Σαν Χτες Μου Φαίνεται Το 2013

Μου κάνει φοβερή εντύπωση όταν μερικοί άνθρωποι πάνε καλεσμένοι κάπου, το πως βγάζουν περίπατο τον πραγματικό τους εαυτό χωρίς να το καλαβαίνουν πολλές φορές και το θέαμα είναι τρομακτικό.

Να πω πως δεν θα ξανακάνω πάρτυ θα είναι μέγα ψέμα, αλλά το guestlist σίγουρα μπορεί να αλλάξει.

I like expensive stuff and I like sharing it. Ας πούμε, Jack Daniels and Grey Goose are always the first to go at my parties. And yet I was never offered that when I was invited at some of my guests' houses and it makes me wonder whether I give too much.

Αν νιώθω ότι έχω γίνει σκατά, θα ζητήσω πλαστικό ποτήρι για να μην σπάσω το γυάλινο και άμα τύχει να πίνω κόκκινο κρασί, θα φροντίσω να μην είμαι κοντά σε ανοιχτόχρωμα χαλιά.

Don't get me wrong, I know what a party entails, απλώς μου κάνει εντύπωση το πως είναι πρόθυμοι μερικοί να τα γαμήσουν όλα, όταν δεν είναι δικά τους. Με πόση ευκολία τους βγαίνει ο καννιβαλισμός when they don't have to deal with the aftermath.

Το ίδιο δεν πάει και με τις σχέσεις αυτό?

Ακριβώς το ίδιο.

Ή τουλάχιστο, με τις δικές μου σχέσεις.

Όταν επέστρεφα στον ανούσιο τούτο βράχο, έβλεπα στο αεροπλάνο το 'The Great Gatsby' και ταυτίστηκα. Και τόση ήταν η απογοήτευση μου από το ανθρώπινο είδος που την πρωτοχρονιά έκατσα μες το σκοτάδι και είδα πάλι την ταινία. Έτσι για να νιώθω ότι βρήκα λίγο common ground.

Διάβαζα κάτι από το ημερολόγιο μου που έγραψα πέρσι τις γιορτές και μου έκανε εντύπωση πως άλλαξαν κάποια πράγματα μέσα σε 365 ημέρες. Γιατί και πέρσι ήμουν disappointed, αλλά ήμουν ακόμα hopeful. Έλεγα, δεν μπορεί, θα'ναι εδώ στην γωνία κι έρχεται, ήμουν αισιόδοξη, παρά την απογοήτευση and a believer.

Τώρα, είμαι μόνο disappointed και είναι τραγικό αυτό. Μην σου πω και τρομακτικό.

Ίσως γι' αυτό την καταβρήκα που πήγα στον μεγάλο μου περίπατο; γιατί I was a fucking nobody in a huge crowd, no past, no future, just a right now. Just a what-you-see-is-what-you-get sort of thing.

But that was 2013 και έχουμε 2014 πια. Να'ναι καλύτερο. Αυτό.