άνθρωπο, οφείλεις να του το λες και οφείλει να το ξέρει. Χωρίς αντάλλαγμα. Χωρίς εγωισμό.

And you know. You always did, but you know again.

I suppose... I knew? And yet I know again too.

Και έκλαψα. Μου βγήκε τόσο αβίαστο, συγνώμη, δεν μπορούσα να κρατηθώ αλλά ήταν η πρώτη φορά in months που crying actually made me feel better. Lighter. Liberated. Relieved. 

Oh God, relief!

Hours later, να τρέχουν αβίαστα δάκρυα από τα μάτια μου αλλά νιώθω... ξαλαφρωμένη! Λες και πρώτη φορά παίρνω ανάσα. Πάει αέρας στα πνευμόνια μου, I can breathe again.

I said it all.

It's off my chest.

And I feel free.

Σ'αγαπώ όσο δεν φαντάζεσαι. Και σε εκτιμώ άλλο τόσο.

Κι εσύ.

Αλλά we are not. We will not. We can not. Something, somewhere went horribly wrong and we got caught up in it. It sucks. And God knows how much it hurts, how much it pains me, but for some reason, tonight, after we talked, I can finally breathe again, and I thank you for that.

And these tears, they feel liberating, not hurtful and I thank you for that too.

And for the first time in months, I'm actually starting to feel hopeful again.

It's good to have you back Tinks. It's been a while.

I. Am. Disney

Σας έχω πει κατά καιρούς ότι οι φίλοι μου υποστηρίζουν ότι 'Disney messed me up'. Και δεν τους αδικώ, it's true I guess.

I grew up with Disney. Από τις ταινίες, τα first edition books, τα theme parks... Αλλά είναι και οι αξίες που σου δίνουν αυτές οι ταινίες: Love, honesty, courage, goodness, kindness... All that... I grew up with exactly that. My childhood has Disney written all over it.

Και το adulthood μου εδώ που τα λέμε. Πάντα πιστεύω ότι η κάθε ιστορία -no matter how fucked up- θα έχει ένα υπέροχο ευτυχισμένο τέλος με τους πρωταγωνιστές να κρατάνε χέρι και να κάνουν hop into the sunset (ή όλοι στο conference room να χορεύουν αγκαλιασμένοι τραγουδώντας από ευτυχία). I honestly fucking believe that ακόμα, with all the goodness in my heart, και κοντεύω τα 30. (Yes I do realize how pathetic that makes me sound).

Και όπως ο κύριος Disney, έτσι κι εμένα μου αρέσει να βλέπω τον κόσμο μέσα από το καλό της ψυχής του. Μου αρέσει να επιλέγω τα όμορφα κομμάτια και να απορρίπτω τα άσχημα. Μου αρέσει η overall εικόνα να είναι όμορφη, κι όχι άσχημη. Ακόμα και τα άσχημα που συμβαίνουν, προτιμώ να τα αφήσω στην άκρη and focus on the good stuff.

Ok, βγάλτο τώρα αυτό από την μεγάλη οθόνη και βάλε το σε μια κοινωνία του 2014. Doesn't quite fit, does it? Εξηγούνται πολλά τώρα, δεν είναι?

Νο wonder πληγώνομαι εύκολα, απογοητεύομαι ακόμα εύκολα και αναρωτιέμαι που να ρίξω τίτλους τέλους όταν δεν έχω πρωταγωνιστές ευτυχισμένους riding off into the freaking sunset!

Πήγα σε ένα γάμο. Και άκουσα για 3 διαζύγια. Όλα αυτά ενώ πίνω αβέρτα κρασί για να ξεχάσω τον πόνο μου και να συνέλθω από τα δικά μου. Which left me more confused than ever. Why bother? But it's so worth it to actually do bother. But it hurts too much. Is there anyone who's happy out there? Like, really substantially happy?

*Pass me the bottle*

Ξέρω ότι δεν πρόκειται να γίνω ποτέ κωλόπαιδο. Δεν το'χω. Δεν πρόκειται να σταματήσω να κλαίω στο σινεμά ή στο θέατρο -without shame!- αν με συγκινήσει κάτι. Και μαλάκας να είσαι, δαγκωτό και με τη βούλα, εγώ θα επιχειρήσω να βρω το source of your pain για να σε δικαιολογήσω. That's just who I am.

A lot of things don't make sense to me right now. I'm still very vulnerable. Νιώθω παρεξηγημένη πολλές φορές και άλλες not even understood. But I'm ok, I'm figuring it out. I know I have to stop blaming me and make my peace with the facts. And maybe I'll finally start feeling like myself again. And then, maybe even hop into the sunset, πιο ευτυχισμένη από ποτέ.

But right now, ένας στίχος μου έρχεται στο νου and for now, με καλύπτει. Με καταλαβαίνει και εν μέρει με παρηγορεί.

My world is upside down,

The sky's not blue.

I'm lost and found,

I don't know what to do.

If I could have a single wish come true

The only thing I want to know is you.

** Oh, and in case you were wondering, yes, Cinderella is my favorite Disney cartoon. At the end of the story, she gets a new pair of party shoes and a prince.

Θέλω Να Κοιμηθώ

Θέλω να κοιμηθώ ένα βράδυ ήρεμη. Θα ήταν ωραία if I was smiling to myself αλλά είπα να μην έχω υπερβολικές απαιτήσεις. Να πάω για ύπνο ήρεμη, γαλήνια. Και να κοιμηθώ non stop ως το πρωί. Και να μην ξυπνήσω κουρασμένη. Να μην ξυπνήσω ερείπιο. Να ξυπνήσω ήρεμη και χαρούμενη όπως όταν πήγα για ύπνο. Χωρίς να βλέπω όνειρα, έντονα, συνεχόμενα. Και χωρίς να με στοιχειώνουν σκέψεις.

Γίνεται?

I'm tired.

So tired.

Νιώθω κούφια. Λες και δεν μπορώ να νιώσω συναισθήματα. Ούτε καλά ούτε κακά. Είμαι ένα πράγμα... flat. Ανέλαβα δύο πολύ ωραία projects που υπό κανονικές συνθήκες θα ήμουν σε super duper διάθεση, αλλά τώρα θέλω μόνο να κοιμηθώ. Κι ενώ είναι κάτι που ήθελα, νιώθω ότι τα κάνω με μισή καρδιά γιατί τόση μου έχει μείνει.

Θέλω να κοιμηθώ για να ξεχάσω. Και όταν ξυπνήσω να είμαι εγώ πάλι.

Θέλω να κοιμηθώ ενώ στον ξύπνιο μου είμαι σε λήθαργο.

Βγαίνω. Κανονίζω πράγματα με φίλους. Δουλεύω. Αλλά νιώθω τόσο... εκτός. Άδεια.

What the fuck is wrong with me?

Ι feel dry. Νιώθω ότι έχει ξεραθεί το αίμα στις φλέβες μου, λες κι έχει πήξει. Dry. Στεγνή από συναισθήματα, διάθεση. I used to day dream a lot κι έχω να το κάνω βδομάδες. Λες και μου λείπει η στοιχειώδης έμπνευση to just be.

Στον μεγάλο μου περίπατο, ήμουν μόνη μου αλλά καλά. Κι εδώ, που επέστρεψα σε ό,τι μου είναι γνώριμο και αγαπητό, νιώθω πιο μόνη από ποτέ. Πιο.. εκτός από ποτέ. What the fuck?

Το πιστεύεις ότι ένιωσα πως ηρέμησε η ψυχή μου όταν τον είδα? Στιγμιαία μεν, αλλά ένιωσα ότι πήγε η καρδιά μου στη θέση της. Ένιωσα πάλι τον παλμό μου γιατί my heart beat so hard against my chest. After so many weeks.

Αλλά πάλι μου έφυγε κι αυτό και νομίζω νιώθω πιο κούφια από πριν.

Και μου λέω ότι φταίει ο Γενάρης. Δεν μου αρέσει η Γενάρης, δεν μου έκατσε ποτέ ο Γενάρης, κάνε υπομονή και θα φύγει. Αλλά γαμώτο νιώθω e x h a u s t e d.

Ψυχολογικά.

Συναισθηματικά.

Exhausted.

Five.

I can't believe I almost forgot. Να'ναι καλά ο geooorge που μου το θύμησε, με το annual birthday picture που μου έστειλε.

Το blog γίνεται σήμερα 5. Πέρσι τέτοια εποχή, τα ισοπέδωσα όλα και σχεδόν το έκλεισα το μαγαζί. 5 χρόνων posts "revert to draft". And yet, here we are for our fifth birthday.

Θυμάμαι τα 5α μου γενέθλια. Είχα κάνει πάρτι στο σπίτι, αλλά τσακώθηκα με την φίλη μου και την έδιωξα. Όταν μου πέρασε ο θυμός, ένιωσα άσχημα. Ντράπηκα. Τόσο, που νομίζω τελικά αυτό μόνο θυμάμαι από εκείνα τα γενέθλια. Μετά το πάρτι, πήγα στο σπίτι της να της ζητήσω συγνώμη και θυμάμαι πως ένιωσα χειρότερα όταν είδα ότι έκλαιγε. Πέρα της παιδικής ταπείνωσης που ένιωσα που έβαλα κάτω το πείσμα και τον εγωισμό μου, I felt like the lowest form of scum που I hurt another person (πόσο μάλλον τη φίλη μου).

Παίζει από τότε να μην ξανά'πα χοντρή κουβέντα σε άνθρωπο.

(Και να τα χάλια μου).

5 λοιπόν. Σαν μια μούντζα. Ακόμα δεν το πιστεύω πως το ξέχασα. Τώρα θα μου πεις, τελευταία ξεχνάς ραντεβού, things to do, που βάζεις πράγματα, deadlines, αυτό θα θυμόσουνα πρώτο πρώτο? 'Ελα όμως που με πείραξε. My blog is part of me and somehow I managed to forget to take care myself again.

#storyofmylife

5 λοιπόν. Χιλιόχρονο, ευτυχισμένο, ροζ και 12ποντο να είναι.

(thanks geooorge!)

Words Don't Come Easily

And just like that, we locked eyes from across the room.

Click.

We don't even blink.

Ξαφνικά, άκουγα την καρδιά μου μες τα στα αυτιά μου. Την νιώθω να χτυπάει να βαράει στο στήθος μου, να πεταχτεί έξω. I'm sure everyone in the room could hear my heart beat.

Thump. Thump. Thump.

And yet I'm calm. I see you breaking away, coming my way and I am calm.

Με κοιτάει από πάνω ως κάτω, με πιάνει αγκαλιά, μου λέει ότι I look stunning.

Εγώ απλά τον κοιτάω. Δε συμμετέχω. Ούτε καν τον αγκαλιάζω πίσω. Είμαι in trance. Mesmerized. By his presence. By him.

God you look like you did before. Οnly prettier.

Με βομβαρδίζει με ερωτήσεις. Πως είμαι, αν είμαι καλά, πως πέρασα τις γιορτές, τι έκανα, αν βγήκα, αν πέρασα καλά. Δεν το πιστεύω ότι είσαι εδώ και σε βλέπω, είσαι καλά, γιατί δεν μιλάς.

Είμαι in trance και δε μπορώ να αρθρώσω λέξη. Τον κοιτάω μόνο στα μάτια.

"Γιατί δεν μιλάς?"

Σε θέλω. I hate you. How could you? Why? Μου λείπεις. Oh God, πόσο μου λείπεις. Πονάω ηλίθιε, how could you? You look beautiful. Έλα πίσω. Don't touch me again. It hurts. It hurts. You hurt. God I miss you.

Έχω τόσα να του πω και δεν μπορώ να αρθρώσω λέξη. I just look at him, suck him in, all of him. Να τον χορτάσω. Αυτά τα μάτια, αυτό το πρόσωπο, those lips, those arms.. This person, this presence that's been haunting me.

I just look at him, faint smile, I open my mouth και βγαίνει η πιο αδύναμη, εξασθενημένη φωνή που ακούστηκε ποτέ. Σχεδόν εξαντλημένη. Ναι, είμαι καλά. Ωραία ήταν οι γιορτές. Ψέμα. όλα ψέματα.

Μου μιλάει... σιγά. Χαμηλόφωνα. Σχεδόν ερωτικά. Μιλάμε όπως μιλούσαμε. Κάποτε. Πριν γίνουν όλα... ναι.

I'm glad you're here, he says. Με κοιτάει στα μάτια. There's a twinkle there. Είχα καιρό να το δω αυτό. And for a moment, απλώς κοιτιόμαστε.

God, you're a sight for sore eyes, σκέφτομαι.

But I don't say that. I won't say that. I can't say that.

Κοιτιόμαστε. Και σχεδόν ταυτόχρονα λέμε 'can we talk, sometime?'.

I need a cigarette. I need a drink. No, scratch that, I need something stronger than that. I go out for some fresh air. Και βγαίνει ένας φίλος του, κοινός μας γνωστός. Μου προσφέρει τσιγάρο, λέμε για το ότι κάνει ψύχρα and out of nowhere he says 'He wouldn't do that. He's not like that. Το ξέρεις. He wouldn't do that, especially not to you'.

Δεν ξέρω. Πραγματικά δεν ξέρω τίποτα anymore. Φεύγοντας, δεν γύρισα πίσω μου. Και ήμουν ήρεμη.

Καλό αυτό.

Αλλά I fell in love with him all over again.

Κακό αυτό.

Οδηγάω και σκέφτομαι. Δεν θέλω να πάω σπίτι. Πάει να χαράξει και είμαι στους δρόμους. Και πετυχαίνω ένα τραγούδι and I pull over and cry like a child. Με ένταση, πόνο και παράπονο. Τελείωνει το κομμάτι, σκουπίζω τα δάκρυα μου and I feel ready to go home. And sleep. For hours.

Pinky Swear

Τις ξέρουμε τις 10 εντολές, δεν είναι? Τις γνωστές λέω, ου κλέψεις, ου μοιχεύσεις και τα σχετικά. Άσχετα αν τις τηρούμε όλες, το θέμα είναι ότι έχουμε εντολές και είναι 10.

Αμήν!

Ο κολλητός μου πριν καιρό, ένα βράδυ με cocktails και soul-searching, μου είπε για τις 2 νέες εντολές.

"Ου μπλέξεις" μου είπε. Η 11η εντολή.

Καλή εντολή αυτή αν με ρωτάτε. Σοφή εντολή. Μεγάλη κουβέντα το ου μπλέξεις!

Και η 12η?

"Αν μπλέξεις, ου κωλώσεις" μου απάντησε.

Πώς μου ήρθε τώρα αυτό?

Good question.

Έμπλεξα.

Μαλακία απάντηση θα μου πεις. Και ίσως έχεις δίκιο. Άρα η 11η εντολή, fail.

Κι αφού έμπλεξα, πάω για την 12η: ου κωλώσεις Tinkerbell.

Που καιρός που ένα pinky swear ήταν ιερό και κουβαλούσε όλη τη βαρύτητα της τιμής και του λόγου μας. Μεγάλο πράγμα ο λόγος. Σου δίνω το λόγο μου, λέμε. Σε πόσους μετράει όμως και για ποιους μετράει τελικά?

Ου μπλέξεις.

Έμπλεξες. Ου κωλώσεις τότε.

Pinky swear.

Κι όλα θα πάνε καλά. Hopefully.

My Little White Dress

Ha ha.

Your first thought on this posts' tittle highly entertains me.

I'm not talking about that kind of white dress; if I were, it wouldn't be little, it would be grand, dramatic and off-white

I'm talking about my little white dress; a tasteful tight white mini dress I've owned for ages and never worn.

And last night, as I was going through my closet, I spotted it, price tag still attached. I was already dressed to go out, but the moment I saw it, I was overcome by... something. So I took it out, ripped off the price tag and put it on.

I remember buying it. I rarely wear white; I'm butterfingers, I'd probably spill everything on it. I don't like white that much, I'm more of a black person; don't like to attract too much attention to me. But that dress had something; it made me feel fabulous.

It's tight enough to show off curves, it's short enough to show off toned legs, but long enough to not show your underwear (or your vajayjay), it hugs your body and stays in place, just like every dress should, to let you relax and enjoy your night without worrying about any wardrobe malfunctions.

My little white dress.

Months after purchase, it fits perfectly and made me feel fabulous.

So I'm standing in my living room, in 4 inch Louboutins, my little white dress on, keys in hand, about to leave the house and I'm just wondering 'what for?'. Wasn't too crazy on going out, especially not at the place I was invited. Where was I heading to? Why was I so dressed up? For whom?

I'm the kind of girl that likes to dress up for her man. Get that 'wow' thing out of him, not everyone else.

I bought that dress for you, damn you.

So I kick of my shoes, take off my little white dress and text my company that no, I'll be a no show tonight, sorry x

Before I went to bed, I put my little white dress on its hanger and carefully placed it in the closet. Ran my hand over it. And realized that I'm not ready yet.

Pee In The Sink

Πήγα σε ένα γάμο το καλοκαίρι and I just found out that these people are getting divorced.

What the fuck is wrong with you people?

I mean, what the fuck? What about that crap about for better or for worse? Ή δεν παίζει κάτι ανάλογο στο Ευαγγέλιο?

Έτσι, αποφάσισα ότι από δω και μπρος στους γάμους, θα βάζω post-dated επιταγές, οι οποίες θα μπορούν να εξαργυρωθούν 1 χρόνο μετά την ημερομηνία γάμου.

Am I mean? Am I an asshole?

Good.

Cause I'm tired of being good.

Σαν Χτες Μου Φαίνεται Το 2013

Μου κάνει φοβερή εντύπωση όταν μερικοί άνθρωποι πάνε καλεσμένοι κάπου, το πως βγάζουν περίπατο τον πραγματικό τους εαυτό χωρίς να το καλαβαίνουν πολλές φορές και το θέαμα είναι τρομακτικό.

Να πω πως δεν θα ξανακάνω πάρτυ θα είναι μέγα ψέμα, αλλά το guestlist σίγουρα μπορεί να αλλάξει.

I like expensive stuff and I like sharing it. Ας πούμε, Jack Daniels and Grey Goose are always the first to go at my parties. And yet I was never offered that when I was invited at some of my guests' houses and it makes me wonder whether I give too much.

Αν νιώθω ότι έχω γίνει σκατά, θα ζητήσω πλαστικό ποτήρι για να μην σπάσω το γυάλινο και άμα τύχει να πίνω κόκκινο κρασί, θα φροντίσω να μην είμαι κοντά σε ανοιχτόχρωμα χαλιά.

Don't get me wrong, I know what a party entails, απλώς μου κάνει εντύπωση το πως είναι πρόθυμοι μερικοί να τα γαμήσουν όλα, όταν δεν είναι δικά τους. Με πόση ευκολία τους βγαίνει ο καννιβαλισμός when they don't have to deal with the aftermath.

Το ίδιο δεν πάει και με τις σχέσεις αυτό?

Ακριβώς το ίδιο.

Ή τουλάχιστο, με τις δικές μου σχέσεις.

Όταν επέστρεφα στον ανούσιο τούτο βράχο, έβλεπα στο αεροπλάνο το 'The Great Gatsby' και ταυτίστηκα. Και τόση ήταν η απογοήτευση μου από το ανθρώπινο είδος που την πρωτοχρονιά έκατσα μες το σκοτάδι και είδα πάλι την ταινία. Έτσι για να νιώθω ότι βρήκα λίγο common ground.

Διάβαζα κάτι από το ημερολόγιο μου που έγραψα πέρσι τις γιορτές και μου έκανε εντύπωση πως άλλαξαν κάποια πράγματα μέσα σε 365 ημέρες. Γιατί και πέρσι ήμουν disappointed, αλλά ήμουν ακόμα hopeful. Έλεγα, δεν μπορεί, θα'ναι εδώ στην γωνία κι έρχεται, ήμουν αισιόδοξη, παρά την απογοήτευση and a believer.

Τώρα, είμαι μόνο disappointed και είναι τραγικό αυτό. Μην σου πω και τρομακτικό.

Ίσως γι' αυτό την καταβρήκα που πήγα στον μεγάλο μου περίπατο; γιατί I was a fucking nobody in a huge crowd, no past, no future, just a right now. Just a what-you-see-is-what-you-get sort of thing.

But that was 2013 και έχουμε 2014 πια. Να'ναι καλύτερο. Αυτό.