It Was What It Was

Τις μέρες που σε σημαδεύουν -for better or for worse- somehow τις θυμάσαι από κάτι άσχετο που έγινε στη μέρα. Well, κάτι άσχετο και μικρό, πριν γίνει εκείνο το μεγάλο πράγμα που θα χαράξει την ημερομηνία ανεξίτηλα στο μυαλό σου.

I cried that morning. Άνοιξα τα μάτια μου και ήδη έκλαιγα. Το βρήκα πολύ περίεργο, "bloody hormones" σκέφτηκα. Μέχρι την ώρα που σηκώθηκα και πήγα στο μπάνιο να πλύνω τα δόντια μου, they were gone.

Ο Ταύρος, όντας Ταύρος, είχε γενέθλια αυτές τις μέρες. Του είχα πάρει ένα πολύ ιδιαίτερο και ξεχωριστό δώρο, first edition copy of a book he loves -which was close to impossible to find, αλλά τα κατάφερα- και μια custom made κάρτα. Φτιαγμένη στο χέρι, με πολύ λεπτομέρεια και ακόμα περισσότερη αγάπη.

I wanted to surprise him.

Guess who got surprised.

Παρκάρω έξω από την πολυκατοικία του, ίσα που προλαβαίνω να τραβήξω το χειρόφρενο και τον βλέπω να βγαίνει. Με κάποια. Αγκαλιά. Body language that cannot be misinterpreted. Αυτό το "Δεν είναι αυτό που νομίζεις" είναι πάντα αυτό που νομίζεις και κάτι παραπάνω.

Δεν με είδε. Αλλά εγώ τα είδα όλα. My blood ran cold. Έτρεξε μόνο ένα δάκρυ, από το δεξί μου μάτι. A big fat tear that ran all the way down my face. Αλλά αυτό ήταν. Μόνο.

Είχα χρόνια να νιώσω τόσο σκάρτη. Χρόνια να νιώσω τόσο κορόιδο, τόσο χώμα, τόσο μικρή. Ένιωσα τόσο ηλίθια. Τα έβαλα μαζί μου. That the one time, after so many years, I let my guard down, I let someone in and he fucks me over.

This person came in my house, looked me in the eye, and lied to me? He was with me and had another at the same time? Or was I the little dirty secret? How sick is he? We've known each other for years, how could he be so heartless? How could he do this to me? How could he lie? Why did he lie?

Το άξιζα αυτό? Έκανα κάτι, του έκανα κάτι που να το άξιζα αυτό? Δεν είπε κάτι, δεν είπε τίποτα, τίποτα που να μπορούσε να άφηνε κάποιο υπονοούμενο, κάτι που να μου βάλει ψύλλους στα αυτιά. How could I be so foolish? How could he do this to me?

I'm so emotionally exhausted, I cannot even cry. My tears, they ran out. Years ago. I've given so many pieces of myself over the years, it's amazing how I'm still here.

Τον αποφεύγω. Του είπα ότι θα λείπω εκτός πόλης το weekend. Δεν ξέρω πως να το χειριστώ. Δεν θέλω να τον αντιμετωπίσω ακόμα. Είμαι τόσο κουρασμένη, που δεν είμαι καν θυμωμένη. Ούτε λυπημένη. Τίποτα. Δεν νιώθω τίποτα. Πήρα τον κολλητό μου και ήρθε από το σπίτι και έγινα λιώμα από τα cocktails. Ah! The amazing feeling of numbness! The unbelievable relief of disconnect from reality!

Κοιτάω το δώρο του, την κάρτα του, και νιώθω τόσο ηλίθια. Maybe I'm not made for love. Maybe it's not for me. Δε μου βγαίνει. Μου αφήνει μια πικρή γεύση στο στόμα. And a hole in my heart. Ίσως πρέπει να γίνω κωλόπαιδο, να λέω ψέματα, να βγαίνω με 100 ταυτόχρονα και να μην με ενδιαφέρει κανένας τους.

*sigh*

I don't know. Θα την βρω την άκρη. Someday. Somehow. Hopefully.