If a writer falls in love with you, you can never die.

Κυριακή 22 Δεκεμβρίου 2013

Ήθελα Να Με Αγαπάς

So many nights, I keep having these weird dreams. Weird and vivid. Με παράξενη πλοκή, έντονα χρώματα και παρά το σουρεάλ σκηνικό που εκτυλίσσεται, εγώ είμαι ψύχραιμη εως και καλά. Κάποτε ξυπνάω μες τη νύχτα. Άλλες φορές, ξυπνάω το πρωί και σκέφτομαι 'That was messed up'.

And I see your face every time.

Η πληγή δεν είναι ανοιχτή; είναι όμως νωπή, φρέσκια, ευαίσθητη. Είναι εκεί. Και παρά τα παράξενα όνειρα, I get up and go about, κάνω τη δουλειά μου, βγαίνω, αλλά σε ανύποπτο χρόνο και στιγμή, κάτι με πιάνει, λες και το ξαναζώ όλο από την αρχή και παραλύω.

Literally, κλαίω με λυγμούς λες και μόλις έχει γίνει.

Και πάντα χωρίς να το περιμένω και χωρίς κάποιο trigger. It just happens. And it's weird. Weirder than my weird dreams. Έτσι, αναγκάστηκα να σκεφτώ τι συμβαίνει, τι ακριβώς μου το προκαλεί. I thought it had to do with forgiving. Αλλά τελικά μάλλον έχει να κάνει με το understanding. Δεν ρωτάω 'γιατί'; ρωτάω όμως 'πώς'. How? How could he? Μες τους λυγμούς αυτό βγαίνει κάθε φορά; How. Could. He.

Not why; how.

Δεν ήταν ένας τυχαίος γκόμενος που γνώρισα προχτές και δεν μας έκατσε η φάση και η ζωή συνεχίζεται. Ήταν ένας άνθρωπος που τον ξέρω (or I thought I did) 15 χρόνια, που σεβόμουν και εκτιμούσα απεριόριστα, που θαύμαζα and I looked up to. Που προέκυψε ο έρωτας έτσι ξαφνικά ήταν υπέροχο γιατί ήταν ένας άνθρωπος που ήδη αγαπούσα.

Δεν κλαίω για ένα γκόμενο. Δεν πονάω για ένα γκόμενο. Κλαίω και πονάω για τα υπόλοιπα. Γι'αυτό με πείραξε. Δεν χώρισα; έχασα ένα άνθρωπο που ήταν σημαντικός και πολύτιμος από πολλές πλευρές και στην πορεία απλώς έτυχε και τον ερωτεύτηκα.

Γι' αυτό I ask 'How?'. How could he? He. Αυτός συγκεκριμένα, how, πώς μπόρεσε να τα γαμήσει έτσι όλα? Δεν τον είχα για τέτοιο και πραγματικά δεν πίστευα ότι θα μπορούσε να συμπεριφερθεί τόσο σκάρτα. Not to me. Όχι γιατί είμαι τίποτα σπουδαίο, αλλά για την σχέση που ήδη είχαμε.

Σε κοινούς φίλους, παίρνω το blame εγώ; που είμαι στον κόσμο μου, που σηκώθηκα κι έφυγα. Στους φίλους μου, λέω καμιά κουβέντα παραπάνω, για το πως με έμπλεξε σε αρρωστημένα πράγματα χωρίς καν να το ζητήσω. Χωρίς καν να το ξέρω. Αλλά πάλι, δεν τον ρίχνω. Και όταν μιλάω με τον εαυτό μου τα βάζω μαζί μου, που I ignored some signs με την αιτιολογία ότι όχι, he would never, no, not to me, no, he's not like that.

Έτα ούλλα τσιαμέ, που λένε.

I am bitter. And sad. Αλλά ποτέ, ούτε και στην πιo αδύνατη στιγμή μου δεν του ευχήθηκα κάτι κακό ή άσχημο. Αντιθέτως λέω, να μην το δει ποτέ του. Και σιγά σιγά, άρχισα να τον εξαφανίζω. Πετάω δώρα του, άλλα τα κρύβω σε σκοτεινές γωνιές στις ντουλάπες. Σβήνω μηνύματα του, one by one. Και με αυτά, την ανάμνηση της κάθε στιγμής.

 So yeah, this isn't about forgiving, it's about understanding.

And then accepting.

And finally, letting it go.


4 σχόλια:

  1. Ωραία νιώθεις απογοητευμένη από αυτόν σαν άνθρωπο και όχι σα παρολίγον σχέση. Δεν σημαίνει ότι έπεσες έξω επιλέγοντας να είσαι μαζί του. Προφανώς ήταν ιδανικός για τον άλλο ρόλο που έιχε στη ζωή σου πριν γίνεται ζευγάρι, παρά σαν σύντροφος. Πολλές φορές όταν πλησιάζεις πολύ κάποιον βλέπεις παραπάνω πτυχές του από αυτές που νομίζεις ότι έχει.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Yeah, τα μεγάλα δράματα αρχίζουν όταν βλέπεις το potential κι όχι what is right there in front of you. True story

      Διαγραφή
  2. Διαβάζω σε καιρό... και νοιώθω σε μέσα μου πραγματικά. Ναι, έχει να κάμει με το understanding, αλλά όχι με το understanding of the mind, γιατί η λογική είναι περιορισμένη και δεν μπορεί να καλύψει όλο το φάσμα. Πιστεύω μόνο με το understanding of the soul θα μπορέσεις σε κάποια φάση να αποδεκτείς ότι έγινε. Σε μένα τουλάχιστον έτσι λειτουργεί.

    Επίσης καταλαβαίνω και ως ένα σημείο είναι σωστό να μην τον ρίχνεις... αλλά μήπως τελικά παίρνεις πραγματικά το blame εσύ πάνω σου και τον αθωώνεις; Σίγουρα έχεις 1-2 ανθρώπους που είναι οι κολλητοί σου φίλοι. Εκεί θα ήταν ίσως η αρχή της λύτρωσης σου να βγάλεις όλο σου τον πόνο και το παράπονο και να πεις τα πράγματα με το όνομα τους... για να τα ακούσεις κι εσύ.

    Εν καλά που άρχισες να σβύνεις και να πετάς πράγματα. Θέλει χρόνο. Όσος πιο πολύς ο πόνος, τόσος πιο πολύς ο χρόνος πιστεύω... αλλά δούλεψε το σωστά και μην φορτώνεσαι το βάρος της ευθύνης.

    Συγνώμη για το "κήρυγμα"... αλλά εθύμωσα πολλά με αυτό που σου συνέβει και λυπούμαι που το περνάς! Αλλά, επίσης, δεν σου άξιζε τέτοιος άνθρωπος και είσαι τυχερή που έφυγε από τη ζωή σου. Λείπει σου αυτό που νόμιζες ότι είχες μαζί του και αυτό θα το βρεις μια μέρα... γιατί good people get what they deserve too :)))

    Take care dearest

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Thank you για το όμορφο μήνυμα και όχι, δεν το πήρα καθόλου σαν κύρηγμα, thank you for your concern. And I do hope I find that, αυτό που αναφέρεις στο τέλος, one day,

      Διαγραφή