Μια Λάμψη

Ναι, νιώθω πιο ξαλαφρωμένη. Ίσως υπήρξαν στιγμές που ένιωσα και την απόλυτη ανακούφιση. I guess I'm feeling better. Έχω minor relapses αλλά that's all part of the process ναι? Κινούμαστε στους ίδιους κύκλους, έχουμε κοινούς φίλους και γνωστούς και άμα ακούω το όνομά του, συνειδητοποιώ ότι κρατάω την αναπνοή μου.

Ακόμα.

Λες και στιγμιαία σταματάει η καρδιά μου.

Αλλά ξαναρχίζει να χτυπά.

I had some good moments these days. Έβαλα πείσμα να ξαναδώ τη ζωή μου όπως την έβλεπα, όμορφα και δυναμικά, focus on the good stuff, the good people. the good moments and it works. I'm feeling creative again, useful, capable.

I guess I still have it in me?

Πέρασα το weekend με τις παιδικές μου φίλες δίπλα στη θάλασσα. Κάναμε girls night και γίναμε λιώμα με το κρασί βλέποντας σαχλά horror b-movies. Βγήκα με τον κολλητό μου για ένα ποτό και έγειρα στον ώμο του εξουθενωμένη after a very looong day αλλά με ένα μικρό χαμόγελο γιατί it was a good loooong day. Και μετά από πολλές βδομάδες, ένα βράδυ έκανα βόλτες με το αυτοκίνητο γιατί ήμουν καλά κι όχι σε άθλια κατάσταση.

Είναι τόσο απρόβλεπτη η ζωή. Μπορεί να σου ανατρέψει τα πάντα από τη μια στιγμή στην άλλη. Σκέψου δηλαδή τι μπορεί να σου κάνει μέσα σε μια ολόκληρη μέρα. Πριν λίγες μέρες ήμουν σε αυτό το σπίτι, και γελούσαμε και ήταν ζεστά και όμορφα. Και θυμάμαι που είδα φλούδες πορτοκαλιού σε ένα αλουμίνιο πιατάκι πάνω σε μια σόμπα. Και μου έκανε τόση εντύπωση που ρώτησα γιατί είναι εκεί.

"Για τη μυρωδιά Tinks" μου είπαν and I thought it was the smartest and weirdest thing I've seen this month!

Και κοιτά να δεις που σήμερα πάλι ήμουν σε αυτό το σπίτι. Το αλουμίνιο πιατάκι με τις φλούδες από πορτοκάλι ακόμα πάνω στη σόμπα, αλλά αυτή τη φορά δεν υπήρχαν γέλια. Ούτε ήταν ζεστά. Φορούσαμε μαύρα και αγκαλιαζόμασταν βουβά.

Και θυμήθηκα εκείνη την υπέροχη, μεγάλη κουβέντα που έγραψε ο Ελύτης: "Μια λάμψη ο άνθρωπος κι αν είδες, είδες".

Το μόνο που έμεινε, ήταν η μυρωδιά από το πορτοκάλι.


Καλή βδομάδα.