It's Time

Okay, it's time.

You hear me girl?

It's time to let go.

You have to.

You have to find a way to let it go.

The past.

You have to let it go.

I know that what's lying ahead is scary, is unknown and thus you're full of doubt, but you have to be strong and let it go and trust that it's gonna be okay.

All of it.

Okay?

Okay.

You scratched your ankles and knees and you crawled out of hell. You have scars and you're hurting all over but you're out now.

Remember when you imagined that things would get better? This is now. It takes time but you're out of the woods. Stop wanting to go back because it's what's been so familiar to you.

How do you expect this man to see what an awesome woman you are if you're so afraid? If you're ready to shit all over it at any given moment? If you let your fear and ego and you guys past come into the present?

Ever wondered why you started fearing taking off when flying in an airplane? You're scared of jump starting anything and shooting up to the top, to grace and to success because you're so beaten and bruised.

But enough with that; it's time to let it go. Let it go and believe that finally now, now, is when you grow and things get better.

I've got these awesome news and I haven't shared it, celebrated it, believed it even because... I have no idea why!! But it's happening. To me. And.... *sigh* yes me *sigh* and... I'm scared. I'm excited but scared to believe, to trust, to let go.

It's time. Take off that ripped stocking. Walk barefoot if you have to, but walk. Trust that you can. Believe that you can.

You're stronger now. All that has happened, has prepared you for this. This, that you wanted. You can do it Tinks.

Open your heart, your mind, your soul, your everything, remember? Like you once used to? Open up, and believe. With more wisdom and maturity but God, open up and fear not.

*sigh*

It's time.

You've been ready for some time now anyway.

Now, you only have to believe it yourself.

Sleepless. Again.

Ooookay.

I've been through this before. This is not unknown territory to me okay? And honestly? I don't think I can do it again. I'm too tired to do it again. Maybe I'm too scared to do it again.

I just don't want to, so lay off okay?

*sigh*

*SIGH*

I woke up at 6a.m., eyes wide open after just over three hours of sleep. Nightmare after nightmare. Three days in a row now.

I can't do this. I'm just sooo tired.

No, tired is an understatement actually, because this baby is e x h a u s t e d. Mentally, physically, emotionally, you name it, exhausted.

I really don't wanna do the pill thing but lately it's the only thing that can get me a good 8 hours of sleep.

I'm stressed. I'm emotionally reaching my limits. I feel I can't relax. There's this on going anxiety that oozes out of my mind and soul and fucks me up completely.

Because apart from the messed up sleeping schedule, I have anxiety during the day, I can't focus easily, I'm always distracted and generally I'm very very stressed.

And as you may suspect, I'm smoking full force again.

*sigh*

There's just this thing, this lingering feeling, as if something is hovering over me. Can't put my finger on it. But can't shake it off either.

So I wake up at 6 am, my body aching from what I don't know, and I'm trying to go back to sleep, not only because I'm tired, but because I wanna stop thinking.

God I wanna stop thinking.

It reaches the point of almost confusing what's real and what's not sometimes. And yes, I do understand how creepy and messed up that sounds.

I mean, really, what do you do? How do you abort this? How do you go back to rainbows and sunshine and unicorns and shit?

Με Ρωτάτε Κάτι Πράγματα Βραδιάτικα

If you're leaving will you take me with you?

And if I go, will you remember me?

Ένας φίλος με ρώτησε πρόσφατα "Γιατί προτιμούμε να μείνουμε μόνοι μας ενώ θέλουμε να έχουμε ένα σύντροφο?"

Darling, I'm in the dark as much as you are.

And I really don't have the answers.

Maybe, although we learned how to get hurt, nobody ever taught us how to heal and move on from that.

So there.

An endless sea of hurt creatures, willing to dream but unwilling to believe.

Wanting to feel but unable to open up.

We belong to a generation that grew up playing in the dirt, scratching knees and elbows and yet we won't leave the damn car and walk to the περίπτερο.

We used to organize our Saturday night from Friday, arrange the time and place to meet and wouldn't panic if the other person was 5 minutes late. Now, we feel uncomfortable standing somewhere waiting for someone so we sink our heads and type in endless messages "Are you coming? I'm here!! Where are you?!?!"

If saying "I love you" or scratch that, let's not go that deep even; If we say "I care about you" and that makes people scared? God have mercy on us.

We're just a bunch of ungrateful scared fuckers that have it coming.

Dirty Jazzy Mood

Καμιά φορά σκέφτομαι τι είμαστε, πώς είμαστε και για πόσο είμαστε.

Και απογοητεύομαι.

'Ετσι, ένα τέτοιο βράδυ που είμαι κάπως θέλω απλώς να μείνω μόνη μου και να μιλήσω με τη μουσική.

Να καθαρίσω το μυαλό μου. Την ψυχή μου. Το γαμημένο μυαλό μου, ναι.

Μην μου πεις μαλακίες που θέλω να ακούσω, δεν είμαστε για παρηγοριές τώρα. Αλήθεια θέλω να ακούσω, και δεν ξέρω ποιος είναι πιο δειλός: εσύ που δεν τα λες ή εγώ που δεν θέλω να ακούσω?

Επομένως, αφού βλέπεις ότι με έχουν πιάσει τα περίεργα μου και σκοτείνιασα, άσε με να ακούσω σαξόφωνο, dirty jazz μπας και βρω την άκρη.

One For Them Bullies

Συχνά σκέψτομαι ότι ευτυχώς δεν είχαμε Facebook και κοινωνικά δίκτυα όταν ήμουν σχολείο. Δεν ξέρω μέχρι που θα έφταναν. Δεν ξέρω κι εγώ τι και πώς θα το αντιμετώπιζα. Τα ψουψου στους διαδρόμους και τα σημειώματα στο θρανίο μου ήταν αρκετά εφιαλτικά.

Καλώς ή κακώς, ήμουν ανέκαθεν 'out there': έπαιρνα πάντα μέρος στα κοινά και καλλιτεχνικά του σχολείου, ήμουν άριστη μαθήτρια και σίγουρα όχι η ομορφότερη ή η πιο cool.

Και υπήρξα θύμα bullying.

Από το όνομά μου, μέχρι το σώμα μου, μέχρι τον τρόπο που μιλάω, ή περπατάω, μέχρι τα 'ταλέντα' μου (τα οποία βεβαίως δεν θεωρούνταν ταλέντα) και τα γούστα μου, μέχρι την υπόληψη μου σαν νεαρή γυναίκα, μαθήτρια και άνθρωπο.

Και τότε ήμουν πολύ πιο ευάλωτη και ευαίσθητη από ότι τώρα. I wasn't that strong back then. Μπορώ να σας περιγράψω με εφιαλτική ακρίβεια περιστατικά όπου συμμαθητές μου με έκαναν να νιώθω άχρηστη, ανίκανη, άσχημη, μη επιθυμητή, έστω κι αν έχουν περάσει πολλά χρόνια. Θυμάμαι να σκέφτομαι με παράπονο "Τι τους έκανα?" και "Γιατί είναι τόσο φρικτοί μαζί μου?". Κι ενώ έχουν περάσει τόσα χρόνια και σίγουρα τα λόγια τους δεν με αγγίζουν πια, δεν σας κρύβω ότι πολλές φορές ξαναζώ και ξαναβιώνω αυτά τα συναισθήματα κάτω από ορισμένες συνθήκες.

Δεν σκέφτηκα ποτέ να αυτοκτονήσω. Ούτε μου βγήκε η ανάγκη να εκτονωθώ με τον ίδιο τρόπο σε κάποιον άλλο. Ευτυχώς η σχέση μου με τους γονείς μου ήταν πάντα άψογη και μπορούσα ακόμα και τότε να τους εκμυστηρευτώ αυτό που βίωνα.

Και αυτό που αισθανόμουν πάντα, ήταν ντροπή. Ένιωθα ότι για να μου συμπεριφέρονται κάποιοι με αυτόν τρον τρόπο, σήμαινε ότι το άξιζα. Ότι, δεν ήμουν άξιο πλάσμα να υπάρχω. Ένιωθα ότι πρόσβαλλα τους γονείς μου, τον αδερφό μου και όποιον με έκανε παρέα. Ντρεπόμουν γιατί δεν ήξερα τι ακριβώς έκανα λάθος για να προκαλώ αυτήν την συμπεριφορά.

Bless their blessed hearts, οι γονείς μου είναι εξαιρετικοί γονείς και υπέροχοι άνθρωποι (πολλές φορές δεν συνάδουν τα δύο) και όταν συνέβαινε αυτό, μου έδειξαν απεριόριστη αγάπη, κατανόηση, κράτησαν ανοιχτό το κανάλι επικοινωνίας και μέσα από την αγάπη και την αποδοχή τους, ένιωσα πιο δυνατή. Ένιωσα ότι μπορώ να είμαι αυτή που είμαι και πως αν συμβεί κάτι, είναι δίπλα μου και με υποστηρίζουν.

Φεύγοντας από το σχολείο, ησύχασα από εκείνους τους bullies, μα απέκτησα άλλους. Και κατάλαβα ότι οι bullies είναι άτομα πολύ βαθιά πληγωμένα. Κανένας που είναι καλά μέσα του, συμπεριφέρεται άσχημα σε κάποιον. Μόνο κάποιος με πληγές, ανασφάλειες, χαμηλή αυτοεκτίμηση, πόνο και ανύπαρκτη αυτογνωσία μπορεί να συμπεριφερθεί τόσο άσχημα ή βίαια σε κάποιον, λεκτικά ή μη.

Μπορεί να μην με απειλεί κάποιος σήμερα ότι θα με δείρει στο διάλειμμα, ωστόσο έρχομαι ακόμα αντιμέτωπη με bullies. Με άλλες μορφές και τρόπους, δεν παύουν ωστόσο να είναι bullies. Που στόχο έχουν να πληγώσουν, να θίξουν και να εκτονώσουν την απέραντη απελπισία που κρύβουν μέσα τους.

Δεν μίσησα τους bullies μου. Ακόμα και όταν ήμουν έφηβη, δεν μίσησα κανέναν τους. Ίσως γιατί είχα αρκετή αγάπη από το περιβάλλον μου για να μην μπορώ να παράξω αυτό το συναίσθημα. Ίσως πάλι γιατί ακολουθούσα πάντα το  “Is it true; is it kind, or is it necessary?”. Πριν ανοίξω το στόμα μου, θέλω τουλάχιστον να έχω 2 στα 3.

Επομένως...

Ευτυχώς που δεν τους άκουσα, ευτυχώς που δεν πτοήθηκα. But my heart goes out to all those lovely lonely souls who did.

Xanax, Cocktails and Champagne

Τις τελευταίες βδομάδες, δεν ξέρω... είναι το σύμπαν? Είναι η ανθρωπότητα? Είναι τα βλαμμένα με τα οποία ερχόμαστε σε επαφή?

Βρίσκομαι συχνά πυκνά σε ένα μπαρ με μια κολλητή και πίνουμε τον πόνο μας. Θέτουμε ρητορικά ερωτήματα η μια στην άλλη κι επειδή δεν έχουμε απαντήσεις, we top off our drinks until we're in mental haziness.

Είμαστε γυναίκες ανεξάρτητες, έχουμε καριέρα, things that require our professionalism and expertise, thus our valuable time, έχουμε ακριβά παπούτσια αλλά και αρκετό μυαλό για να μην ασχολούμαστε με μικροπρέπειες.

Enter the males και βρίσκόμαστε στην πλήρη αποχαύνωση.

Που πρόσεξε, μας την πέφτουν αναλέητα, αλλά εμείς εκεί, Πηνελόπες και κυρίες.

Το θέμα είναι τα αρσενικά στη ζωή μας, που θα μπορούσαν κάλλιστα σε ορισμένες περιπτώσεις να χαρακτηριστούν  ως "αρσενικό και παλιά δαντέλα". Τα νεύρα τσίτα, τα δολοφονικά/ ισοπεδωτικά ένστικτα στα όρια και δύο γυναίκες που κατά τα άλλα τα έχουν όλα υπό έλεγχο να είναι στα πρόθυρα νευρικής κατάρρευσης.

Επειδή τα απλά τυπικά μας προκαλούν θανατηφόρα πλήξη, έχουμε μπλέξει με περιπτώσεις. Άνδρες εξίσου ανεξάρτητους αλλά λόγω DNA βλαμμένους όσο αφορά τα βασικά social και emotional skills με αποτέλεσμα τα αυτονόητα να αποτελούν επιστομονική διατριβή στην κβαντική φυσική, αλλά τα αγόρια είναι του κλασσικού, επομένως γάμησε τα.

So, ένα τέτοιo βράδυ, ενώ έχουμε πάρει από όλα, καθόμαστε απένταντι η μια στην άλλη και ρωτάμε τα ρητορικά γνωστά μας πια "what the fuck?!".

Are we too nice? Is too much understanding, fucking us up? Should we be bitches? Fuck them all and let God sort them out?

*pass me that bottle*

Maybe we're too complicated. We simply cannot fit into one simple role. Δεν θα γίνουμε ποτέ οι γκόμενες που σιδερώνουν τα σώβρακα του άλλου και τον περιμένουν πάνω από την κατσαρόλα μέχρι να έρθει σπίτι. Δεν δουλεύουμε απλώς: έχουμε στόχους, καριέρα, δημιουργούμε. Και μέχρι πότε θα βάζουμε νερό στο κρασί μας για να μην νιώθουν απειλή από την επιτυχία ή το potential μας?

Μα κυρίως, we have a brain and we freaking use it. Επομένως το 'είπε ο άνδρας και τέλος' στην περίπτωση μας δεν στέκει. Κι ενώ δεν τους θέλουμε 24/7 μες τα πόδια μας, λίιιιιγο understanding και λίιιιιιγο appreciation μας φτάνει.

Αλλά is that too much to ask for? Δηλαδή, με το που εκφράσεις αυτή την απλή μεν, βασική δεν, ανάγκη σου, ξαφνικά ο άλλος πιέζεται? Και κατ΄επέκταση αρχίζει να μαλακίζεται? Δηλαδή, πού τελειώνει το understanding και που αρχίζει το emotional manipulation? Γιατί κατά τα άλλα μιλάμε για άνδρες που μας βλέπουν και καυλώνουν, μας έχουν θεές και μας ερωτεύονται.

Και μετά λένε ότι οι γυναίκες δεν ξέρουν τι θέλουν?!

*sigh*

*sigh sigh*

Και λέμε η μια της άλλης καληνύχτα και πως it's gonna get better, but honestly, right now, με τα όσα έχω πιει, καταπιεί και καπνίσει? I don't know. I really don't. Γιατί υπάρχουν χιλιάδες πράγματα εκεί έξω που με κουράζουν και μου απορροφάνε ενέργεια. And I dread to think that he might be one of those afterall.

Όσο και να με ανεβάζει.

There's Such A Lot Of World To See

It's okay to not know.

Right?

I mean, it's alright if you don't always have all the answers and things don't make sense.

It's just the way it goes, right? You know; life, adulthood, the "unknown", it's all part pf the process.

Right?

I mean, if you knew everything, why would you even try something new?

And if you don't try something new, how are you supposed to learn?

And if you don't learn how are you supposed to evolve and improve?

Right?

I mean, mistakes are meant to happen. We learn from that. It's mistakes that make us better.

Right?

So we're kinda like, supposed to make lots and lots of them huh?

I'm scared. I have doubts. I feel like the future is staring at me with big ugly dark eyes and I'm not sure it's being very friendly.

The past few weeks have gone by so fast, things keep popping up, I can't keep up, think straight and understand what's going on.

Hence the fear, and the doubts.

I have questions noone can answer me. I'm stressing over things I know I can't control.

I'm also trying to quit smoking.

And apparently I couldn't pick a worse time to do so but hey! I'm notorious for my perfect timing eh?

You know, you have all these dreams and ambitions. A general idea of what you want to do with your life, or what you want it to look like and be like. And sometimes you don't know how to get there. And then come other times when you realize that you need to change, you need to make adjustments, you even have to let go or sacrifice certain things in order to move on.

And maybe reach that ideal you have in your head.

So I'm at this crossroad; this transition period, this... time of turmoil and change. Full of doubt, anxiety but hope as well.

Hope that things will turn out for the best. Hope that things are about to change for the better,

Hope that life is turning out what I wanted it to be like.

To feel like.

How I'd like to feel like.

So tonight, just give me a big hug, a bigger cocktail, then look at me straight in the eye and give it to me: "It's gonna be alright kiddo".

Follow The Light

Γαμώτο, τι πινελιά κόκκινου είναι αυτή που ρίχνεις στο γκρίζο μου?

Εννοώ, πώς μπορείς και ηρεμείς την ψυχή μου όταν υπάρχουν χιλιάδες πράγματα που την αναστατώνουν?

Πώς τα καταφέρνεις? Ποιος είσαι?

Πώς γίνεται μέσα στη φασαρία να ακούω νότες που δεν είναι ξεκούρδιστες, να φοκάρω μόνο στη φάτσα μου, στο χαμόγελο σου και τα μάτια σου κι ας γίνεται γύρω μας χαμός?

Τι μαγνήτης είναι αυτός που έχεις και τι σκατά μέταλλα κουβαλάω μέσα μου εγώ και με τραβάς τόσο πολύ?

Είμαι εξαντλημένη και βρίσκω πάλι δύναμη. Θέληση, κατ'ακρίβεια. Είσαι το μέτρο σύγκρισης μου και θέλω να σε φτάσω. Γι' αυτό προσπαθώ, μου δίνεις κίνητρο.

Καλαβαίνεις τώρα γιατί κάποτε γυαλίζει το μάτι μου? Κατάλαβες γιατί κάποτε τρελαίνομαι και σκοτεινιάζω?

Κυρίως επειδή μου βγάζεις την αλήθεια μου στην πιο αυθόρμητη και ωμή της εκδοχή και ακόμα φοβάμαι κάποτε ότι είσαι ένα ψέμα.

Να ξέρεις όμως, αυτό το "I'm proud of you" παίζει να'ναι ό,τι ωραιότερο έχω ακούσει από σένα.

Babylon Calling

I've got a mind splitting migraine since this morning. It's so bad, I can barely focus.

My back teeth hurt like hell, I must have been grinding them in my sleep.

And what is this lump on my neck?

*sigh*

I'm so tired right now I could sleep for a month.

Can't stand too much noise or strong lights.

Yeah, I could use a looong nap.

No thinking. No feeling. No deciding. No debating. No being. Just... sleep.

I'm going through a transition. I guess I'm nervous. Scared even maybe? But what troubles me is how unable I am to focus. Just, gather my thoughts and focus on one thing and get it done.

The other thing that troubles me, is my -almost- complete lack of excitement. I've told myself for so long that I'm worthless and that it won't get better, that I've paralyzed that part of me that actually believed, or was willing and/or capable to be optimistic.

People ask me, why aren't you excited? I just stare at them blankly; why are they asking me this and yet, I understand that in a way, they do have a point.

I feel completely detached.

*sigh*

And this headache is really not helping me.

Lately, I've been trying to train myself to look at things differently, more positively, try to eliminate the jumping to the worse-case-scenario head-first attitude I've been dragging around recently.

I was doing okay but then I got distracted and... yeah, now my head hurts.

I need to get some rest.

And a first class ticket to Babylon.

Άστο.

Κι ενώ έχω τόσα μέσα στο κεφάλι μου, σκέψεις συναισθήματα, κι άλλες σκέψεις, αμφιβολίες, ανησυχίες, δε μου βγαίνει κάτι να γράψω.

Κάτι που να έχει συνοχή δήλαδή, κάτι που να μπορεί να καταλάβει κάποιος που... δεν είναι μες το κεφάλι μου τελοσπάντων.

Άστο, δε μου βγαίνει απόψε.

Ούτε να το πω ούτε να γράψω.