One For Them Bullies

Συχνά σκέψτομαι ότι ευτυχώς δεν είχαμε Facebook και κοινωνικά δίκτυα όταν ήμουν σχολείο. Δεν ξέρω μέχρι που θα έφταναν. Δεν ξέρω κι εγώ τι και πώς θα το αντιμετώπιζα. Τα ψουψου στους διαδρόμους και τα σημειώματα στο θρανίο μου ήταν αρκετά εφιαλτικά.

Καλώς ή κακώς, ήμουν ανέκαθεν 'out there': έπαιρνα πάντα μέρος στα κοινά και καλλιτεχνικά του σχολείου, ήμουν άριστη μαθήτρια και σίγουρα όχι η ομορφότερη ή η πιο cool.

Και υπήρξα θύμα bullying.

Από το όνομά μου, μέχρι το σώμα μου, μέχρι τον τρόπο που μιλάω, ή περπατάω, μέχρι τα 'ταλέντα' μου (τα οποία βεβαίως δεν θεωρούνταν ταλέντα) και τα γούστα μου, μέχρι την υπόληψη μου σαν νεαρή γυναίκα, μαθήτρια και άνθρωπο.

Και τότε ήμουν πολύ πιο ευάλωτη και ευαίσθητη από ότι τώρα. I wasn't that strong back then. Μπορώ να σας περιγράψω με εφιαλτική ακρίβεια περιστατικά όπου συμμαθητές μου με έκαναν να νιώθω άχρηστη, ανίκανη, άσχημη, μη επιθυμητή, έστω κι αν έχουν περάσει πολλά χρόνια. Θυμάμαι να σκέφτομαι με παράπονο "Τι τους έκανα?" και "Γιατί είναι τόσο φρικτοί μαζί μου?". Κι ενώ έχουν περάσει τόσα χρόνια και σίγουρα τα λόγια τους δεν με αγγίζουν πια, δεν σας κρύβω ότι πολλές φορές ξαναζώ και ξαναβιώνω αυτά τα συναισθήματα κάτω από ορισμένες συνθήκες.

Δεν σκέφτηκα ποτέ να αυτοκτονήσω. Ούτε μου βγήκε η ανάγκη να εκτονωθώ με τον ίδιο τρόπο σε κάποιον άλλο. Ευτυχώς η σχέση μου με τους γονείς μου ήταν πάντα άψογη και μπορούσα ακόμα και τότε να τους εκμυστηρευτώ αυτό που βίωνα.

Και αυτό που αισθανόμουν πάντα, ήταν ντροπή. Ένιωθα ότι για να μου συμπεριφέρονται κάποιοι με αυτόν τρον τρόπο, σήμαινε ότι το άξιζα. Ότι, δεν ήμουν άξιο πλάσμα να υπάρχω. Ένιωθα ότι πρόσβαλλα τους γονείς μου, τον αδερφό μου και όποιον με έκανε παρέα. Ντρεπόμουν γιατί δεν ήξερα τι ακριβώς έκανα λάθος για να προκαλώ αυτήν την συμπεριφορά.

Bless their blessed hearts, οι γονείς μου είναι εξαιρετικοί γονείς και υπέροχοι άνθρωποι (πολλές φορές δεν συνάδουν τα δύο) και όταν συνέβαινε αυτό, μου έδειξαν απεριόριστη αγάπη, κατανόηση, κράτησαν ανοιχτό το κανάλι επικοινωνίας και μέσα από την αγάπη και την αποδοχή τους, ένιωσα πιο δυνατή. Ένιωσα ότι μπορώ να είμαι αυτή που είμαι και πως αν συμβεί κάτι, είναι δίπλα μου και με υποστηρίζουν.

Φεύγοντας από το σχολείο, ησύχασα από εκείνους τους bullies, μα απέκτησα άλλους. Και κατάλαβα ότι οι bullies είναι άτομα πολύ βαθιά πληγωμένα. Κανένας που είναι καλά μέσα του, συμπεριφέρεται άσχημα σε κάποιον. Μόνο κάποιος με πληγές, ανασφάλειες, χαμηλή αυτοεκτίμηση, πόνο και ανύπαρκτη αυτογνωσία μπορεί να συμπεριφερθεί τόσο άσχημα ή βίαια σε κάποιον, λεκτικά ή μη.

Μπορεί να μην με απειλεί κάποιος σήμερα ότι θα με δείρει στο διάλειμμα, ωστόσο έρχομαι ακόμα αντιμέτωπη με bullies. Με άλλες μορφές και τρόπους, δεν παύουν ωστόσο να είναι bullies. Που στόχο έχουν να πληγώσουν, να θίξουν και να εκτονώσουν την απέραντη απελπισία που κρύβουν μέσα τους.

Δεν μίσησα τους bullies μου. Ακόμα και όταν ήμουν έφηβη, δεν μίσησα κανέναν τους. Ίσως γιατί είχα αρκετή αγάπη από το περιβάλλον μου για να μην μπορώ να παράξω αυτό το συναίσθημα. Ίσως πάλι γιατί ακολουθούσα πάντα το  “Is it true; is it kind, or is it necessary?”. Πριν ανοίξω το στόμα μου, θέλω τουλάχιστον να έχω 2 στα 3.

Επομένως...

Ευτυχώς που δεν τους άκουσα, ευτυχώς που δεν πτοήθηκα. But my heart goes out to all those lovely lonely souls who did.