Ένα κερί.

Απορώ, πραγματικά σας το λέω απορώ, πώς γίνεται ένα τόσο μικρό μέρος, να χωράει τόση ξεφτίλα, διαφθορά και ανωμαλία.

Ένα κράτος που αποδίδει προεδρική χάρη σε παιδεραστή, όπου η εκκκλησία κάνει κουμάντο και είναι υπεράνω του νόμου, με ένα τόσο βρώμικο πολιτικό σύστημα που ούτε κατσαρίδα δεν θα έμπαινε, απορώ πραγματικά γιατί μου κάνουν εντύπωση τα όσα ακούμε πλέον.

Τι εννοείς είναι 'παιδιά' όσοι έκλεψαν, παγίδευσαν σε σακούλες για ένα βράδυ ζώα, με σκοπό να τα πετάξουν από τα μπαλκόνια του σχολείου? Τι 'έθιμο' τάχα? Αρρώστησα όταν το είδα. Και στο δικό μου μυαλό, φαντάζει ηλίθιο το ότι συζητάμε - χτυπώντας το στήθος μας και διαρρηγνύοντας τα ιμάτια μας εννοείται - για τους πίνακες κάποιου καθηγητή ότι μας προσβάλλει το ήθος και την αισθητική, ενώ έχουμε μουντζώσει την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και κοινή λογική εδώ και χρόνια!

Φτάνει πια με την κάθε κομπλεξική νοοτροπία. Ό,τι μας θίγει το θεαθήναι το καίμε στο πυρ το εξώτερον ενώ τελικά είναι ο καθρέφτης που μας δείχνει τι ακριβώς είμαστε. Και δεν το αντέχουμε. 

Δεν θέλω αυτά τα 'παιδιά' να φάνε πρόστιμο. Ούτε να πάνε φυλακή. Βάλτε τους παραδειγματικά, να κάνουν κοινωνική εργασία. Σε φιλοζωικές οργανώσεις ας πούμε. Να κάνουν κάτι με ουσία και σκοπό, να τους γίνει μάθημα. Να τους ξυπνήσει μέσα τους κάτι, κάτι ουσιαστικό.

Ενσυναίσθηση. Ας τη βάλουμε επιτέλους στη ζωή μας. Στα σχολεία μας. Στην νοοτροπία μας. Στην πολιτική και την νομοθεσία μας. 

Αρρώστησα με όσα είδα. Δεν θέλω να συνυπάρχω με αυτά εδώ. 

Να ανάψω ένα κερί? 

Μα με τα χάλια μας, θα ντραπεί πρώτα αυτό και θα σβήσει.