Βρίσκομαι συχνά πυκνά σε ένα μπαρ με μια κολλητή και πίνουμε τον πόνο μας. Θέτουμε ρητορικά ερωτήματα η μια στην άλλη κι επειδή δεν έχουμε απαντήσεις, we top off our drinks until we're in mental haziness.
Είμαστε γυναίκες ανεξάρτητες, έχουμε καριέρα, things that require our professionalism and expertise, thus our valuable time, έχουμε ακριβά παπούτσια αλλά και αρκετό μυαλό για να μην ασχολούμαστε με μικροπρέπειες.
Enter the males και βρίσκόμαστε στην πλήρη αποχαύνωση.
Που πρόσεξε, μας την πέφτουν αναλέητα, αλλά εμείς εκεί, Πηνελόπες και κυρίες.
Το θέμα είναι τα αρσενικά στη ζωή μας, που θα μπορούσαν κάλλιστα σε ορισμένες περιπτώσεις να χαρακτηριστούν ως "αρσενικό και παλιά δαντέλα". Τα νεύρα τσίτα, τα δολοφονικά/ ισοπεδωτικά ένστικτα στα όρια και δύο γυναίκες που κατά τα άλλα τα έχουν όλα υπό έλεγχο να είναι στα πρόθυρα νευρικής κατάρρευσης.
Επειδή τα απλά τυπικά μας προκαλούν θανατηφόρα πλήξη, έχουμε μπλέξει με περιπτώσεις. Άνδρες εξίσου ανεξάρτητους αλλά λόγω DNA βλαμμένους όσο αφορά τα βασικά social και emotional skills με αποτέλεσμα τα αυτονόητα να αποτελούν επιστομονική διατριβή στην κβαντική φυσική, αλλά τα αγόρια είναι του κλασσικού, επομένως γάμησε τα.
So, ένα τέτοιo βράδυ, ενώ έχουμε πάρει από όλα, καθόμαστε απένταντι η μια στην άλλη και ρωτάμε τα ρητορικά γνωστά μας πια "what the fuck?!".
Are we too nice? Is too much understanding, fucking us up? Should we be bitches? Fuck them all and let God sort them out?
*pass me that bottle*
Maybe we're too complicated. We simply cannot fit into one simple role. Δεν θα γίνουμε ποτέ οι γκόμενες που σιδερώνουν τα σώβρακα του άλλου και τον περιμένουν πάνω από την κατσαρόλα μέχρι να έρθει σπίτι. Δεν δουλεύουμε απλώς: έχουμε στόχους, καριέρα, δημιουργούμε. Και μέχρι πότε θα βάζουμε νερό στο κρασί μας για να μην νιώθουν απειλή από την επιτυχία ή το potential μας?
Μα κυρίως, we have a brain and we freaking use it. Επομένως το 'είπε ο άνδρας και τέλος' στην περίπτωση μας δεν στέκει. Κι ενώ δεν τους θέλουμε 24/7 μες τα πόδια μας, λίιιιιγο understanding και λίιιιιιγο appreciation μας φτάνει.
Αλλά is that too much to ask for? Δηλαδή, με το που εκφράσεις αυτή την απλή μεν, βασική δεν, ανάγκη σου, ξαφνικά ο άλλος πιέζεται? Και κατ΄επέκταση αρχίζει να μαλακίζεται? Δηλαδή, πού τελειώνει το understanding και που αρχίζει το emotional manipulation? Γιατί κατά τα άλλα μιλάμε για άνδρες που μας βλέπουν και καυλώνουν, μας έχουν θεές και μας ερωτεύονται.
Και μετά λένε ότι οι γυναίκες δεν ξέρουν τι θέλουν?!
*sigh*
*sigh sigh*
Και λέμε η μια της άλλης καληνύχτα και πως it's gonna get better, but honestly, right now, με τα όσα έχω πιει, καταπιεί και καπνίσει? I don't know. I really don't. Γιατί υπάρχουν χιλιάδες πράγματα εκεί έξω που με κουράζουν και μου απορροφάνε ενέργεια. And I dread to think that he might be one of those afterall.
Όσο και να με ανεβάζει.
Νοιώθουν απειλή από την επιτυχία και το potential σας αλλά είμαι σίγουρη ότι είναι και ένας από τους λόγους που σας βλέπουν και καυλώνουν, σας έχουν θεές και σας ερωτεύονται. Αν δεν σας θαύμαζαν inside-out δεν θα ήταν όπως είναι μαζί σας. So, conclusion- it's up to you to deal with it. Accept them as they are. You are more clever -obviously- and you can manipulate them (I know it doesn't sound nice but that's the word) and bring them where you want them, or nearer to where you want them.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣε έτσι ανθρώπους δεν περνά τόσο το να εκφράσεις την ανάγκη σου, όσο το να την υποδείξεις έμμεσα, with no words. Όταν την ακούν σε λέξεις, ορθώνεται ένα τέρας μπροστά τους και πανικοβαλλονται. Make them read the signs instead.
Really clever women often face these problems.
Men however clever they may be, are still lost emotionally.
We are more complicated, but more structured.
Sorry to male readers if I sound sexist. That's my experience.
Cheers to xanax... Lol.
Although I am a fierce advocate of communication, sometimes, you need to speak through your actions, instead of through words. I myself sometimes need that verbal reassurance, but at the end of the day, only time will tell, ad definitely only through actions.
ΔιαγραφήΉ πολύ απλά δεν γνωρίσατε τους κατάλληλους άντρες.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕπιπλέον νομιζω κάποια πραγματα που περιγραφεις ασυναίσθητα σου αρέσουν, όσο και αν τα κατακρινεις.
(Just a pinch of testosterone, σε αυτο το απέραντο ροζ)
Ίσως! Κάποτε αυτό που μας τρελαίνει είναι αυτό που έχουμε ανάγκη. Γιατί μέσα από αυτό, βάζουμε τον εαυτό μας σε νέες διαδικασίες και οι πιο ελεξλιγμένοι του είδους, κατ' επέκταση μαθαίνουμε και βελτιωνόμαστε.
ΔιαγραφήΤι να τον κάνεις όταν ο άλλος δεν έχει τα βασικά social και emotional skills όπως λες; Φυσικά και δε θα είναι βαρετός και θα έχει ενδιαφέρον αφού θα σου κάνει τη ζωή πατίνι. Αν δεν τα έχει βρει ο άλλος με τον εαυτό του, πώς περιμένεις να τα βρίσκει με εσένα μετά τον 1το ενθουσιασμό; Όχι μόνο δεν χωράς μέσα σε κάποιο από τα κλασσικά γυναικεία στερεότυπα που θα τον βόλευαν, τουναντιόν τον κάνεις να νιώθει ελλιπής.
ΑπάντησηΔιαγραφήRemains to be seen my darling!
Διαγραφήhttp://lymbertas-blog.blogspot.gr/2015/03/blog-post_16.html
ΑπάντησηΔιαγραφήhttp://pink-elephant-in-the-room.blogspot.com/2015/03/one-for-them-bullies.html
ΔιαγραφήΕν το άμαν έχει πολλά αφεντικά. Και αντί να εν που 50/50 στο τέλος πάει "αμαναμου μετά που θα λιώσει κιόλας θα είμαστε ακόμα πιο καλά."
ΑπάντησηΔιαγραφήΝαι ως ένα σημείο είναι και το να νιώθει ότι πλέον δεν είναι αναγκαίος. Κάποτε και το ότι και καλά "δάμασε" κάποιον άλλο.
Αλλά δεν είναι απόλυτο, έχει που θέλουν έναν άνθρωπο που να μπορούν σαν συνεταίρο δίπλα του, όχι για λάντζα. (Και λέω το χωρίς να είμαι της σχολής της disney οσο αφορά το story telling...)
Αν και δεν με συμφέρει... https://www.youtube.com/watch?v=LXiC_-kLB48
Διαγραφήωραίο!!
Διαγραφή