I. Am. Disney

Σας έχω πει κατά καιρούς ότι οι φίλοι μου υποστηρίζουν ότι 'Disney messed me up'. Και δεν τους αδικώ, it's true I guess.

I grew up with Disney. Από τις ταινίες, τα first edition books, τα theme parks... Αλλά είναι και οι αξίες που σου δίνουν αυτές οι ταινίες: Love, honesty, courage, goodness, kindness... All that... I grew up with exactly that. My childhood has Disney written all over it.

Και το adulthood μου εδώ που τα λέμε. Πάντα πιστεύω ότι η κάθε ιστορία -no matter how fucked up- θα έχει ένα υπέροχο ευτυχισμένο τέλος με τους πρωταγωνιστές να κρατάνε χέρι και να κάνουν hop into the sunset (ή όλοι στο conference room να χορεύουν αγκαλιασμένοι τραγουδώντας από ευτυχία). I honestly fucking believe that ακόμα, with all the goodness in my heart, και κοντεύω τα 30. (Yes I do realize how pathetic that makes me sound).

Και όπως ο κύριος Disney, έτσι κι εμένα μου αρέσει να βλέπω τον κόσμο μέσα από το καλό της ψυχής του. Μου αρέσει να επιλέγω τα όμορφα κομμάτια και να απορρίπτω τα άσχημα. Μου αρέσει η overall εικόνα να είναι όμορφη, κι όχι άσχημη. Ακόμα και τα άσχημα που συμβαίνουν, προτιμώ να τα αφήσω στην άκρη and focus on the good stuff.

Ok, βγάλτο τώρα αυτό από την μεγάλη οθόνη και βάλε το σε μια κοινωνία του 2014. Doesn't quite fit, does it? Εξηγούνται πολλά τώρα, δεν είναι?

Νο wonder πληγώνομαι εύκολα, απογοητεύομαι ακόμα εύκολα και αναρωτιέμαι που να ρίξω τίτλους τέλους όταν δεν έχω πρωταγωνιστές ευτυχισμένους riding off into the freaking sunset!

Πήγα σε ένα γάμο. Και άκουσα για 3 διαζύγια. Όλα αυτά ενώ πίνω αβέρτα κρασί για να ξεχάσω τον πόνο μου και να συνέλθω από τα δικά μου. Which left me more confused than ever. Why bother? But it's so worth it to actually do bother. But it hurts too much. Is there anyone who's happy out there? Like, really substantially happy?

*Pass me the bottle*

Ξέρω ότι δεν πρόκειται να γίνω ποτέ κωλόπαιδο. Δεν το'χω. Δεν πρόκειται να σταματήσω να κλαίω στο σινεμά ή στο θέατρο -without shame!- αν με συγκινήσει κάτι. Και μαλάκας να είσαι, δαγκωτό και με τη βούλα, εγώ θα επιχειρήσω να βρω το source of your pain για να σε δικαιολογήσω. That's just who I am.

A lot of things don't make sense to me right now. I'm still very vulnerable. Νιώθω παρεξηγημένη πολλές φορές και άλλες not even understood. But I'm ok, I'm figuring it out. I know I have to stop blaming me and make my peace with the facts. And maybe I'll finally start feeling like myself again. And then, maybe even hop into the sunset, πιο ευτυχισμένη από ποτέ.

But right now, ένας στίχος μου έρχεται στο νου and for now, με καλύπτει. Με καταλαβαίνει και εν μέρει με παρηγορεί.

My world is upside down,

The sky's not blue.

I'm lost and found,

I don't know what to do.

If I could have a single wish come true

The only thing I want to know is you.

** Oh, and in case you were wondering, yes, Cinderella is my favorite Disney cartoon. At the end of the story, she gets a new pair of party shoes and a prince.