Why So Serious?

Η αλήθεια είναι ότι δεν κατάλαβα πως και πότε με πήρε ο ύπνος. Είχε φως πάντως έξω. Next thing I know, there's loud banging on my door, ακούω φωνές, το όνομά μου, έξω δεν έχει πια φως και δεν ξέρω τι μου συμβαίνει.

Ανοίγω και βλέπω μια μάνα πανικοβλημένη, βλέπω φώτα από την πυροσβεστική από το μπαλκόνι (!!) και 25 αναπάντητες. And I'm more confused than ever.

Η μάνα- δική μου- κάτασπρη, μιλάει τόσο γρήγορα που δεν βγάζω νόημα.

Η πυροσβεστική -για τους γείτονες- αλλά παρούσα στην περίπτωση που δεν άνοιγα την πόρτα υποθέτω?

25 αναπάντητες - και δεν άκουσα ούτε μία-.

Ούτε να κοιμηθούμε δεν μπορούμε πια?!

"Please tell me you didn't call the fire department" είναι οι πρώτες λέξεις που αρθρώνω μετά τα ασταμάτητα IDidn'tKnowWhatToExpectIWasCallingYouAllDayIWasSoWorriedIThoughtSomethingHappenedToYouOhThankGodYou'reAlrightMyGodIWasSoWorriedTinks της μάνας μου που άρχισε να ξαναβρίσκει το χρώμα της.

Oh God, I hate Christmas.

Apparently, κάτι πάθανε οι γείτονες, καλέσανε πυροσβεστική, η μάνα μου ήρθε να δει αν είμαι καλά λόγω εξαφάνισης, τους βρήκε πρόχειρους από τους δίπλα και τους έφερε μαζί της.

Yeah, not embarrassing enough.

I was tired. Long days, late nights, well at some point they get to you δεν είναι? Είναι φυσιολογικό, ίσως και αναμενόμενο, right? Then why all the drama?!

What do people expect of me? That I'll slit my wrists because of him? Because of all this? Sure I'll drink a lot but come on, I'm not that bad. Am I? Yeah, I'm sad and disappointed and miles away from where I want to be, and it only gets harder now during the holidays, but I'm ok, I'm hanging on in there, I was just tired.

Ok that's a lie; I'm exhausted actually.

So it's Christmas. I was telling my friends that I wanna crawl in a dark hole and stay there, but apparently, even that is not an option anymore *SIGH*.

So, what's under my Christmas tree?

Hopefully a box of love, lots and lots of beautiful pure and fulfilling love. Hopefully a box of health -physical and mental- and hopefully a box of dreams, those that I make and aspire to bring into my reality.

But above all, I hope there's a box underneath that tree with the woman I aspire to be. A stronger woman, a better woman. The kind of woman that grits her teeth and does not let you see her pain, even if you're the one that caused her that pain. The kind of woman that will not let her bitterness get the best of her, and genuinely wish you well, even if she's drowning. The sort of woman that is fearless in making mistakes and falling down, and knowing that whatever failures do not define her; they just make her stronger and wiser (and better equipped for the future).

Wishing you all a warm fuzzy Christmas x

Ήθελα Να Με Αγαπάς

So many nights, I keep having these weird dreams. Weird and vivid. Με παράξενη πλοκή, έντονα χρώματα και παρά το σουρεάλ σκηνικό που εκτυλίσσεται, εγώ είμαι ψύχραιμη εως και καλά. Κάποτε ξυπνάω μες τη νύχτα. Άλλες φορές, ξυπνάω το πρωί και σκέφτομαι 'That was messed up'.

And I see your face every time.

Η πληγή δεν είναι ανοιχτή; είναι όμως νωπή, φρέσκια, ευαίσθητη. Είναι εκεί. Και παρά τα παράξενα όνειρα, I get up and go about, κάνω τη δουλειά μου, βγαίνω, αλλά σε ανύποπτο χρόνο και στιγμή, κάτι με πιάνει, λες και το ξαναζώ όλο από την αρχή και παραλύω.

Literally, κλαίω με λυγμούς λες και μόλις έχει γίνει.

Και πάντα χωρίς να το περιμένω και χωρίς κάποιο trigger. It just happens. And it's weird. Weirder than my weird dreams. Έτσι, αναγκάστηκα να σκεφτώ τι συμβαίνει, τι ακριβώς μου το προκαλεί. I thought it had to do with forgiving. Αλλά τελικά μάλλον έχει να κάνει με το understanding. Δεν ρωτάω 'γιατί'; ρωτάω όμως 'πώς'. How? How could he? Μες τους λυγμούς αυτό βγαίνει κάθε φορά; How. Could. He.

Not why; how.

Δεν ήταν ένας τυχαίος γκόμενος που γνώρισα προχτές και δεν μας έκατσε η φάση και η ζωή συνεχίζεται. Ήταν ένας άνθρωπος που τον ξέρω (or I thought I did) 15 χρόνια, που σεβόμουν και εκτιμούσα απεριόριστα, που θαύμαζα and I looked up to. Που προέκυψε ο έρωτας έτσι ξαφνικά ήταν υπέροχο γιατί ήταν ένας άνθρωπος που ήδη αγαπούσα.

Δεν κλαίω για ένα γκόμενο. Δεν πονάω για ένα γκόμενο. Κλαίω και πονάω για τα υπόλοιπα. Γι'αυτό με πείραξε. Δεν χώρισα; έχασα ένα άνθρωπο που ήταν σημαντικός και πολύτιμος από πολλές πλευρές και στην πορεία απλώς έτυχε και τον ερωτεύτηκα.

Γι' αυτό I ask 'How?'. How could he? He. Αυτός συγκεκριμένα, how, πώς μπόρεσε να τα γαμήσει έτσι όλα? Δεν τον είχα για τέτοιο και πραγματικά δεν πίστευα ότι θα μπορούσε να συμπεριφερθεί τόσο σκάρτα. Not to me. Όχι γιατί είμαι τίποτα σπουδαίο, αλλά για την σχέση που ήδη είχαμε.

Σε κοινούς φίλους, παίρνω το blame εγώ; που είμαι στον κόσμο μου, που σηκώθηκα κι έφυγα. Στους φίλους μου, λέω καμιά κουβέντα παραπάνω, για το πως με έμπλεξε σε αρρωστημένα πράγματα χωρίς καν να το ζητήσω. Χωρίς καν να το ξέρω. Αλλά πάλι, δεν τον ρίχνω. Και όταν μιλάω με τον εαυτό μου τα βάζω μαζί μου, που I ignored some signs με την αιτιολογία ότι όχι, he would never, no, not to me, no, he's not like that.

Έτα ούλλα τσιαμέ, που λένε.

I am bitter. And sad. Αλλά ποτέ, ούτε και στην πιo αδύνατη στιγμή μου δεν του ευχήθηκα κάτι κακό ή άσχημο. Αντιθέτως λέω, να μην το δει ποτέ του. Και σιγά σιγά, άρχισα να τον εξαφανίζω. Πετάω δώρα του, άλλα τα κρύβω σε σκοτεινές γωνιές στις ντουλάπες. Σβήνω μηνύματα του, one by one. Και με αυτά, την ανάμνηση της κάθε στιγμής.

 So yeah, this isn't about forgiving, it's about understanding.

And then accepting.

And finally, letting it go.

I Used To Be A Cactus

Considering that relationships are alive and need love, care and attention in order to grow and bloom, I'd call myself a cactus. Nope, scratch that; I'm a fucking cactus. Yeah, you give me nothing and I'm still there, enduring ,growing needles instead of flowers but surviving nonetheless without your water, love and affection.

This is me then, little miss fairy cactus being stupid naive beyond excuse, understanding and compassionate borderlining sinful and somehow -after years and years of peoples' crap- still being able to give the 'benefit of the doubt'.

A cactus is independent. It doesn't need much and it survives. It can do it on its own. Even if you offer nothing, it won't die. That used to be me in relationships; I could do it on my own. I'd try enough for both of us. I'd withstand the shit and take the minimum and manage. And -the irony!- when someone actually tried to genuinely offer me the real deal, love, care and attention, (aka, water to a cactus) I thought I was being played. And I'd drown.

Like I said, I used to be a (fucking) cactus.

But no so much anymore. After being dried up in the sun for so many years, I guess I evolved, developed a series of mutations that make me want to seek water, shade, breeziness and coolness instead of the hot hard sunbeams.

This little (fucking) cactus is not in emotional Kansas anymore.

I grew flowers.

I became one. A black orchid; a challenge to grow but easy to raise. Sensitive to touch, to too much sunlight but imposing and powerful to look at. A black orchid; mysterious, elegant but also an endangered species.

Yeah. I'm a (fucking) black orchid.

I need love, care and attention. And I'm now looking for those qualities. I need water and I ask for it. I'll show you how vulnerable I am. I won't bite; I no longer have needles and thorns. Only velvet black petals. There are a gazillion flowers out there, but only recently I have started to understand that I am one in my own right, in my own individuality and should be taken care of, exactly because of that.

And most importantly, that I'm worth it.

I used to be a cactus. But I've bloomed into something else.

Kiss And Makeup

Ένα μεγάλο theme των ημερών είναι το forgiving. It's on my mind a lot. Αλλά δεν το'χω. Not yet at least. Κυρίως γιατί όταν το σκέφτομαι, νευριάζω, τσιτώνω, κλαίω, με πιάνει το παράπονο.

I haven't forgiven him. Αυτό διαπιστώνω από την αντίδραση μου και τα συναισθήματα που νιώθω. Και ξέρω ότι για να βρω το (fucking) peace of mind μου, I have to forgive him. But I'm still too angry. Dare I say I'm still hurt.

I don't need anyone to talk logic into me; I completely and rationally comprehend everything. Δεν αξίζει κάποιος άμα σου κάνει έτσι. Δεν ένιωθε πραγματικά για να συμπεριφερθεί έτσι. Ι understand that. Emotionally όμως, δεν καταλαβαίνω Χριστό. Emotionally, δεν θα πω ότι I'm a mess, I'm just... lost. Rationally, this will make another great story to tell about my great journey in life. Another wisdom story learnt. Emotionally όμως it left a huge void in my already beaten inner psyche. Making me question whether I have it in me. This thing about being lovable.

And forgiving isn't really about the other person; it's about you. Whether I forgive or not, will have absolutely no effect on him, it makes no difference to him, he doesn't even know and it doesn't even matter, does it? It's about me; and I know I need to make peace with this ...thing that happened and I can't figure it out. I don't wish him bad, αντιθέτως λέω να μην το δει ποτέ του, αλλά γαμώτο why am I so beaten still by this fact?

I don't want him back, I don't even miss him. And yet, he's all over the place because of this. He's out of the picture, and yet the picture I'm left with, is the one he drew. And I don't like it. But it's there. And I have to deal with it. And I don't know how.

How do you forgive? And how do you know when you have forgiven? Is it when the pain eases? When the mere fact of it, does not bring tears to your eyes? Does not bother you?

I keep busy, έπεσα με τα μούτρα στη δουλειά, I go out with my friends and have an awesome time. But out of nowhere, μόλις σταματήσουν όλα και κλείσουν τα φώτα it creeps up on me. It's there. It's raw and ugly. This feeling. And I don't know how to get rid of it.
 

I Woke Up Not Wanting To Kiss You

Ένα από τα silver linings που έβρισκα στους χωρισμούς μου, ήταν το ότι I could reclaim bed space. Κατά κάποιο τρόπο, με παρηγορούσε που I had my bed to myself again.

Past tense.

Γιατί σιγά σιγά συνειδητοποιώ πόσο δεν μου αρέσει να κοιμάμαι πια μόνη μου. Κατακρίβεια, πόσο δεν μου αρέσει να ξυπνάω μόνη μου. Και τις καθημερινές δεν το πολυκαταλαβαίνω, αλλά on the weekends... God, that silence in the house, it borderlines heartbreaking.

Δεν μου λείπει ο Ταύρος. Άμα τελείωσει για μένα κάτι, τέλειωσε και πάει. I just miss the intimacy we shared. Που για μένα είναι ίσως το πιο όμορφο και sexy πράγμα που μπορεί να έχεις σε μια σχέση, με έναν άνθρωπο. Ίσως το βλέπω έτσι επειδή έχω κάποια intimacy issues, δεν μου αρέσει να με αγγίζουν -από κοριτσάκι, δεν κρατούσα ούτε το χέρι της μάνας μου- επομένως για να φτάσω σε αυτό το intimate σημείο με ένα άνθρωπο για μένα is a big deal.

My friends που με ξέρουν inside out, tell me that I'm keeping up well. I think the only thing I'm keeping up well is my Cosmo glass -straight up!- and my sarcastic sense of humor. Αυτοί που δεν με ξέρουν καλά μου λένε ότι φαίνομαι πιο ήρεμη από ποτέ. Yeah, I suppose he had to go.

Και it feels weird, γιατί it was a clean cut. No collateral damage, no things lingering, just a clear cut, cut. Like glass cutting glass. Clean cut. Lean, smooth cut.

I don't miss him. I just miss that feeling of being loved. To intimacy. Αυτό είναι που μου λείπει παραπάνω.

Ghosts of Months Past

Last New Years I hosted a party at my house. By the early morning, I was sitting on the floor in my sparkly party dress with one of my best friends, each clutching a bottle of champagne, laughing endlessly and making plans.

I really believed 2013 would be that year. The kind of year that changes you, that has all those wonderful things happening to you. The year that makes dreams come true.

Για αλλού ξεκίνησα, αλλού με πήγε ο δρόμος και αλλού κατέληξα. I feel sorry for all those grapes that sacrificed themselves to make that fine sparkly wine I so gladly consumed that night.

No, my project failed to launch. And it was disappointing. All that hard work, not down the drain, but locked securely in my desk. Collecting dust and other particles.

No, I didn't have a blast in Vegas on my birthday. Instead, έμεινα εδώ και χόρεψα ζεμπέκικο and drank my sorry ass silly to forget my heartache.

No, Prince Charming did not come along. I thought he did but turns out, he was too charming too keep his hands and dick to himself. And I was too hopeful stupid to believe otherwise.

Unfortunately, 2013 was more tears than laughter, and that's the saddest part. However, δεν μπορώ να τα ισοπεδώσω όλα, γιατί it brought me things I never even considered.

A job opportunity I was reluctant to take, because I feared I couldn't do it. And I pulled it through with flying colors.

An emotionally horrible summer to put things into perspective and see who my real friends are.

A long -and much needed- trip  journey away from everything and everyone. A big 'fuck you' in my face, to my life, to everything that was familiar to me. And I just took the plunge -even after a lot of doubt and consideration- and never looked back.

And I came back. And even though everything was the same, I could no longer see it that way. Because I changed. Everything feels so tragically linear and I feel different.

And unlike last New Years and every other New Years before that, I really don't know what I want to expect for 2014. There is no plan this time. There are no wants. No dreams. No resolutions. Maybe I got up on the wrong side of the bed today. Maybe I'm no longer bothered. Maybe I'm just scared to admit that it's done. This place, this life, these people, done.Scared to admit that it has been for a while and I'm just realizing it. Coming to terms with it.

I just want to hear dirty sexy saxophone music, close my eyes and dance in the rain. And I don't expect the majority of people to understand.

Talk Dirty To Me

Now go out there and make this day worthwhile.

Tinkerbell 7.0.4.

*deeeeeeeeeeep breath*

Nope, I'm not pissed off. Nope, I'm not fuming. I'm just taking a deeeeeeep breath because it feels good.

Simple isn't it? To be happy? Content? Positive? But could we ever be just that? Happy, content and positive, with all that ego going around inside us, eating us inside out? Hanging onto things that tarnish us, people that suck the love out of us. How could we ever be happy, content and positive when we put ourselves through hell just for our ego, to just be fucking right?

Στον μεγάλο μου περίπατο εντόπισα πολλά λάθη μου. Εντοπίζω ακόμα. Είπα πως δεν θέλω να είμαι πια αυτό το πλάσμα. I don't want to do that anymore. Είμαι πολύ εγωίστρια and half the not nice things that happened to me, I think I brought them on myself. Because of my ego. Because I couldn't let go. Because I couldn't not be right.

I don't wanna be that person anymore, I wanna be happy. Go all Buhdish or something. Because στον μεγάλο μου περίπατο, I made me happy with nothing. With noone. And I physically and mentally survived. Επομένως, αν κάτι ή κάποιος με χαλάει, and I try to fix it but it somehow still won't work, maybe I should let it go, όσο κι αν πονάει.

And that's what I did. I let go of things. I let go of people. Situations. Even feelings, if they offered more crappy stuff than pleasure.

I simply cannot do that to myself anymore. I don't want to do that to myself anymore.

I feel.... upgraded. Refreshed. Or is it rebooted? Restored to an earlier state, before things rubbed off on me?

I'm trying different things. New things. I'm sleeping better. I look younger, calmer. I am calmer. And I try to find joy in the little bits and moments. I am making an effort with the people I have chosen to include in my life. I still bite my tongue with those I have dismissed from my life because -damn that ego of mine!- I'm human and some things hurt and bother me, but I will not allow anyone, or anything, suck me into misery. Their misery.

*deeeeeeeeeeep breath*

It's only gonna get better. Once you realize. Once you understand. Once you figure it out. Yeah.

Standing Tall

I know how it sounds, but my shoes make me feel better. Think of it as an adult -and quite pricey- safety blanket. They give me confidence, they make me feel sexy; it's like psychotherapy in 3 steps.

But we need to get to the bottom of this, to the heart of the matter.

So I kick of my shoes.

I'm barefoot.

I shed off my confident shield and show you how vulnerable I can actually be. To the point where you can actually break me.

And I ask.

"Can I trust you?"

I've never stood taller in my life.

Merry-Go-Round

One ticket. Three suitcases. One little fairy.

Αναγνωρίζω ότι επιστρέφοντας, θα μπω σε μια κοινωνία όπου η αγένεια υπερέχει της ευγένειας, η πλειοψηφία των ανθρώπων είναι loud (and I don't mean that in a nice way) και η οποιαδήποτε προσπάθεια μου να εξηγήσω σε κάποιον τι ακριβώς εννοώ, θα πέσει στο κενό.

Αναγνωρίζω επίσης ότι I put my life on hold και με την επιστροφή μου, κάποια πράγματα δεν θα είναι τα ίδια. Άλλα πάλι, θα είναι ακριβώς τα ίδια. Αναγνωρίζω ότι θα έχω να αντιμετωπίσω ένα μικροχάος, I might have some explaining to do and I'll definitely have a shitload of laundry to do.

Νιώθω την ανάγκη να απομακρυνθώ από κάποιους και με άλλους να έρθω πιο κοντά.

Αποφάσισα να μην καπνίζω μέσα στο σπίτι.

I need to get a bigger bookcase.

And a bigger closet.

Ένιωθα κάτι νωρίτερα, μια αναστάτωση μες την ψυχή μου, as if I couldn't breathe. Μην είναι το realization ότι the party's over and I have to go back to (my) realities? Μην είναι η έκλειψη και ο ανάδρομος Ερμής? Μην είναι να έχω παλαβώσει εντελώς και αρνούμαι πεισματικά να συνέλθω?

Ό,τι κι αν είναι, it's there; it's real and I'm coming to terms with it.

Η αλήθεια είναι ότι γενικώς έχω ηρεμήσει πολύ, έχω αγαπήσει πάλι τον εαυτό μου, I made myself proud actually και θέλω να πιστεύω ότι μπαίνω σε νέα πορεία, νέα φάση της ζωής μου, καλύτερη, πιο όμορφη, πιο γεμάτη.

Αλλά ξέρεις τι σκεφτόμουν πολύ τις τελευταίες βδομάδες? What is home? Αυτό σκέφτομαι. Eίναι το μέρος όπου γεννήθηκες? Εκεί που είναι το σπίτι σου? Είναι, το σπίτι σου? Εκεί όπου είναι η οικογένεια σου, οι φίλοι σου? Εκεί που νιώθεις πιο άνετα?

What is home?

Honestly? I still don't know. When I say home, I mean either one of two things. So maybe home can be more than just one thing? One place?

Όλο αυτό το διάστημα ένιωθα ότι ήμουν σε καρουζέλ. Ένα τεράστιο, όμορφο και φωτεινό merry-go-round και μόλις τέλειωνε, έδινα άλλο ένα φλουρί και ξανάβγαινα. Και δεν το χόρταινα.

Αλλά όσο ωραίο κι αν είναι κάτι, άμα δεν αλλάζει, δεν κάνει evolve αργά ή γρήγορα θα σε κουράσει. So I'm done going round in circles. Και κατέβηκα από το καρουζέλ.

And now I'm all about walking straight ahead. Λίγο ζαλισμένη μεν, αλλά definitely straight ahead.

Here and Now

My parents asked me when I'm coming back.

*blank*

Then they asked me if I missed them.

No.

I haven't missed anyone.

Don't get me wrong: σκέφτομαι πολύ τους ανθρώπους μου (my parents included) αλλά δεν μου έχει λείψει κανένας. Ή τίποτα. Ή τουλάχιστον, όπως μου έλειπαν πράγματα, καταστάσεις και άτομα last time I packed up and left.

Ο πατέρας μου, μου είπε ότι είναι σημάδι 'of maturity'.

Ή σημάδι της απόλυτης αποκτήνωσης, I suggested. Επειδή, λείπω κάτι παραπάνω από ένα μήνα και η ζωή μου στην Κύπρο μου φαίνεται τόσο μακρινή... τόσο ξένη σχεδόν. Λες και είναι κάτι που είδα σε μια ταινία ή μια ιστορία που άκουσα από κάποιον. It's so weird. Δεν ξέρω πως ακριβώς να το περιγράψω. I came here and I meshed into this world. Faded away from what I knew, or normally did. Ενώ είμαι tidiness freak, my room here is a mess. And the weird thing is, that I'm actually okay with that. I don't mind existing in messiness.

I bought my first pair of Converse. I read a lot. I walk a lot. I sit on benches and watch people (yes, I do realize how creepy that sounds, but I do it in a non-creepy, non-stalkerish way). I haven't missed my car. I haven't missed my bed (!!) and I actually feel that chaos of a room 'homey'.

Now people... Have I missed people? Like, when you miss people, you wanna talk to them all the time and you cry when you think of them and shit right? At least, that's what 'missing' sounds like in my head. I'm not like that now. I guess I do miss them, but in a different way now. Less dehydrating way. Κάποτε περπατάω στο δρόμο and I think I see someone I know. My best friend, my dad, Taurus, my brother, my uncle (?!). Sometimes I think I see them in the crowd. And even though I do know it's not them, I smile. Because they are on my mind and I love them. And maybe when I think I see them in the crowd, it's when they're thinking about me and missing me -in their own way- too.

Ίσως αυτή να είναι η ζωή που δεν έζησα. 'Η μια ιδέα από την ζωή που δεν έζησα. Θα ήταν καλύτερα? Χειρότερα? I'll never know I guess...Είναι και λίγο ανούσιο να το σκέφτεσαι, exactly because you'll never know. But for the time being, for here and now and everyone I come across, I'm just a little fairy from far far away. And I like that.

After a looong walk and (thinking of) seeing people I know in an anonymous crowd, I decided to buy me some dinner. I walked in a restaurant (I eat alone and I get no weird looks. There is nothing more empowering than eating alone in public and not caring. I love this place!) and was seated at a table. The waiter asked if I was expecting company. I said no.

I had an amazing meal and while I was finishing my Cosmopolitan (some things do not change, ok?), I looked at the empty chair across from me. And I smiled. If I managed to eat alone for over a month and not end up being depressed by it, well, then maybe I think I'm ready to share my dinner with someone.

And maybe it's time to come home.

Plug Into The Present

One of my very intelligent border-lining genius professors used to say to us 'Plug into the present'.

Plug into the present? What the hell is this guy talking about?

He used to say 'Plug into the present because that's where the less possible pressure exists'.

*perplexed looks*

It took me a while to understand what this statement was all about. I think it started to hit me when I was in Paris. I was on the Eiffel Tower but I was anxious to go to the Louvre. When I got to the Louvre, I was excited for like 10 minutes and then I wanted to go to Notre Dame. And when I got there, I was like 'Yeah, ok, I'm hungry'. I'm always living in a future situation.It doesn't matter if it's an hour ahead, or months ahead but for crying out loud woman, just stop and look around you NOW.

That's when it first hit me; that mentally, I exist in a place that hasn't come yet. Mentally, I'm always somewhere in the future. Like being in Cyprus but living on Tokyo time.

Which sucks really because apart from the practicality issues that arise, I miss out on here and now, Or rather, I should say 'missed' because now that I have realized it, I'm trying to exist in the 'here and now' and dream/hope/think about the future, but not spoil my present over it.

So yes, my very intelligent border-lining genius professor was really onto something.

So plugging into the present it is. So much, that I literally stop in the middle of the street and take a look around me. When I get worked up thinking about what I have to do tomorrow, I stop and force myself to look around me. Look at the people. The tree. The car that passes by. Look at something that is happening right now.

In doing so, I feel a lot more relaxed. It's like my mind is not working in overdrive anymore. I'm calmer, I sleep better and I'm saying 'fuck it' like I mean it. It's not easy sometimes; I mean I was programmed all my life to be on high speed and always 5 steps ahead. I still think about the future, make plans and dreams and all, but essentially, I don't want to exist there; I want to exist in here and now. Because this is what I'm given and that future I'm planning and dreaming about is definitely not a given. And no matter what amount of planning and dreaming of it, can guarantee it. So what do you do?

You plug into the present.

Breathe it. Feel it. Taste it. Enjoy it.

Secret Smile

A lover knows only humility, he has no choice.
He steals into your alley at night, he has no choice.
He longs to kiss every lock of your hair, don't fret,
he has no choice.
In his frenzied love for you, he longs to break the chains of his imprisonment,
he has no choice.
A lover asked his beloved:
Do you love yourself more than you love me?
Beloved replied: I have died to myself and I live for you.
I've disappeared from myself and my attributes,
I am present only for you.
I've forgotten all my learning,
but from knowing you I've become a scholar.
I've lost all my strength, but from your power I am able.
I love myself...I love you.
I love you...I love myself.
I am your lover, come to my side,
I will open the gate to your love.
Come settle with me, let us be neighbors to the stars.
You have been hiding so long, endlessly drifting in the sea of my love.
Even so, you have always been connected to me.
Concealed, revealed, in the unknown, in the un-manifest.
I am life itself.
You have been a prisoner of a little pond,
I am the ocean and its turbulent flood.
Come merge with me,
leave this world of ignorance.
Be with me, I will open the gate to your love.
I desire you more than food or drink
My body my senses my mind hunger for your taste
I can sense your presence in my heart
although you belong to all the world
I wait with silent passion for one gesture one glance
from you.


That indescribable feeling of serenity... laying in your arms.... for hours stroking each other. Feeling your warmth. Hearing your heart beat. Breathing in your smell.

Your calm voice in the dark. My fingertips on your lips. You holding me so close to you. Saying something to me that made me smile from within.

You always liked my shoes.

 And that's how I know that I was there.

What's Up With Hopping Happiness?

Λένε πως οι φίλοι φαίνονται στα δύσκολα. True... Δεν θα το αντικρούσω απαραίτητα. Αλλά πιστεύω ότι στα ωραία είναι που βλέπεις ποιοι είναι πραγματικά φίλοι σου. Ή τουλάχιστον, ποιανών τα συναισθηματικά κενά είναι πλήρη ή μικρά. Επειδή τις πλείστες φορές, είναι τρομακτικά δύσκολο να χαρείς πραγματικά και ουσιαστικά για τον άλλο, αν δεν ενδιαφέρεσαι πραγματικά για αυτόν.

Βλέποντας τα πράγματα απ' την απ'έξω, είχα την ευκαιρία να δω το μέσα μου. Ή να ξεκαθαρίσει μάλλον το μέσα μου. Who am I really? What am I really like? What is that person to me and what do I want?

Και διαπιστώνω ότι είχα τοποθετήσει την ευτυχία μου -ή την επιθυμία της ευτυχίας- σε πράγματα έξω από μένα. I lingered and waited for happiness and forgot how to be happy with myself. I placed my happiness in his hands and waited for the magic to begin. And if the magic doesn't happen, will I be bitter? And if so, will I be bitter because of him, or because of me? Που δεν κάλυψε το συναισθηματικό μου κενό?

Και τώρα, διαπιστώνω ότι -ενώ ναι, I do have feelings for this person- οφείλω να είμαι πιο δίκαιη με τον εαυτό μου. I gotta give me some credit. I'm not too bad. I'm actually fun. And funny. And easygoing and strong. And I have a lot to offer to a person. And I have a lot of shoes. That won't change because of him; these facts about me are not real because of him. This is who I am.

Έτσι, ενώ I was hopping down another street yesterday, σταμάτησα for a moment και σκέφτηκα ότι it would be great if he was here, right here right now, with me. Αλλά άναψα τσιγάρο και σκέφτηκα ότι I'm not too bad myself either.

Δεν λέω ότι δεν έχω ανάγκη κανένα και προτιμώ να είμαι alone και πως τα 'εχω όλα υπό έλεγχο. Απεναντίας! Απλώς χρωστούσα στον εαυτό μου a slap across the face, to remind myself of what I'm worth. That happiness is a state of feeling content.

And if someone wants to hop down the street with me, well... that would be awesome too.

 

Exiting The Comfort Zone

What would you rather be? The big fish in the small bowl or a small fish in the ocean?

I've been asking myself a lot of things recently. More like, rhetorical questions, considering I have no answers, or even the slightest idea on how to reach anything remotely close to a decent answer.

There were questions, self doubt, tears, feelings of being scared climaxing at times to a state of panic. And then I was on a plane and I was okay. Completely calm and composed. Still no idea on where I'm heading to, what I'm gonna face and how, but I was calm and composed and not on any prescription pills.

It hit me yesterday. But in a good way. I was walking down the street and all of a sudden, I grin at myself. Cause I'm looking around me and it feels so surreal; I actually did it. I said 'fuck it all' and jumped out of my comfort zone. Not without a price. But damn it felt good.

I've got a lot to figure out. Right now, I'm rediscovering me. Maybe this was long overdue; maybe I owed it to myself. Maybe I was just ready for it now. Maybe the timing was simply suitable now. The point is; I have a lot to think about. A lot to realize and discover about myself. Where do I want to go from here? Have I been on the right path? Is this what I want my life to be like in 5 years, lets say? I'm at a crossroad; and I have no idea where I want to go. And I'm hoping I'll discover it soon.

I've been battling with feelings of not-being-good-enough for a very long time. I guess I'm trying to prove myself, to myself?  Is it my need to regain my faith, my respect in myself? I just know that I'd hate myself if I chickened out and didn't do it. And trust me, I was thiiiiiiis close to doing exactly that, more times than I'd like to admit.

Some were supportive. Others were not. My own father plastered me with doubts -but he got over that. Some were curious. Border lining 3rd degree questioning. Others were indifferent. But the ones that mattered, were happy for me -my dad included.

As for me? I still don't know. But I do know that I haven't hopped in the street in a really long time. Happy danced in my kitchen in a really long time. And grinned at myself on an idle Saturday afternoon while walking down the street.

Something's gotta give eh?

Καλή βδομάδα.

Idle Friday

Sitting on my porch... How come I never thought of placing the light like that? I like it like this. It's better, more practical.

Cocktail. Candles. Cigarette. And Massive Attack on repeat.

Just an another day. An idle Friday night.

I slept with my window open last night; it was breezy.

Had my teeth cleaned. And I still can't get over how dentists insist on talking to you, trying to make 'conversation', when you have your mouth wide open.

Just another day?

I hugged my pillow so tight last night because I realized I won't be sleeping in my bed for some time. I love my bed. I'm emotionally attached to it.

I'm sitting on my porch because I won't do that for a while.

I hate August's last weekend; even though this summer passed like a breeze, a sad one, but a breeze nonetheless, I can't think of September without breaking into a cold sweat.

I looked at some pictures. There it was; that little thing in my eye. I could fool you if you don't know me very well; I could fool you so easily. There it was; the sadness. Blink and you'll miss it. Blink and you'll see me smiling again, shining like a new penny. You wouldn't even know. You couldn't. I wouldn't let you. But for a split second, I can't help it, keep it in and twinkle twinkle, there it is.

Idle Friday?

A friend becomes someone that you (thought) you used to know. And another, is just a frenemy. Is it arrogant to think that you're above it all, that you can handle it? That you can manage to keep the appropriate distance? Or plain stupid?

Who am I? What do I want and where do I want to go? Is it silly of me that I'm not as ambitious as I used to be? Maybe I'm too scared nowadays? Persuaded myself that I wouldn't make it anyway? I don't want to make it big, make shitloads of money. I want to be loved. I want a home, not a house.

Would you sacrifice your dreams for the one you love?

A simple text message, a few sentences. Straight from the heart. In all simple honesty. It's not about winning or losing; it's about letting a person know how alive they make you feel. How much at home. At peace. Like, when it's cold outside, your shoes get wet from the rain and your toes are so cold you can't feel them. And then, you come home, you take off your shoes and put on warm socks. That kind of warmth.

Cocktail. Candles. Cigarette. And Massive Attack on repeat.

Just an another day.

Sitting on my porch.

An idle Friday night.

It Takes One Song....

Τις τελευταίες μέρες με απασχολεί αρκετά μια σκέψη: υπάρχει τελικά αυτό που λέμε 'ένστικτο'? Ή μήπως αυτοπροκαλούμε πράγματα στον εαυτό μας?

Πιστεύω πολύ στο ένστικτο. Probably God's way of saying sorry for making us live in such a crummy world. Our gut. Απίστευτο όπλο, defense mechanism, κινητήριος δύναμη θα έλεγα ακόμα.

Κι αν στέκει το concept 'ένστικτο', τότε ακυρώνεται το 'law of attraction'? Ή μήπως είναι το ίδιο πράγμα, μελετώντας το όμως από διαφορετική οπτική γωνιά?

I saw you and I just knew.

Δεν σας έτυχε ποτέ, απλώς να ξέρετε κάτι, να σας το λέει κάτι μέσα σας? Και μετά να γίνει? Άρα, ήταν το ένστικτο μας? Ή μήπως το προκαλέσαμε εμείς στον εαυτό μας, το ελκύσαμε?

Ή μήπως τελικά είναι δύο πολύ διαφορετικά πράγματα, τα οποία λειτουργούν κάτω από διαφορετικές συνθήκες? Το σκέφτομαι, γιατί they feel awfully similar sometimes και είναι δύσκολο να τα διαχωρίσεις: πότε όντως νιώθεις κάτι και πότε απλώς τριπάρεις.

I trust my gut. I love my gut. Ακόμα κι όταν το μήνυμα που μου δίνει δεν είναι αυτό που θέλω, δε με έχει βγάλει ψεύτρα και το αγαπώ for that.

I saw you years ago and I just knew. And now, I understand. I couldn't even imagine back then, but somehow, I knew.

Now, I look at you and I just know again. Or am I just hoping?

I guess we'll have to just wait....and see....and maybe understand again.

It takes only one song, to bring back a thousand memories.

Καλή βδομάδα.

Did You Get To See The Light, Child?

Ήταν πολύ και μεγάλο το soul searching των ημερών. Οι συζητήσεις με φίλους δεν με κάλυπταν. Οι προσωπικές μου σκέψεις και αναλύσεις δεν ήταν αρκετές. I needed something else.

Έτυχε ποτέ, να βρεθείτε κάπου άσχετα, να πιάσετε small talk με κάποιον άγνωστο και να σας λύσει όλες σας τις απορίες χωρίς καν να ρωτήσετε? It happened to me twice αυτές τις μέρες. Και ήταν αυτό ακριβώς που είχα ανάγκη.

Ξέρετε πόση δυστυχία προκαλούμε οι ίδιοι στον εαυτό μας? Μέσα από το άγχος και το self doubt? Θα γίνει αυτό? Θα έρθει εκείνο? Τι θα κάνω αν δεν γίνει το άλλο? Γιατί δεν συμβαίνει αυτό? Fuck, λες και με το να αγχωνόμαστε θα αλλάξει κάτι. Λες και με την εμμονή μας σε αυτό που μας απασχολεί, will change it or make it happen.

It all comes down to believing: believing that things will work out. Μπορεί όχι ακριβώς όπως θα θέλαμε, αλλά σίγουρα για το καλό μας. Αυτό είναι το θέμα μας, νομίζουμε πολλές φορές ότι ξέρουμε τι θέλουμε, τι θα είναι αυτό που θα μας κάνει ευτυχισμένους και αναλωνόμαστε μέσα σε αυτό το στενό πεδίο εγκεφαλικής βολής. Things happen for a reason δεν λένε? Και είναι και κλισέ? Συμβαίνει όμως και το ανάποδο: things don't happen for a reason too.

Αυτό που δυσκολευόμαστε πολλές φορές να αντιληφθούμε -ή να δεχτούμε ακόμα- είναι πως, we don't always know how things will work out. Κάνουμε ένα σενάριο στο μυαλό μας, κοιτάμε το δέντρο και όχι το δάσος. Ίσως να μην μπορούμε κιόλας να δούμε το δάσος. Δεν σας έτυχε ποτέ, to look back at one point in your life, που μπορεί να συνέβη κάτι δυσάρεστο ή κάτι που δεν περιμένατε, και μετά από καιρό να καταλάβατε το γιατί?

Επομένως, αποφάσισα ότι δεν θέλω να βάζω τον εαυτό μου σε -περισσότερες- ψυχοφθόρες διαδικασίες, only to realize later that whatever happened, happened for a reason, and most probably, a good reason. I'll take things as they come. And feel blessed with what I already have.

Που είναι δύσκολο κάποτε, είμαι χοντρά control freak αλλά right now, I need to sit back, and hope that things work out for the best. Δεν σου λέω να γίνεις couch potato και αντιδραστικά άβουλος, απλώς I had a lot of trouble believing. Believing that things will work out for the best.

Φεύγω σύντομα. And God knows how much stress I feel. Αυτό το άγνωστο, πόσο με αγχώνει, πόσο με τρομάζει, σε βαθμό που λέω κάποτε 'Tinks, κάτσε δω, είναι μίζερα μεν, αλλά you know what to expect'. Αλλά για να έρθει αυτό το 'ναι', πάει να πει ότι έχω κάτι να μάθω, ίσως κάτι να κερδίσω από αυτήν την διαδικασία. Το θέμα είναι, πιστεύω ότι μπορώ να τα καταφέρω? Πιστεύω ότι το αξίζω αυτό που συνέβη?

Αυτό ήταν το θέμα μου. Am I worth it?

Ζήτησα συγνώμη. Είπα ευχαριστώ. Είπα I'm happy for you. I made my peace with many many things. Καθάρισα. I gave myself, the best birthday present. And then, interesting things started happening. Things that made me happy and hopeful. Things I longed for, but didn't quite believe that would happen. Not to me.

So I started to see the light. I still do see the dark corners in my mind sometimes -miracles don't happen over night!- but I think I'm on the right track.

Fuck This Shit, I'm Going Home

Θυμάστε ότι όλοι θα πεθάνουμε μια μέρα, right? Δεν το ξεχάσατε φαντάζομαι. Θυμάστε ότι, μια μέρα θα πεθάνουμε and whatever issues we have now, won't even matter. Το θυμάστε, ναι?

Υπήρξα πολύ ευάλωτη τις τελευταίες βδομάδες. Συναισθηματικά κατακρεουργήθηκα. Ακρωτηριάστηκα. Έκλαψα. Έγινα μίζερη. Sad. Lost. I felt sorry for myself. I went to the dark side and trust me, it was dark.

Αλλά μια μέρα ξύπνησα και είπα 'Fuck it'. Και την είδα αλλιώς. Πολύ αλλιώς. It all comes down to respect. Και -με αφορμή το τελευταίο μου δράμα με τον Ταύρο- μου τη βίδωσε χοντρά και είπα ότι enough is enough.

Είναι πολύ μίζερο το μέρος στο οποίο ζούμε. Πολύ όμως. Σεβασμός μηδέν. Όταν κάποιος σκοτώνει ένα γατάκι γιατί 'έτσι την είδε', πως είναι δυνατόν να είναι εντάξει με τους ανθρώπους? Όταν ένας άνθρωπος δεν ήταν ειλικρινείς μαζί σου και σαν δικαιολογία σου λέει 'Μα δεν ήξερα ότι θα σε πείραζε τόσο', τα λόγια είναι περιττά. Κι όταν ένα site του τύπου showbiz.com.cy με 'άρθρα' που καίνε τα εγκεφαλικά σου κύτταρα χτυπάει τρελά hits -αν κρίνω από το amount των διαφημιστικών banners- αλλά δεν ξέρει να σου δείξει την Γερμανία στο χάρτη, καταλαβαίνεις πόσο μίζερος είναι ένας άνθρωπος και κατ' επέκταση μια κοινωνία.

No wonder μας κούρεψαν! It was too easy not to! We are THAT thick.

Επομένως φίλε μου, αν η έννοια σου είναι ακόμα αν σε είπε κάποιος αδερφή ή πουτάνα, και χαίρεσαι επειδή είσαι ο μόνος που έχεις το iPhone 5 από τους γνωστούς σου και κλαις επειδή έχασε η ομάδα σου, τι να σου πω? Θα σου πω μόνο πως μια μέρα θα πεθάνεις. Και δυστυχώς, μίζερος.

Ναι, πληγώθηκα. Πολύ γαμώτο. Κι έγινα μίζερη. A puddle of tears. Αλλά I'm gonna die one day, and I wanna make something worthwhile of myself and my life. Άδεια ανευ απολαβών, ανοιχτό εισιτήριο και γεια σας! Δεν ξέρω τι, πώς, πουύή γιατί. Ή για πόσο. Ή πού θα με βγάλει. Ξέρω όμως ότι το έχω ανάγκη. Να ξεμουχλιάσω. Από μένα, από εσένα και από τους μίζερους με τους οποίους συνυπάρχω σε τούτο τον τόπο.

Διαβάστε κάτι άλλο εκτός από το bloody Beautiful People. Γράψε στο google 'Charles Bukowski quotes' και διάβασε και θα με θυμηθείς. Αγάπησε. Αγάπα. Παρέτα μαλακίες με τους εγωισμούς και αγάπησε. Αφέσου. Κάντε έρωτα. Όχι απλώς σεξ. ΈΡΩΤΑ. Ακόμα κι αν είναι one night stand, αγκάλιασε αυτό το άλλο σώμα, γίνε ένα μαζί του, βάλε αισθησιασμό, κουνήσου μαζί του, βρες ένα ρυθμό μαζί του, νιώσε το. Δεν είναι κρέας, άνθρωπος είναι. Γελάστε. Ακόμα κι όταν οι άλλοι δεν πιάνουν το αστείο. Τι φοβάσαι? Ότι θα σε πουν χαζοχαρούμενο? Gay? So what? Does it even matter?

At the end of the day, it all comes down to respect. Respect for yourself, your person, your friends, your life. Δεν είσαι happy στη σχέση σου? Γιατί το κερατώνεις το person σου? Γιατί? Respect yourself to know that you deserve to be happy. Don't be an asshole, be true, be real to you. Σου το χρωστάς. You won't be here forever.

At least, make it worthwhile.

At least make yourself proud.

Καλή βδομάδα.



Dance dance in the morning light
Hey hey it's a beautiful day
It'll be okay, it'll be okay

... You're still beautiful

I'm a little emotional these days.. Βλέπω, ακούω διάφορα και απογοητεύομαι. Ξέρεις, ο κολλητός μου τις προάλλες μου είμαι ότι I need to upgrade to 2013 και πως "Disney fucked me up". Για να είμαστε απόλυτα ειλικρινείς, μάλλον έχει δίκιο. Έχω 5 πράγματα, 5 ιδέες και 5 ιδανικά που τα πιστεύω. Στο κόκκαλο. Και at times απογοητεύομαι. Πολύ. Αλλά δεν μπορώ και δεν θέλω να αλλάξω.

Beauty. Truth. Freedom. Love.

I want a house with a pool. And expensive shoes. Και πολλά λεφτά. Αλλά δεν ξεπουλάω την ψυχή μου για αυτά. Αν έρθουν, καλώς. Αν όχι, I'll still be happy. Κυρίως, γιατί χαρά μου προσφέρουν άλλα πράγματα, πολύ απλά και πολύ βασικά.

Love. Oh God this life is worth living for love. Love for your family, the love you share with your friends. The love you have for what you do. The love you create with your person. Love. I fucking believe in love. I live, breathe, sleep, fight for love.I believe in it.

Σκεφτόμουν πολύ έντονα το τελευταίο γράμμα του Gabriel Garcia Marquez τελευταία. Το είχα διαβάσει τυχαία πριν πολύ καιρό. Αλλά από την πρώτη κιόλας στιγμή, it stuck to me. It spoke to me. I felt it. I decided to live by it. Αυτό προσπαθώ τουλάχιστον να κάνω κάθε μέρα; να βρίσκω την ουσία, ακόμα κι όταν όλα γύρω μου την θολώνουν. Θέλω να το μοιραστώ μαζί σας. Είναι λίγο μεγάλο, αλλά take my word, it is worth it.

"Αν ο Θεός ξεχνούσε για μια στιγμή ότι είμαι μια μαριονέτα φτιαγμένη από κουρέλια και μου χάριζε ένα κομμάτι ζωή, ίσως δεν θα έλεγα όλα αυτά που σκέφτομαι, αλλά σίγουρα θα σκεφτόμουν όλα αυτά που λέω εδώ.

Θα έδινα αξία στα πράγματα, όχι γι' αυτό που αξίζουν, αλλά γι' αυτό που σημαίνουν. Θα κοιμόμουν λίγο, θα ονειρευόμουν πιο πολύ, γιατί για κάθε λεπτό που κλείνουμε τα μάτια, χάνουμε εξήντα δευτερόλεπτα φως.

Θα συνέχιζα όταν οι άλλοι σταματούσαν, θα ξυπνούσα όταν οι άλλοι κοιμούνταν. Θα άκουγα όταν οι άλλοι
μιλούσαν και πόσο θα απολάμβανα ένα ωραίο παγωτό σοκολάτα!

Αν ο Θεός μου δώριζε ένα κομμάτι ζωή, θα ντυνόμουν λιτά, θα ξάπλωνα μπρούμυτα στον ήλιο, αφήνοντας ακάλυπτο όχι μόνο το σώμα αλλά και την ψυχή μου.

Θεέ μου, αν μπορούσα, θα έγραφα το μίσος μου πάνω στον πάγο και θα περίμενα να βγει ο ήλιος. Θα ζωγράφιζα μ' ένα όνειρο του Βαν Γκογκ πάνω στα άστρα ένα ποίημα του Μπενεντέτι κι ένα τραγούδι του Σερράτ θα ήταν η σερενάτα που θα χάριζα στη σελήνη. Θα πότιζα με τα δάκρυα μου τα τριαντάφυλλα, για να νιώσω τον πόνο από τ' αγκάθια τους και το κοκκινωπό φιλί των πετάλων τους. Θεέ μου, αν είχα ένα κομμάτι ζωή.

Δεν θα άφηνα να περάσει ούτε μια μέρα χωρίς να πω στους ανθρώπους ότι αγαπώ, ότι τους αγαπώ. Θα έκανα κάθε άνδρα και γυναίκα να πιστέψουν ότι είναι οι αγαπητοί μου και θα ζούσα ερωτευμένος με τον έρωτα.

Στους ανθρώπους θα έδειχνα πόσο λάθος κάνουν να νομίζουν ότι παύουν να ερωτεύονται όταν γερνούν, χωρίς να καταλαβαίνουν ότι γερνούν όταν παύουν να ερωτεύονται! Στο μικρό παιδί θα έδινα φτερά, αλλά θα το άφηνα να μάθει μόνο του να πετάει. Στους γέρους θα έδειχνα ότι το θάνατο δεν τον φέρνουν τα γηρατειά αλλά η λήθη.

Έμαθα τόσα πράγματα από σας, τους ανθρώπους. Έμαθα πως όλοι θέλουν να ζήσουν στην κορυφή του βουνού, χωρίς να γνωρίζουν ότι η αληθινή ευτυχία βρίσκεται στον τρόπο που κατεβαίνεις την απόκρημνη πλαγιά. Έμαθα πως όταν το νεογέννητο σφίγγει στη μικρή παλάμη του, για πρώτη φορά, το δάχτυλο του πατέρα του, το αιχμαλωτίζει για πάντα.

Έμαθα πως ο άνθρωπος δικαιούται να κοιτά τον άλλον από ψηλά μόνο όταν πρέπει να τον βοηθήσει να σηκωθεί. Είναι τόσα πολλά τα πράγματα που μπόρεσα να μάθω από σας, αλλά δεν θα χρησιμεύσουν αλήθεια πολύ,
γιατί όταν θα με κρατούν κλεισμένο μέσα σ' αυτή τη βαλίτσα, δυστυχώς θα
πεθαίνω.

Να λες πάντα αυτό που νιώθεις και να κάνεις πάντα αυτό που σκέφτεσαι. Αν ήξερα ότι σήμερα θα ήταν η τελευταία φορά που θα σ' έβλεπα να κοιμάσαι, θα σ' αγκάλιαζα σφιχτά και θα προσευχόμουν στον Κύριο για να μπορέσω να γίνω ο φύλακας της ψυχής σου. Αν ήξερα ότι αυτή θα ήταν η τελευταία φορά που θα
σ' έβλεπα να βγαίνεις απ' την πόρτα, θα σ' αγκάλιαζα και θα σου 'δινα ένα φιλί και θα σε φώναζα ξανά για να σου δώσω κι άλλα.

Αν ήξερα ότι αυτή θα ήταν η τελευταία φορά που θα άκουγα τη φωνή σου, θα ηχογραφούσα κάθε σου λέξη για να μπορώ να τις ακούω ξανά και ξανά. Αν ήξερα ότι αυτές θα ήταν οι τελευταίες στιγμές που σ' έβλεπα, θα έλεγα "σ' αγαπώ" και δεν θα υπέθετα, ανόητα, ότι το ξέρεις ήδη.

Υπάρχει πάντα ένα αύριο και η ζωή μας δίνει κι άλλες ευκαιρίες για να κάνουμε τα πράγματα όπως πρέπει, αλλά σε περίπτωση που κάνω λάθος και μας μένει μόνο το σήμερα, θα 'θελα να σου πω πόσο σ' αγαπώ κι ότι ποτέ δεν θα σε ξεχάσω. Το αύριο δεν το έχει εξασφαλίσει κανείς, είτε νέος είτε γέρος.

Σήμερα μπορεί να είναι η τελευταία φορά που βλέπεις τους ανθρώπους που αγαπάς. Γι' αυτό μην περιμένεις άλλο, κάν' το σήμερα, γιατί αν το αύριο δεν έρθει ποτέ, θα μετανιώσεις σίγουρα για τη μέρα που δεν βρήκες χρόνο για ένα χαμόγελο, μια αγκαλιά, ένα φιλί και ήσουν πολύ απασχολημένος για να κάνεις πράξη μια τελευταία τους επιθυμία. Κράτα αυτούς που αγαπάς κοντά σου, πες τους ψιθυριστά πόσο πολύ τους χρειάζεσαι, αγάπα τους και φέρσου τους καλά, βρες χρόνο για να τους πεις "συγγνώμη", "συγχώρεσέ με", "σε παρακαλώ", "ευχαριστώ" κι όλα τα λόγια αγάπης που ξέρεις. Κανείς δεν θα σε θυμάται για τις κρυφές σου σκέψεις. Ζήτα απ' τον Κύριο τη δύναμη και τη σοφία για να τις εκφράσεις. Δείξε στους φίλους σου τι σημαίνουν για σένα."

Ξέρεις γιατί το σκέφτομαι τόσο έντονα αυτό το γράμμα τελευταία? Πριν φύγει ο Ταύρος από το σπίτι μου ένα βράδυ -πριν τις 'φασαρίες'- με φίλησε στην πόρτα, πήγε στο ανσανσέρ, τον κοίταγα και τον φώναξα πίσω. Και τον ξαναφίλησα. He looked at me, μου χαμογέλασε και είπε 'Τα κάνεις να φαίνονται όλα μαγικά'.

Then shit happened. 

Αλλά εκείνο το βράδυ κατάλαβα ότι I'm in love with him. Κι έρχομαι τώρα λίγο καιρό μετά, σκέφτομαι εκείνο το βράδυ and it brings tears to my eyes. Γιατί it was beautiful, absolutely beautiful. And now its gone. Είναι γλυκόπικρο. Everything is a mess. He didn't lie, but he wasn't completely honest either. And it hurt me. It still hurts me.

Then fate walks in και συναντιόμαστε τυχαία ένα βράδυ, κάπως, κάπου, με κάτι γνωστούς. Ο κολλητός μου λέει ότι ήταν σαν ζωγραφιά ο τρόπος που με κοίταζε όταν πήγα να του μιλήσω. And I poured my heart out. Που το είχα ξανακάνει, αλλά όχι με τόση ένταση, με τόσο πάθος. Knowing that you're running out of time can make you very brave, that much I know! Είπα, είπα, είπα until there was nothing else. Και με κοίταγε, unable to say a word. "Σε παρακαλώ, μπορούμε να τα πούμε?" was all he said όταν πήγα να φύγω. "I'm right here, right now" I said. "Look me in the eye and talk" του είπα. Και πάλι, μπλόκαρε. "I'm drunk, but you're beautiful. And tomorrow morning I'll be sober, but you'll still be beautiful" του είπα και έκανα να φύγω. Μου έπιασε το χέρι και είπε "Please, να τα πούμε μετά". Ι looked at him, bit my lip and said "Be good".

Είπα στον κολλητό μου να πληρώσει and I ran out. Και με το που βγήκα στο δρόμο, έκλαιγα με λυγμούς. Bitter fat tears, in sobs. Pain in its purest form. No ego, no regret, just pure raw pain.

Because in a way, it felt like the last time I'd see him. And God knows how much that hurts. I fought my battle; I am proud. Hurt yes, but proud. I fought my battle for love and lost. But I also fought my battle with myself, my ego, and won. 

I have no 'what-ifs'. 

And that, in spite of the pain, is kinda awesome.

Gasping for Air

I spent the last few days underwater. Muffled sounds... looking upwards at the blurry image of dry land. And I just wanted to stay there. Underwater.

But then, all of a sudden....whoosh! It just hit me, out of nowhere, whoosh, it hit me and it snapped me out of it. All of a sudden, underwater didn't feel good enough, I needed to feel again. And so I came up for air.

I opened all the windows and breathed in. Deeply. Breathe in....breathe out. I let the light in, I let the air in. I finally felt alive again. After weeks of being in limbo, it hit me and I started feeling again. And so I sprang into action.

Με έπιασε μια ανεξήγητα δυναμική αποφασιστικότητα, μια δυναμική αισιοδοξία, μια δυναμική τελοσπάντων που made me feel 3 meters high and strong. Emotionally, mentally, strong. I breathed in and said to myself Tinks, you're good shit. And your worth it. And if whatever has any worth for you, you better dry off those tears, get back on your feet and fight. Fight for it. Nothing will be given to you on a silver platter, get the hell up, and fight for it. Only if you really truly care.

And since I know, I feel it in my heart of hearts that this is it, this is worth it, I'm getting up and I'm after it. I'm fighting for it. Putting all ego aside, all fear to the minimum, I'm here, I'm loud so you can hear me because I'm here and I'm not gonna let life or anyone push me in a corner or keep me underwater. I'm here, I'm good, pure in my heart of hearts and I'm brave and I'm fighting for what I feel is worth my while.

I gasped for air. And breathing in deeply, I breathed in strength, beauty, truth and love. I'm too sensitive sometimes, I'm vulnerable, but I cannot, not remember that I'm all about freedom, beauty, truth and love. And that's what makes me sensitive and vulnerable yes, but that's exactly what makes me brave as well.

Days Go By

I put my face in the water. I love how the sounds get muffled. How all you see is blurry blue. A while later I have to face the world again. I gasp for air and then put my head back in the water. But it's not good enough.  I eventually immerse myself completely in the water. Feet, knees, groin, waist, chest, neck and finally my head. I sink as far as I can go; I look up and the world seems so blurry and far far away. It's quiet down here. Wet -that's for sure!- but so quiet. You can't even tell I'm crying.

I feel as if I'm underwater lately. Holding my breath. Κινήσεις νωχελικές. Χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια. Κι απλώς υπάρχεις, επιπλέεις, χωρίς σκοπό ή κατεύθυνση.

I've been to my crying room a lot lately. I'm tired. This sadness seems to emerge from inside of me, oozing out of my pores. Engulfing me. Παλιές πληγές άνοιξαν, νιώθω ότι σταμάτησε ο χρόνος κατά κάποιο τρόπο, ή τουλάχιστον για μένα πάγωσε, έμεινε σε μια ημερομηνία και ό,τι μεσολάβησε από εκείνη τη μέρα μέχρι τώρα είναι... τίποτα. I'm underwater. I'm not sinking. I'm not drowning. I'm simply on hold. Of what, I do not know. I'm lingering and I hate it.

That's how days go by for me lately. They just go by. Τρόμαξα όταν είδα την ημερομηνία σήμερα. Έμεινα κάπου στο Μάιο εγώ. Δεν έχω απαντήσεις σε τίποτα, δεν ξέρω τίποτα, δεν ξέρω κιόλας τι να περιμένω. I can't sleep, and when I do, I wake up in the middle of the night.

I'm underwater.

And then comes today. A day that brought a 'yes'. A day that I got accepted. A dream I had is coming true. And. I. Can't. Feel. It.

It's right there, staring at me with all its glory, I've wanted this, worked hard for it, it validates me and proves I'm worth of something and I can't feel it. Σχεδόν δεν χάρηκα, όχι γιατί δεν το θέλω αλλά γιατί I'm feeling so lousy lately. So sad. Disappointed actually.

I'm underwater. Days go by and I'm underwater.

But this will be the day I got accepted. I'm making bubbles underwater. I'm sure I'll be feeling it once I come out for air.

The Urban Myth

I don't think I ever believed in the traditional concept of heaven and hell. Mainly because I believe that this world we live in is heaven and hell. "Η κόλαση είναι οι άλλοι" λέει ο Σάρτρ. And I couldn't agree more. So, it all comes down to us, our choices, our ways, our actions to determine whether we end up in heaven or hell.

And at times in limbo, where that's where someone can currently find me.

You know that too-good-to-be-true quality my exes have to say about me? Although it seems to get me into emotional trouble (and heartache) for some reason it translates beautifully with my friends. They feel comfortable to talk to me, confide in me, tell me anything, their deepest, darkest secrets and then ask for my advice.

You know those movies or tv shows, where you see a person in love with someone, but are in a relationship with another person? I thought it was a dramatic gimmick, you know, something to heighten the viewer's excitement before love came rushing in and conquered it all. Bullshit. The world is made up of two types of people: the ones that believe in love and those who don't. Some never did, some others stopped and gave up after some emotional hiccups. The point is, everyone wants someone to love and love them back. But sometimes, getting those two synced is quite the challenge.

Three friends of mine have told me that they are not happy with their person, mainly because it's not za za zoo. But they're not willing to break up because "it's ok". They're not having a bad time. Just an ok one. They'd love to have a great time. But they're settling for ok. They have been in love in the past, you see their eyes sparkling when they describe the emotion they shared with that person, and yet they don't seem eager to have that again. They settle for ok.

I find it weird and disturbing. But I can't help but wonder, are they on to something? Am I juvenile and naive to still believe in the concept? That you find that certain someone that gives you butterflies and live happily ever after? Should you measure the worth of your relationship by how many boxes a person ticks? Even without the butterflies? Is it even possible to have both? Nicely ticked boxes and butterflies? Or is that just a myth and Disney should be sued for false projections of reality?

No wonder I have so much drama; I refuse to settle. No wonder I stay single for so long; I don't do crutch relationships, I don't like being with someone until someone better comes along.

Or do I really have my expectations all screwed up?

But on the other hand, I see happy couples. Not many, that much I can tell you, but there are a few that do seem to have that thing; that sparkle, those butterflies and ticked boxes. Lucky timing? Refusal to compromise? I don't know, but somehow they have been blessed with everything their heart desired.

I don't know who's right or wrong or who has it better. What I do know, is myself. What I want and what I need from my life. How I'd like my life to be. So yeah, there are hiccups, there are tears and heartache. There's doubt and pain and lonely nights. But I do believe in love. I really do. Inspite of my cynicism, I do believe in love. No matter how stupid, naive or outdated it seems to certain people. I really believe in love. And in the power it carries.

So you can tick all the boxes you like, but if it ain't love, I ain't buying it.

Detached

Remember that post I wrote a while back, about how I would always be graceful, even when all I wanted to say was "Fuck you"?

Scratch that. I have officially entered a new phase.

Ο Ταύρος τα άκουσε. Και τα 'fuck yous' και τα 'I hate yous' και τα 'what the fuck is wrong with yous'. I screamed, I cried, I yelled and broke anything I had in sight -and arms reach. I only stopped when he started coughing out blood.

And frankly, at some level, it gave me some sort of comfort, that he was in pain too. It's horrible of me, I know. But I lashed out and it was ugly. And it just got uglier.

Καταλήγει αυτός στο νοσοκομείο κι εγώ με τα ηρεμιστικά.

Really, all this hoo ha about love is making me sick.

Έτσι πέρασα μια βδομάδα on autopilot. Όλα γίνονταν εντελώς αυτόματα και by default. Δεν καταλάβαινα τίποτα, δεν με ένοιαζε τίποτα, δεν ένιωθα και τίποτα. Just a huge void. And confusion. I'm still confused actually. Κυρίως για το πώς με έχει γαμήσει τόσο πολύ αυτή η κατάσταση. Οι φίλοι μου με ρωτάνε 'what's wrong' και δεν ξέρω πού να αρχίσω και πού να τελειώσω.

I'm detached. I'm lingering somewhere in emotional limbo. For better or for worse. I'm confused. I just know that my wounds run a lot deeper than what I would even like to admit. And they're open now, and everything is rushing out.

I had to do it; I had to see it with my own eyes. Feel it with my gut. I knew where to find him, and I wanted to see his genuine instant reaction. That's how I would know. Πήρα την κολλητή μου και πήγαμε. I watched him like a hawk. I saw him. Tired. Με μια σκιά στο μάτι. Wandering around. Αλλά όταν με είδε.... oh God that smile. Δεν είχε σημασία πια ούτε το πού, ούτε το πώς, ούτε που είχε τόσο κόσμο. He broke away from his form and smiled. At me. Nodded at me. Looking at me straight in the eye. Smiling. The world just fade away, it didn't matter. We were completely exposed but it didn't matter. He was looking at me. And I was looking at him.

Όταν ήρθε κοντά μου, με πήρε αγκαλιά and I just melted. Melted into him. Έχωσα το πρόσωπο μου στο λαιμό του and he held me. And I thought 'friends don't look at each other like that'.

Walking to the car, η κολλητή μου could not stop saying 'Μάνα μου τον ρε' και πως 'I shouldn't be so hard on him'. Σταμάτησα μες τη μέση του δρόμου, άναψα τσιγάρο, ρούφηξα μια τζούρα and I said to her 'Νιώθω ότι he's the one. And it's fucking me up'.

Saying it out loud, τόσο αβιάστα. Χωρίς να σκέφτομαι αν ακούγομαι ηλίθια ή παράλογη. I said it and everything made sense.

For now I'm in repair mode; I'm not together, but I'm getting there. I think.

Unhold Me

Έβαλα ζακέτα, γιατί νιώθω πως κρυώνω. Δεν είναι από την ανοιχτή μπαλκονόπορτα, it's coming from inside of me.

When did things get so complicated? When did it all become so confusing? When did I become cold again?

I can't see through the tears. And I have a mind-splitting headache from too much thinking? From crying? Does it even matter why I have a god damn headache? Fact is, I have it.

Ήταν εδώ and I felt nothing. No, I actually felt helpless. Helpless, that's it. It was the only thing I felt. Helpless. Shit hit the fan. Το γάλα χύθηκε. Damage is done. So I'm feeling helpless because I cannot undo all this. I cannot fix this.

Με άγγιξε and I felt nothing. Δεν υπάρχει κάτι όρθιο μέσα μου, κάτι λειτουργήσιμο, αυτήν την στιγμή για να νιώσω κάτι. Ι only feel helpless. I don't dare say hopeless; I'm hoping that this won't be another sleepless night, I'm hoping this will be over soon, I hope I'll be feeling like myself again soon. So for now, I'm just helpless.

Helpless against the facts. Helpless against my feelings. Just helpless.

So unhold me, please. That space in my heart? Give it back, please. Those feelings? Undo them. Please. I can't find any comfort here right now.

You said I shine. You've said that for years. That I shine. That I'm made that way. Look at me now. Tarnished. And definitely not shiny.

So unhold me please. I'm tired.

Doubt

Για το μόνο πράγμα που είμαι σίγουρη, είναι το πόσο όμορφο είναι το Παρίσι. Ειδικά από ψηλά. Ειδικά το βράδυ. Όλα τα υπόλοιπα είναι υπό αμφισβήτηση.

Doubt. Δεν υπάρχει χειρότερο συναίσθημα από την αμφιβολία. It can eat you inside out. Αυτή η μόνιμη αμφισβήτηση για τα πάντα. Να μην ξέρεις τι είναι αλήθεια και τι όχι. Πού ξεκινούν τα facts και πού αρχίζει η μαλακία. Να μην μπορείς να διακρίνεις τι στέκει και τι όχι. Μια μόνιμη θολούρα. Η αμφιβολία είναι σαν την ομίχλη: βλέπεις, αλλά στο περίπου. Προχωράς, αλλά στο περίπου. Περπατάς, δεν βλέπεις καλά και υποθέτεις ότι πας σωστά. Ή μηπώς όχι?

Δεν είναι γκόμενα. Or so he says. He's not sleeping with anyone else. Or so he says. Τον κάνω χαρούμενο. Or so he says. Πώς μπορώ να πιστέψω ότι θα μου έκανε κάτι τέτοιο. Or so he says.

Everything has a god damned "or so he says" attached to it now.

Είδα οικειότητα. Για αυτό είμαι σίγουρη. Τίποτα ενοχοποιητικό. Αλλά, και τίποτα ελαφρυντικό.

Μετά το αρχικό σοκ -και το χοντρό hangover μου- πέρασα από στάδια. Που συνεχίζω να τα περνάω, μην νομίζεις ότι είμαι καλά. Έβλεπα ένα μολύβι στην δουλειά και το σκεφτόμουν καρφωμένο στο μάτι του (κατσαβίδι right in his heart, κουζινομάχαιρο στην πλάτη, a chainsaw, οι παραλλαγές του σεναρίου δεν έχουν τελειωμό!). Και μετά ήμουν στο πάτωμα της κουζίνας. Motionless. Then I was angry again. Πάνω κάτω πάνω κάτω στο σαλόνι. Και μετά στο πάτωμα να κοιτάω τον τοίχο.

Σκέφτηκα να κάνω μιμηθώ την Samantha, και για να δεις ότι είμαι στον πυρήνα μου καλό πλάσμα, I even picked a nice picture. Αλλά πάλι δεν έκανα τίποτα.

Όταν μιλήσαμε, το μόνο που άλλαξε ήταν ότι δεν έκανα πια visualize μολύβια καρφωμένα στο μάτι του. Γεγονός, δεν τον έχω για κωλόπαιδο. Τον ξέρω πολλά χρόνια και δεν τον έχω για μαλάκα. Αλλά μπορείς ποτέ να ξέρεις πόσο twisted είναι μέσα στο μυαλό του κάποιος? Μπορείς να είσαι σίγουρος about it τελικά? Κι ό,τι κι αν λέχθηκε, καταλήγω πάλι στο ίδιο θέμα: who is that person and why didn't I know about her? Μου απάντησε και στα δύο ερωτήματα, αλλά how can I take his word for it? Should I take his word for it?

See? I don't know. I have doubts.

Μου είπε ότι I made life look beautiful again. Αλλά το είπε after things got ugly. Άρα, στέκει το statement? Ή όχι?

Έγραψα τα highlights της συνομιλίας μας σε ένα χαρτί, γιατί ήξερα ότι σε κάποια φάση θα αρχίσω να αμφιβάλλω και για αυτό. Αν θυμάμαι καλά.  Αν όντως είπε αυτό, εκείνο και το άλλο ή αν το φαντάστηκα.

Ι have doubts. And I'm confused. I don't know. Sometimes I feel hurt and then I think that I'm hurt over something that I doubt is even real. Which makes me even more confused. And it really sucks.

Time. I just need some time.