Five.

I can't believe I almost forgot. Να'ναι καλά ο geooorge που μου το θύμησε, με το annual birthday picture που μου έστειλε.

Το blog γίνεται σήμερα 5. Πέρσι τέτοια εποχή, τα ισοπέδωσα όλα και σχεδόν το έκλεισα το μαγαζί. 5 χρόνων posts "revert to draft". And yet, here we are for our fifth birthday.

Θυμάμαι τα 5α μου γενέθλια. Είχα κάνει πάρτι στο σπίτι, αλλά τσακώθηκα με την φίλη μου και την έδιωξα. Όταν μου πέρασε ο θυμός, ένιωσα άσχημα. Ντράπηκα. Τόσο, που νομίζω τελικά αυτό μόνο θυμάμαι από εκείνα τα γενέθλια. Μετά το πάρτι, πήγα στο σπίτι της να της ζητήσω συγνώμη και θυμάμαι πως ένιωσα χειρότερα όταν είδα ότι έκλαιγε. Πέρα της παιδικής ταπείνωσης που ένιωσα που έβαλα κάτω το πείσμα και τον εγωισμό μου, I felt like the lowest form of scum που I hurt another person (πόσο μάλλον τη φίλη μου).

Παίζει από τότε να μην ξανά'πα χοντρή κουβέντα σε άνθρωπο.

(Και να τα χάλια μου).

5 λοιπόν. Σαν μια μούντζα. Ακόμα δεν το πιστεύω πως το ξέχασα. Τώρα θα μου πεις, τελευταία ξεχνάς ραντεβού, things to do, που βάζεις πράγματα, deadlines, αυτό θα θυμόσουνα πρώτο πρώτο? 'Ελα όμως που με πείραξε. My blog is part of me and somehow I managed to forget to take care myself again.

#storyofmylife

5 λοιπόν. Χιλιόχρονο, ευτυχισμένο, ροζ και 12ποντο να είναι.

(thanks geooorge!)