Τις προάλλες συνέβη ένα παρόμοιο περιστατικό: και η εξομολόγηση και το crying. Απλώς αυτή τη φορά έγινε στην κουζίνα μου -the crying- κι όχι στο μπαλκόνι.
Μετά από αρκετά βράδια, χτες ξύπνησα μέσα στη νύχτα, μετά από ένα πολύ disturbing όνειρο. And I just lay there, δεν έβλεπα τίποτα, δεν άκουγα τίποτα, δεν ένιωθα τίποτα. Θα μπορούσα να είμαι στην εκμηδένιση του χρόνου και του κόσμου and you wouldn't know the difference. There was nothing.
I don't think I know how to love anymore. I don't know how to love, how to accept love, how this shit even works. I'm not even sure I can feel love, that kind of love. Γι'αυτό μου έκανε εντύπωση last week που μετά από μήνες, στιγμιαία έστω, ένιωσα αυτό το κάτι. I almost forgot what it's like. But the thing is, even if it came and slapped me across the face, I don't think I know how to recognize it or handle it anymore. And although I believe in love, all consuming blah blah blah love, I don't think it's there for me. I used to believe, but not anymore. Κι αυτό είναι το saddest part αν με ρωτάς.
And I'm scared.
Έχω αλλάξει, χωρίς να είναι απαραίτητα κακό, αλλά μου είναι τόσο άγνωστο το τοπίο που δεν ξέρω πού πατάω. Πού πάω. Ή πώς να το χειριστώ. Όχι πως κάνω και τίποτα, I just take it as it comes. I've sunk myself into work; keeps me from thinking too much. But yeah, when I think about it... I don't wanna think about it.
Κι αναρωτιέμαι καμιά φορά if this is just a big (very big) bad dream κι αν μια μέρα θα είναι απλώς μια ανάμνηση. Συναισθηματικά είμαι ράκος. Numb. Και ίσως είναι μαλακία μου και αλαζονεία μου να το θεωρώ θέμα, αλλά damn it νιώθω ακρωτηριασμένη κάποτε. Non- functional. Because I'm young and I haven't felt older or heavier in my life.
Ελπίζω μόνο να μην αυτο-περιορίζεσαι. Εννοώ για τη φάση που όσο κάτι το σκέφτεται ο άλλος, τόσο παραπάνω τον χτυπά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΆμα περιμένεις κάτι, δεν έρχεται και μόλις σταματήσεις εμφανίζεται που κάπου που δεν το περίμενες. (όπως το UPS).
Το κλάμα τωρά ήρτε γιατί δεν ήσουν έτοιμη λόγο ότι έγινε, ή μήπως επειδή ήταν το λάθος άτομο; Γιατί να ξέχασες να νιώθεις... όπως είπες έστω στιγμιαία ένιωσες κάτι.
It'll have to chip away the armor...
Κάποτε δεν νοιώθουμε τίποτε, γιατί αν νοιώσουμε θα είναι too much to handle and we cannot (yet).
ΑπάντησηΔιαγραφήΕκλαψες. Maybe it reminded you something... with the right person at the right place. Maybe you wished you'd live it again. Η καρδιά "θυμάται" ... κι ας νομίζεις εσύ ότι ξέχασες και δεν ξέρεις και δεν θα μπορέσεις.
Καταλαβαίνω όταν λες νοιώθεις "numb, ακρωτηριασμένη and non functional". Keep working and do what relieves you.
It doesn't matter you don't understand (yet).
It doesn't matter you don't recognise your self (yet).
It's a new You that is being built up. Sure you don't recognise anything. That's why you are scared. Nothing is familiar. You will know when the time is right, when your inner self will be ready. Trust only to what's been going on for centuries to so many lives -turning upside down, reordering and rearranging in order to move on.
I'm fine dearest. Optimistic, moving on with life.
Take care.
Χαιρετούμεν. Επειδή οι άλλοι συναθροιστές επαρατήσαν τα τζιαι επειδή τα κυπριακά μπλόγκς συνεχίζουν τζιαι υπάρχουν, έστησα το TheCyprusBlogs.blogspot.com το οποίον θα ενημερώννω με μπλόγκς που είναι σε λειτουργίαν. Επρόσθεσα τζιαι το μπλόγκ σας. Κάμετε το γνωστόν για να κάμνει το μπλόγκ σας γνωστόν. Ευχαριστώ.
ΑπάντησηΔιαγραφήεν λογικό τωρά να μεν ξέρεις τζαι να μεν θέλεις να χειριστείς συναισθηματικά έτσι καταστάσεις
ΑπάντησηΔιαγραφήθα περάσει! όταν έρτει ο σωστός, θα ξανανιώσεις τζαι τούτα ούλλα θα είναι μια ανάμνηση! μιλώ εκ πείρας
:)
το γεγονός ότι το αναγνωρίζεις σημαίνει ότι είσαι ζωντανή τζαι παλεύκεις το, έστω υποσυνείδητα